vnd nit vndultig wurde/ wañ jm einer das al⸗ můſen verſagte/ ſtůnd er je zun zytten für ein hoͤltzin oder ſteinin bild/ vnnd bgaͤrt/ es wolte jm etwas gebẽ/ ſo in etwar fraget/ warum̃ er das thette/ ſpꝛach er: Darum̃/ das ich mich weñe/ nüt an die zürnẽ/ die mir dz almüſen vnd anders/ ſo ich von jnẽ bgaͤr/ abſchlahend. Dañ woran ſich einer gweñt hat/ das thurt jm nit wee/ wie ſur vnnd bitter es joch ſyge. Wel er aber von einem menſchẽ etwas bgaͤrẽ vnd hoͤüſchen wolt/ ſpꝛach er allwaͤg: haſt du ander lüten voꝛ mir etwas gegeben/ ſo gib mir ouch: haſt du aber voꝛ mir nieman gegebẽ/ ſo fach es an mir an. Vermeint/ er waͤre doch nüt minder vnnd kleinfuͤger dañ ein anderer baͤttler. Deßhalb welcher einem anderen baͤttler gebe/ der ſoͤlte ouch jm gebẽ: waͤre aber jemands ſo kündig/ dz er gar kein almuͤſen gaͤ be/ ſoͤlte er deũocht gedencken/ das es zyt ſyge/ das an etwarem an zfahenn. Deßglych ſo jm einer das baͤttlen vfhuͤb/ vnnd in darumb ſchmaͤchen oder ſchelten wolt/ das er gelt von ſinen fründen vnd goͤnneren baͤttlete/ dz doch einen baͤttler/ nit einẽ Philoſopho ſtůnd/ ſpꝛach er: Ich hoͤüſch nit ein almůſen/ ſon der ein ſchuld. Vermeint was ein fründ dẽ anderen