Regule iuris in. vj. ꝑ ordinē poſite. Beneficium eccleſiaſticū nō pōt licite ſine inſtitutione cano nica obtineri. Poſſeſſor malefidei nullo tempore nō preſcribit. Sine poſſeſſione preſcriptio nō procedit. Peccatum nō remittit̉ niſi reſtituat̉ ablatum. Peccati venia non datur niſi correcto. Non poteſt ad impoſſibile obligari. Priuilegiū perſonale ꝑſonaꝫ ſeꝗt̉ ⁊ extinguit̉ cum perſona. Semel malus ſemper preſumitur eſſe malus. Factum quis habere non poteſt qd̓ ipſius noīe nō eſt geſtuꝫ. Ratihabitionē retrotrahi ⁊ mādato nō eſt dubiuꝫ cōparari. Cū ſunt partiū iura obſcura reo fauēdū eſt potiꝰ qͣꝫ actori. In iudicijs nō eſt habenda acceptio ꝑſonaruꝫ. Ignorantia facti non iuris excuſat. Cum quis ſuccedit in ius alterius iuſtā ignorātie cām habe re preſumitur. Odia reſtringi. fauores cōuenit ampliari. Decet conceſſum a principe beneficium eē manſurum. Indultum a iure beneficiū non eſt alicui auferendum. Nō firmatur tractu tēporis qd̓ de iure ab initio nō ſubſiſtit. Non eſt ſine culpa qui rei que ad ſe nō pertinet ſe īmiſcet. Nullus pluribus vti defenſoribus prohibetur. Quod ſemel placuit amplius diſplicere nō poteſt. Nō decet aliquis odio alterius pregrauari. Sine culpa niſi ſubſit cauſa non eſt aliquis puniendus. Quod quis mandato iudicis facit dolo facere non videtur cum habeat neceſſe parere. Mora ſua cuilibet eſt nociua. Ea q̄ fiūt a iudice ſi ad eiꝰ nō ſpectāt offm̄ viribꝰ nō ſubſiſtūt. Scienti ⁊ cōſentienti nō ſit iniuria neqꝫ dolus. Que a iure cōi exorbitant nequaqͣꝫ ad ꝯn̄am ſunt trahenda. Quod oēs tangit debet ab omnibus approbari. In obſcuris minimū eſt ſequēdum. Eum qui eſt certus certiorari vlterius nō oportet. Non licet actori qd̓ reo licitum nō exiſtit. Mutare conſiliū quis nō poteſt in alterius detrimentum. Generi per ſpeciem derogatur. Plus ſemper in ſe cōtinet quod eſt minus. Pro poſſeſſore habetur qui dolo deſit poſſidere. Utile nō dꝫ per inutile vitiari. Ex eo non debet ꝗs fructuꝫ conſequi qd̓ niſus eſt īpugnare. Cū ꝗd ꝓhibetur. prohibent̉ oīa q̄ ſequūtur ex illo. Pluralis locutio duoꝝ nūero eſt cōtenta. Imputari non habet ei per quē nō ſtat ſi nō faciat quod per eum fuerat facienduꝫ. Acceſſoriuꝫ naturā ſequi congruit principalis. Qui tacet conſentire videtur. Is qui tacet non fatet̉. ſed nec vtiqꝫ negare videtur. Inſpicimus in obſcuris qd̓ eſt veriſimiliꝰ. vel quod plerūqꝫ fieri conſueuit. Si quis ſuccedit in ius alterius eo iure quo ille vti debebit. Preſumitur ignorantia vbi ſcientia non probatur. Locupletari nō dꝫ aliquis cū alterius iniuria vel iactura. In penis benignior eſt interpretatio facienda. Actus legitimi conditionē nō recipiunt neqꝫ diem. Semel deo dicatū nō eſt ad hūanos vſus trāſferēdū vlteriꝰ Nō preſtat impedimētū qd̓ de iure nō ſortitur effectur Qui prior eſt tēpore potior eſt in iure. Qui ſentit onus ſentire debet ⁊ cōmoduꝫ ⁊ ecōtra. In re cōmuni melior eſt cōditio prohibentis. Cōtra eū ꝗ legē dicere potuit apertiꝰ eſt faciēda īterp̄tatio. Nō eſt obligatoriuꝫ ꝯtra bonos mores p̄ſtitū iuramētum. Nō eſt in mora ꝗ pōt exceptione legitima ſe tueri. Qd̓ ob gratiā alicuiꝰ ꝯcedit̉. nō eſt in diſpēdiū retorquēdū. Nullus ex conſilio dūmodo fraudulētuꝫ nō fuerit. obligat̉. Exceptionē obijciens nō videt̉ de intētōe aduerſarij ꝯfiteri. Que cōtra ius fiūt debēt vtiqꝫ pro infectis haberi. In pari cā vel delicto melior eſt cōditio poſſidētis. Cum nō ſtat per eū ad quē ꝑtinet quo minus ꝯditio implea tur haberi dꝫ perinde ac ſi impleta fuiſſet. Qd̓ alicui nō licet noīe ſuo. nec alieno licebit. Poteſt quis per aliuꝫ qd̓ poteſt per ſeipſum. In malis promiſſis fidem nō expedit obſeruare. In alternatiuis electio eſt debētis ⁊ ſufficit ꝑ alteꝝ adīpleri. Qui ad agēdum admittit̉. eſt ad excipiendum multo magis admittendus. Qui ꝑ aliū facit ꝑinde eſt ac ſi faceret per ſeip̄m. Factuꝫ legitime retractari nō dꝫ. lꝫ poſtea caſus eueniat a qͦ nō poterat inchoari. Qd̓ alicui gratioſe ꝯcedit̉ trahi nō dꝫ ab alijs in exemplum. Fruſtra ſibi fidē quis poſtulat ab eo ſeruari qui fidem a ſe pͥſtitā ſeruari recuſat. Delictū ꝑſone nō dꝫ in dānū eccleſie redundare. Actiōi ꝯgruit vt ſuccedat in onere ꝗ ſubſtituit̉ in honore. In argumētū trahi nequeūt q̄ ꝑꝑ neceſſitatē aliqn̄ ſt̓ ꝯceſſa. Nō pōt plus iurꝭ trāſferre in aliū quā ſibi ꝯpete dignoſcitur In toto partē non eſt dubium contineri. In generali conceſſione nō veniūt que quis nō eſſet in ſpecie veriſimiliter cōceſſurus. Qui cōtra iura mercat̉. bonā fidē nō preſumit̉ habere. Bona fides nō patit̉ vt ſemel exactum iteꝝ exigatur. Cum ꝗd vna via ꝓhibet̉ alicui. ad id alia dꝫ admitti. Cōtractus ex cōuentiōe legē accipere dignoſcūtur. Dānū qd̓ ꝗs ſua culpa ſentit. ſibi dꝫ ⁊ nō alij imputari. Infamibus porte nō pateant dignitatum. Certum eſt ꝙ is cōmittit in legem qui legis verba cōplectēs contra legis nititur voluntatē. Finis.
