Secūdū Preceptum Capitulū Primum valde honorifice ē tractādū ꝓ pter cauſas r̄citatas prīo p̄ce pto c̓ca finē in tercō p̄cepto ꝑ ticulai̓ Et qn̄ aliter fit gͣuiter peccare cōtigit. Additur aūt huic ſic̄ ⁊ pͥmo precepto pena Ideo quia ad ea ad que hoīes proni ſunt pene tāquā medici ne addende ſūt ſcd̓m ph̓m. iij. eth̓. Ad ydolatriā autem pro ni fuerunt iudei qꝛ inter vl̓ c̓ca ydolatrias d̓gebat. Ex līgue etiā lubricitate hoīes ꝓni ſūt periurare. ideo dicit̉ nō enī ha bebit deꝰ īſontē qͥ aſſumpſerit d̉ nomē eius fruſtra. Dubita tur. j. an licitum ſit iurare Rn̄. ſcd̓m tho. 2. 2. q. lxxxix. Et ẜm alios doctores ꝯmunit ſuper iij. di. xxxix. Iuramētū ẜm ſe nō eſt malum ſed p̄t eſſe licitū ⁊ honeſtū patet pͥmo deū. vj. On̄m deū tuū timeb̓ et ꝑ nom̄ eiꝰ iurabis Itē apl̓s iurauit in epl̓is ſuis. ij. cor. j. Ego teſtē deū inuoco in aīam meaꝫ ro. j. Teſtis eſt michi deꝰ cui ẜuio. Secūdo ad idē eſt augꝰ. li. cō tra mendaciū et in ſermone do mini in monte. et in ſermōe de verb̓ apoſtoli Tercō ptꝫ ex bo nā origine iuram̄ti et fine. ītro ductū enim ē ex vera fide qua credūt hoīes habere īfallibilē veritatem deū et vniu̓ſalē oīm cognicōem et p̄uiſionē. ⁊ ideo ip̄m ī teſtē dictorum ſuoꝝ inducūt tāqͣm eū qui nec fallere nec falli poteſt quē nichil latꝫ Finis etiā iuranti eſſe d̓bꝫ ad certificādū homines de dictis ad finiendū ꝯtrauſias ut dicit apoſtolꝰ heb̓. vj. nec obſtāt il lud math̓. v. Ego aūt dico vo bis nō iurare oīno. qꝛ cū ibi ne gacō p̄ponit̉ ſigno vniu̓ſali af firmatio ē ſenſus ẜm bonauē. non iurare oīmode et nō in omcaſu quod veꝝ eſt qꝛ nō d̓bet fieri leuit̉ et ſine comitibꝰ dicē dis. ſi autē criſtus dixiſſet om no nō iurare cū ibi negacō ſeqͣ tur ſenſus eſſet ꝙ ī nullo caſu eſſet iurandū. nec eſt iuramētū deſiderandum tanqͣm ꝑ ſe boni ſed tāqͣm medicīa quedam cō tra malum ꝓximi ſine qua nō curatur ꝓximus vl̓ iuuatur ut dic̄ augꝰ. ſuꝑ epl̓am ad galideo math̓. v. ſit ſermo veſter eſt eſt non non quod aūt hijs habūdāciꝰ ē a malo ē. Secundo dubitatur quid ſit iuramētum Rn̄det augꝰ. iurare ꝑ deū ē deū teſtē inuocare Ray dicit Iuramētū eſt affirmacio vel negacō de aliqͣ ſacre rei atteſtacōe firmata. dic̄ etiā ho ſtien̄. ꝙ ꝑ fidei interpoſicōem obligatur quis ſicut ꝑ iuramē tum. Sed quereres qͥd ē iuramentum licitum Rn̄. ꝙ iurare licite ē reuerēter deū teſtē īuo care ad ꝯfirmacōeꝫ vei̓tatis de
