Seite
De uſufru. legato. ſingulis annis. h. d. ⁊ ē mirabilis. l. Dicit̉ hͦ ꝙ ꝑpetuā pēſitationē. q̄ro vtꝝ finiat̉ centū annis ſicut vſufructꝰ. Quidā dicūt ꝙ ſic. Alij ꝙ nō: vt ī glo. pꝫ. Quid ſit no tū ſeu notorium dicā. jͣ. ti. i. l. ſi vſufructus. De vſufructu legato. li. ix. Rubrica. Dictum ē. sͣ. ti. ꝓxi. l. ī ſingulos. ꝙ legatū vſufructꝰ ē ſimile legato annuo. ideo poſt precedentē tituluꝫ po nitur iſte titulus. Querit glo. in quo differt iſte titulus a ti. de vſufructu. Rn̄de vt in glo pꝫ. Ex. l. ſequenti. An ſeruitus dicatur ī bonis noſtris: ibi. Op. ꝙ. Et que ſit ratio ꝙ ſeruitus ſeruitutis eſſe non poteſt: ibi. Hijs premiſſis. Ecuſus. Uſufructus ſeruitutiſ rea lis nō poteſt legari vt ꝓ­prie p̄ſtetur: ſꝫ p̄ſtabitur ꝓut pōt. h. d. ⁊ diui­ditur in tres partes. Primo pōit vnū dictū. Scd̓o rn̄det tacite obiectioni. Tertio ponit̉ q̄dam ꝓ uiſio circa p̄dicta. ſcd̓a ibi: nec erit. tertia ibi: ſꝫ incerti: ⁊ gl. nr̄a ⁊ doc. ꝗ ſcribunt hͨ legūt. l. nr̄am in eo ꝗ habꝫ ſeruitutē realē in fundo alterius ⁊ legat vſufructuꝫ illiꝰ ẜuitutis. No. tex. ibi qd̓ ẜuitus ⁊cͣ. Itē no. tex. ibi ꝗa id neqꝫ in bonis. Op. ⁊ vr̄ ꝙ ẜuitus ẜuitutis poſſit cō­ſtitui: vt. sͣ. de ſer. ru. p̄d. l. iij. ⁊. l. ꝑ quē locū. sͣ. cōia p̄d. .l. ꝗ ꝑ certā. So. ille qui hꝫ ẜuitutē nō pōt conſtituere vſufructū vel aliā ſeruitutē: ſꝫ ꝗ hꝫ fundū ſeruientē pōt cōcedere ẜuitutē tibi. nō tn̄ ꝙ illa ſeruitus ſit ſeruitꝰ ſer uitutis: ſꝫ ē alia ẜuitus habita a fundo nō ab illa ẜuitu te. Op. dr̄ hic ꝙ ẜuitus nō ē ex bonis nec exͣ bona. Cōtra: īmo ſemꝑ ē extra bona: ꝗa debētur nobis ẜui­tutes ī p̄dio alieno: vt. l. vti frui. in fi. sͣ. ſi vſufruct. pe. So. expone nō ē extra bona noſtra hoc ē ꝙ ipſa ſeruitꝰ ſit ꝓprietas aliena: lꝫ ī re aliena fundetur tn̄ nō eſt pro prietas alterius. Op. ꝙ ſit in bonis: quia id eſt ī bo­nis cuius habemus actionē ⁊ exceptionē: ut. l. rē in bo nis. jͣ. de acqui. re. do. Dicit glo. nō dr̄ eē in bonis du­plici de cā. pͥmo ꝗa nō pōt alienari ꝑ ſe ſine fundo nec poſſet alienari ei ꝗ nō haberet fundū: ut inſti. de ſerui tu.§. iō aūt ⁊. l. ſi in aliena.§. i. jͣ. de vſuca. Itē alia rōne nō dr̄ eē in bonis: ꝗa ſicut manica q̄ accedit veſti dr̄ n̄ eē quia effecta eſt acceſſio alterius. ita ẜuitus non dr̄ eē ī bonis: ꝗa dr̄ eē acceſſio alterius. accedit.n. p̄dio: vt. l. eū ꝗ. jͣ. de vſuca. ⁊. l. reꝝ mixtura. e. ti. tn̄ largo mō ſumē do ꝓut ſumitur in. l. rem ī bonis. bn̄ dr̄ eē ī bonis. Di cit̉ hic ꝙ ẜuitus ẜuitutis eē nō pōt. mō q̄ro quō ꝓbet̉ iſtud. Dicit glo. ꝙ ꝓbatur argumentādo a toto ſic. ꝗa ẜuitus ꝑ ſe intellecta in abſtracto nil eſt nec hꝫ aliquem fructū: ut. l. videamꝰ. sͣ. de vſur. Itē ꝯſiderādo ea ꝓut eſt in cōcreto. hoc ē in loco ẜuienti nō pōt ꝯſtitui ẜuitꝰ ꝗa locus ſeruiens nō ē in dn̄io eius ꝗ cōſtituit ſeruitu­tē. ita dicit glo. Querit Dy. quid vult dicere gl. duꝫ dicit argumētādo a toto. Dicit Dy. argumētat̉ a toto .ſ. integrali. Pe. ꝯͣ: īmo dꝫ dicere argumentādo a toto vli. ꝓbo hic argumentat̉ negatiue. ſed cuꝫ arguit̉ a to­to integrali nō ſequit̉ argumentū negatiue ẜꝫ logicos ergo ⁊cͣ. exēplū ſi dico nō ē domus nō ſequeret̉ ergo n̄ ē paries lꝫ ſequat̉ affirmatiue: ꝗa ſi dico domus eſt bn̄ ſeꝗt̉ ergo paries eſt. Sed argumētum a toto vniuerſa li ſeꝗtur negatiue: lꝫ nō affirmatiue. exemplū ſi dico nō ē aīal: ſequit̉ ergo nō ē hō. ſꝫ affirmatiue nō ſeꝗt̉. aīal ē. ergo hō ē. Uidete dn̄i nō ē veꝝ quod hic dicit Pe. ꝙ argumentat̉ a toto vl̓i ꝗa nullum ē totū vle: īmo poni­mus quādā ſeruitutē indiuiduā quā ſi ꝗs hꝫ nō poteſt legare eiuſdē ẜuitutis ẜuitutē. ſic loꝗmur in particula­ri accipiēdo ẜuitutē ꝓut ē in abſtracto vel ꝓut ē ī cōcre to. Quare dic ꝙ glo. vult dicere argumentat̉ a toto.i. a toto vel ab oībus partibus ſufficienter enumeratis ⁊ ſic a ſufficienti diuiſione. ⁊ hec ē ꝟitas. Sumus expedi ti de lec. glo. ⁊ doc. Iſta lec. ſalua reuerētia glo. ⁊ doct. De vſuſ. legato. nō ꝓcedit in. l. iſta. nā nos ſi legimus iſtā. l. ꝙ illę legat ſeruitutē cui ſeruitus debetur. tunc remediū poſitum per iuriſcōſultū in fi. l. erit falſum: quia ille qui hꝫ ſerui­tutē non poteſt ſeruitutē alij cōcedere aliquo modo. caſus eſt in. l. ex vico. de ſer. ru. predi. niſi hoc faceret permittente dn̄o fundi ſeruiētis: vt. l. cum eēnt. in fi. ⁊ ibi no. gl. sͣ. de ſer. ru. pred. Unde. lec. iſta non videtur procedere niſi ſuſtinendo gl. dicamus ⁊ forte nō male. ꝙ iſtud quod dicitur ꝙ heres debet dare facultatem agendi vel ſeruitutē cōſtituere. faciat hoc redimendo hoc a dn̄o fundi ſeruientis. alias iſta lec. non poteſt ſu ſtineri. Sed certe etiā iſtud dictū non eſt tutu. nā cum legauerit vſufructū reſpcū illius iuris quod habebat ſi de illo iure non poteſt dari heres non cogitur redi­mere: vt. l. quod in rerū.§. i. sͣ. de le. i. ⁊. l. ſi vxor. C. de leg. ideo iſta lec. non placet. Legamus ergo alio mō ut tota iſta. l. loquat̉ in dn̄o alicuiꝰ fundi qui legat vſu­fructū iure eūdi per ſuū propriū fundū dicit iuriſcon­ſultus ꝙ non poteſt fieri: quia ſeruitus ſeruitutis ⁊c̄. ⁊ hoc dicit in prima ꝑte. ſcd̓a parte pone caſuꝫ ſic. Con tra cū ſeruitutes ſint in bonis ergo ⁊cͣ. Rn̄det iuriſcō­ſultus ꝙ iſta ſeruitꝰ nō ē in bonis nec exͣ bona īmo nō eſt in rerū natura: ꝗa qui hꝫ fundū propriū nullaꝫ ibi ſeruitutē hꝫ. Tertia pars eſt clara ⁊ ſine ſcrupulo pro­cedit ⁊ de neceſſitate ſic dꝫ intelligi. Et pro de cla­ratiōe. l. op. ꝙ ēt ille cui debet̉ ſeruitꝰ poſſit eā legare. ꝗa poteſt pignori dare: vt. l. ſi ānue. sͣ. de pign. Glo. pͥ ma illiꝰ. l. ponit duas lec. pͥmo poteſt pignori dari via a dn̄o vel ab eo cui debet̉ via in eo ꝙ dicit a dn̄o bn̄ dicit. ſꝫ ī eo ꝙ dicit vel ab eo cui debet̉ via male dicit: ⁊ hoc tenebat Cy. me audiēte. His p̄miſſis q̄ro q̄ ē rō ꝙ ſeruitus ẜuitutis eē nō pōt. Rn̄deo ẜm caſuꝫ quē poſui ſeruitus ſeruitutis nō pōt eē: ꝗa ſeruitus nō ē fir mata. Itē ẜm caſum glo. nō pōt eē ẜuitus ſeruitutis ⁊ ē veꝝ ꝑ. l. cū eēnt. in fi. sͣ. de ſer. ru. p̄d. ⁊ tunc ſunt due rōnes. vna ē ī gl. ꝗa aūt ꝯſideramus eā ī abſtracto aut ī cōcreto: ut. sͣ. dixi. aliā rōneꝫ aſſignat Ol. vſufructus ẜuitutis eē nō pōt ꝗa ſunt ſub diuerſis generibus ſer­uitutū ꝯͣrijs inſpecta tā origine ꝙͣ effectu. Origine ꝗa ẜuitus realis nō pōt ꝯſtitui nō hn̄ti p̄diuꝫ: ut. l. p̄dij. sͣ. cōia p̄di. ſꝫ uſufructus ſic. Itē eſſectu ꝗa p̄dialis ē īdi­uidua: ſꝫ ꝑſonal̓ nō ē īdiuidua: ut. l. i.§. ſi uſufructꝰ. jͣ. ad. l. fal. ergo iſta talia ꝯͣria nō pn̄t eē circa idē. ita dicit old. ⁊ bn̄. tn̄ iſta rō nō ꝯcludit niſi ꝙ uſufructus ẜuitu tis eē nō poſſit. Sꝫ non ē general̓ ad id qd̓ dr̄ ẜuitꝰ ſer uitutis eē nō pōt. Quare dat aliā rōnem: ꝗa ſeruitꝰ eſt q̄dam qualitas nō aūt ſubſtātia: ut. l. ꝗd aliud. jͣ. d̓ ꝟ. ſig. cū ergo qͣlitas non poſſit eē ſine ſubiecto: ut. l. i. sͣ. de uſufru. de neceſſitate ꝯcludit̉ ꝙ ſeruitus ẜuitutis eē nō pōt ſicut non poteſt eſſe qualitasſ qualitatis: ꝗa reꝗ rit ſubſtantiā aliquā ī qua ſit. de quo dixi plene ī. l. me uius sͣ. de le. ij. Ominis oꝑe. Iſta. l. ponit tres dr̄ias īter legatū oꝑaꝝ ⁊ legatū vſufructꝰ. Op. glo. inſti. de de acꝗſi. ꝑ arro. circa pͥn. So. ibi loꝗt̉ de oꝑis liberti. hͨ ꝟo de oꝑis ẜui. Op. ꝯͣ hoc. sͣ. de ope. ſer. l. v. Gl. reſpōdet ꝙ ibi dr̄ legatus uſufructus ſubaudi ⁊ plus: Querit glo. quot ſunt dr̄ie īter legatū oꝑaꝝ ⁊ uſu­fructus. Vos habetis hic tres. al̓as dicūt. l. ij. sͣ. d̓ ope. ſer. Quero q̄ ē rō dictaꝝ dr̄iarum. Vide unā rōnem ī .l. locus.§. proprietarius. sͣ. de uſufru. Ominis quoqꝫ. Querit gl. utrū hō liber poſſit locare operas ſuas ī perpetuū. Et remittit ad notata in. l. iij.§. ne tn̄. sͣ. de uſufructu. ⁊. l. antiquitas. C. de uſufru. ⁊ ibi ꝑ Cy. ⁊ no. inſti. de u̓ſu­fructu.§. ne tamen. Sufructus. Non poteſt quis ab eo caſu īcipere quo debet extingui. h. d. concordat. l. ticia cū