Seite
Liber III Demones ſemꝑ afflictionem iuſtorū appetūt. ſed ſi adeo ptātem nō accipiunt/ ad temptatō nis articulum nullatenus conualeſcunt. vnde quādo vnū malum intulerūt. ad faciendū alid̓ ſubito ſe accingunt. vnde exeūtes ab obſeſſo­porcos intrare petierūt. nam vt ſuam faciant maliciaꝫ/ etiā bruta ledere appetūt qn̄ cohibē te eos diuina potentia hoīes ledere nō preſu­munt. Idem in lib. xxiiij. ẜm diueas diuerſo rum cōplexiones/ varias ⁊ diue ſiſis parant tē ptationum illaqueātes deceptiones. nam le­tos temptant de luxuria/ triſtes ⁊ diſcordia/ ti­midos de deſperatione/ ſuperbos de preſum ptione. Idem li. xxij. Primo antiquus hoſtis temptās cōſulendo blāda ⁊ illicita animo ſuꝑ gerit poſt ad delectationeꝫ ꝑtrahit ad extremū per cōſenſum poſſidens violenta cōſuetudine premit. vnde de ipſo dicit̉ Iob. xli. fugiat cau dam ⁊c. Item idē grego. li. xxxiij. mora. Nequa­ꝙͣ hoſtis callidus quēpiā premit/ ſed callidita te peſtifere ꝑſuaſionis ⁊ fraudulentis cōſilijs interficit/ qui dum dulcia demones reſonant/ ad noxia cor inclinant. Item ibidē li. v. modo ſicut eſt preditus hūanis ſenſibꝰ ſe obijcit/ mo do quaſi angelū lucis ſe oſtendunt. Item lib. xxxiiij. in fine mundi tanto feruētior erit ad ſeui ciam/ quāto ſe ſentit viciniorem ad iudicium ⁊ ad penam. Item ibidē tunc quicquid nequi ter voluerit/ callidus exquiret. tūc ſuperbire cer nicem alitius eriget. ⁊ illum damnabit homi­nem quem guſtabit. omē quod poterit nequit̉ tunc oſtendet. Item idem lib. xxxiij. Appare te iudicio/ cuncto aſſiſtente celeſtis curie mini­ſterio antiquus ille hoſtis diabolꝰ/ belua cru­delis ⁊ fortis in medio captiuus adducetur. ⁊ cum ſuo toto corpore eternis iehenne incēdijs mancipabitur vbi vtiqꝫ inauditum erit ſpecta culum/ quando hec immaniſſima belua electo rum oculis oſtendetur. Hec pauca de infinitis ꝓprietatibus malignorum ſpirituum/ ⁊ eorū effectibus dicta ſufficiant cauſa breuitatis. Alias vero ipſius ſathane oꝑationes/ ⁊ occul­tas machinationes ſi quas ſcire deſiderat li­brum gregorij ſuper Iob perlegat ⁊ ꝑcurrat­maxime in duobus capitulis penultimis/ ſcili­cet. xl. et. xli. Finit Liber ſecundus. De anima et eius proprietatibus. Liber tertius. Diuuāte ieſu chriſto in prece dentibus aliquas ꝓprietates de ſub­ſtantia penitꝰ incor porea de diuina ſci icet natura ⁊ ange lica(ꝙͣtum ad hoc ſpectat opuſculum breuiter introduximus) nūc cum eiuſdē inter ueniente auxilio/ ad creaturam corꝑeam ſtilluꝫ cōuertamus. ad digniſſima creaturarum ſcili­cet ab homine(qui naturam ⁊ ꝓprieatē ſapit tam corporum ꝙͣ ſpirituum) inchoantes. Um igitur homo ẜm Iſid̓. Sit animal deforme manſuetū natura ẜm legeꝫ rōnis diſcipline ſuſcepti bile/ diuinam habēs iginē in po tencia cognoſcendi/ ⁊ ſimilitudinem in poten tia diligendi. ad hoc ut rudibꝰ ⁊ paruulis ho­minis ꝓprietates manifeſtius innoteſcant/ a partibus eius ex quibꝰ eſt compoſitus eſt bre­uiter inchoandum. Et primo a natura dignio re ſcilicet ab anima. ẜm quam cū ſubſtantia an gelica cōuenit ac ꝯcorda: qꝛ ẜm illaꝫ ſupra na turam corporis homo ad celeſtia eleuat̉. Nā ſicut dicit Iſido.) abuſiue eſt homo ab humo dictus. cum ex ſocietate nō tantum corꝑis/ ſed anime ſit concretus. ⁊ ideo grece antropos/ id eſt ſurrum erectus appellatur. eo ꝙ ab humo ad contēplationem ſui artificis ſpiritus regimi ne ſubleuatur. Unde poeta. Pronaqꝫ cū ſpe­ctent aīalia cetera terram. Os homini ſublime dedit celūqꝫ videre. Iuſſit ⁊ erectos/ ad ſydera tollere vultus. homo itaqꝫ celum querat/ ⁊ nō tanꝙͣ pecus ventri obediens menteꝫ in terra fi gat. Cum etiaꝫ(ẜm Iſido. Duplex ſit homo ſcilicet interior ⁊ exterior/ primo ab interiori ſcilicet ab anima eſt tractandum. Rimo igitur videnduꝫ eſt quid ſit anima ſcd̓m rem ⁊ ſecūdum diffini tionem. et quid dicatur ſcd̓m ethi­mologiam/ ⁊ noīs impoſitionem deinde quid ẜm potentiaꝫ ⁊ virtutem. Tertio quid ſcd̓m effectum ⁊ operationē. Quarto qͥd ſcd̓m ſui ꝑfectibilis comparationem/ ſcilicet q̄ ſit eius proprietas quando cū corꝑe iungit̉ et que quādo ab eo ſeparat̉. Anima vero rōnabi lis de qua hic intendimus a quibuſdam ſan­ctis ⁊ philoſophis diffinit̉ vt ſpūs a qͥbuſdaꝫ