Seite
Expoſitio beati Gregorij pape ſuper Ezechielem quem tamen dū idem dauid quia templū deo vellet ꝯſtruere: requiſiſſet ilico reſpō dit dicens: Omne qd̓ eſt in corde tuo va­de ⁊ fac: quia dn̄s tecuꝫ eſt. 2. Regū. 7. De qͦ illic ſtatī ſubdit̉. Factū eſt aūt in no cte illa: ⁊ ecce ſermo dn̄i ad Nathan di­cēs: Uade ⁊ loquere ad ſeruū meū dauid Hec dicit dn̄s deꝰ: Nunqͥd tu edificabis mihi domū ad inhītandū? Neqꝫ em̄ hīta ui in domo ex die qua eduxi filios iſrahel de terra egypti: vſqꝫ in diē hanc. Et pau lo poſt. Cū impleti fuerint dies tui: ⁊ dor mieris cū patribus tuis: ſuſcitabo poſt te ſemen tuū quod egrediet̉ de vtero tuo: ⁊ firmabo regnū eius: ip̄e edificabit nomini meo domū. Ecce nathan ꝓpheta qui pri us regi dixerat: Vade ⁊ fac. Ip̄e poſtmo­dū prophecie ſpiritu edoctus hoc fieri nō poſſe denūciās: ⁊ regis cōſilijs ⁊ ſuis ſer­monibus cōtradixit: quia qd̓ ex ſuo ſpiri­tu dixerat: falſum fuiſſe rep̄hendit. Qua in re inter ꝓphetas veros ac falſos iſta di­ſtantia eſt: quia ꝓphete veri ſi quid ali quādo ꝑ ſuū ſpiritū dicūt: hec ab audito­rū mentibus per ſpiritūſanctū eruditi cir­us corrigūt. Prophete autē falſi: ⁊ falſa denūciant: ⁊ alieni a ſpirituſancto in ſua falſitate perdurāt. D Conſideratis igit̉ ꝓphecie temꝑibus ⁊ modis intueri libet qualiter om̄ipotens deus ad profectū ho­minū ire ſue moderantiā diſpenſat. Iſrae liticus quippe populꝰ conditori ſuo deli­querat: ⁊ iccirco regi babylonio in capti­uitate ſeruiebat: cū quo tamē Ezechiel ꝓ pheta in captiuitatē mittit̉. Ezechiel̓. 3. quē diuīa gr̄a ita ſibi placabilē fecerat: vt per eū ventura queqꝫ prediceret: ⁊ afflicti populi mentē conſolari dignaret̉. Conſi­deremꝰ ergo ſi poſſumus quāta eſt diſpē­ſatio pietatis ſuꝑne: quia ſic iratus eſt po pulo ſuo dn̄s: vt tamen nō omnimodo ira ſceret̉. Nā ſi iratus nō eſſet: in captiuita­tē populū minime tradidiſſet. Et ſi omni nō iratus eſſet: electos ſuos in captiuita­tem cū illo nō mitteret. Sed agit hec di­uina miſericordia: vt ex vna eadēqꝫ re ex qua carnalibus dat flagellū: ex ea ſpirita­libus: virtutis preſtet incrementū. Cūqꝫ illos per tribulationē purgat: iſtos ex ſo­cietate tribulantiū ad maiora promerēda excitat. Et ſic iniuſtis iraſcit̉: vt tamē eo­rū corda per iuſtoꝝ conſortiū conſolet̉: ne ſi om̄i modo deſerat: nullus poſt culpas ad veniā redeat: tenendo igit̉ repellit: et repellendo tenet: quādo cum his quos di iudicat: ſimul in tribulationē mittit quos amat. Quis iſta tāte pietatis viſcera pen ſare ſufficiat: qd̓ ⁊ culpas populi dominꝰ ſine vindicta nō deſerit: ⁊ tamē delinquē tem populū a ſe funditus nō repellit. Sic cū Moyſes ad repromiſſiōis terrā explo ratores duodecim miſiſſet. Numeri. 13. ⁊ 14. ex quibus cū decem poſtmodū deſpe­rationē populo facerēt: iſdem populus in ira murmuratiōis accēſus ſeductū ſe a do­mino eſſe cōqueſtus eſt: vt eius cadauera iacerēt in deſerto. Cui om̄ipotens deus iratus dixit: ꝙ nullus eoꝝ in terrā repro­miſſionis intraret. Quo terrore cōpuncti praue ſe egiſſe cognouerūt: ſeſe in lachri mis afflixerūt: ⁊ accincti armis protinus ceperūt contra hoſtes aſcendere: vt in re­promiſſiōis terrā poſt lachrymas intrare potuiſſent. Quibus per Moyſen domi­nus ait: Nolite aſcendere neqꝫ pugnetis non em̄ ſuꝫ vobiſcū ne cadatis corā inimi cis veſtris. Num̄. 14. Qua in re penſan dū eſt: ſi cū ipſis non erat: cur eos ne cade rent aſcēdere prohibebat. Si autē cū ip̄is erat: quid eſt quod ait: Non em̄ ſum vobi ſcū. Sed mira diſpenſatiōe diſcipline ac miſericordie: ⁊ cū ipſis erat: ⁊ cū ipſis nō erat. Cum ip̄is nō erat vt vincerēt: ſed ta men cū ipſis erat: ne ab hoſtibus perirēt. O ineffabilia pietatis viſcera: culpas in ſequit̉: ⁊ tamen peccātes ꝓtegit. Iratū ſe indicat: ⁊ tamen ab hoſtibꝰ defendit. Si­plerūqꝫ paruulo filio delinquēti iraſcitur mater reprehēdit: increpat: ⁊ verberat. Sed ſi hūc in preces ire conſpexerit: vbi in mortis periculū ruat: manu tendit ⁊ re tinet: ⁊ que ſic irata verberauerat: ac ſi nō diligeret: ſic diligendo retinet: ac ſi irata nō verberaſſet. Hec in ſola prefatiōe col­