Seite
Liber I Omelia II loquētes: nauigij noſtri quaſi intra portū exercitiū fecimus: vt ad indaganda pro­phecie myſteria veluti īmenſitate pelagi­poſt vela pandamus. Quod tamē nō in noſtra virtute p̄ſumimus: ſed in eo qui in fantiū linguas facit eſſe diſertas: quia ſpi ritus domini repleuit orbē terrarū: ⁊ hoc qd̓ cōtinet oīa ſcientiā habet vocis. Om­nipotēs enim deus ſermo patris om̄ipo­tentis eſt: ⁊ qui de illo loqui cōcupiſcimꝰ muti in illo nullo modo erimus. Dabi­em̄ verba vtilia om̄ipotentis verbuꝫ: qd̓ pro nobis incarnatū viuit ⁊ regnat cū pa­tre in vnitate ſpūſſancti deus: per omnia ſecula ſeculoꝝ Amen. Explicit omelia. I. Incipit Omelia. II. que in­terpretat̉ primū capitulū a prin cipio vſqꝫ illā partem. Et quat­tuor facies vni. A Sus ꝓphecie locutiōis eſt: vl prius perſonā: tempus: locūqꝫ deſcribat: et poſtmodū dicere myſteria ꝓphecie incipiat: qua tenus ad veritatē ſolidius oſtendēdam: ante hyſtorie radice figat: ⁊ poſt fructus ſpiritus per ſigna et allegorias proferat. Ezechiel itaqꝫ etatis ſue tempus indi­cat dicens: Et factum eſt in triceſimo an no: in quarto menſe: in quinta menſis. Locū quoqꝫ denūcians adiungit. Cū eſ ſem in medio captiuoꝝ iuxta fluuiū cho­bar: aperti ſunt celi ⁊ vidi viſiōes domini Tempus etiā inſinuat ſubdēs: In quīta menſis: ip̄e eſt annus quītus tranſmigra tiōis regis ioachim: Quia vt bene perſo­nā indicet: ⁊ iam genꝰ narrat cum ſubdit Et factū eſt verbū dn̄i ad Ezechiel filium Bui: ſacerdotē. Sed prima nobis que­ſtio orit̉. Cur is qui nihil adhuc dixerat: ita exorſus eſt dicens: Et factū eſt in trice ſimo anno. Et nāqꝫ ſermo cōiunctiōis eſt Et ſcimus: quia nō coniūgitur ſermo ſub ſequēs niſi ſermoni p̄cedenti: qui igit̉ ni­hil dixerat: cur dicit: Et factū eſt: cū non ſit ſermo: cui hoc qd̓ incipit: ſubiungat̉? Qua in re ītuendū eſt: quia ſicut nos cor poralia ſic ꝓphete ſenſus ſpiritalia aſpi­ciūt: eiſqꝫ ⁊ illa ſunt p̄ſentia que noſtre ig norātie abſentia vident̉. Un̄ ſit vt in men te ꝓphetarū ita coniūcta ſint exterioribus interiora: quatenꝰ ſimul vtraqꝫ videāt: ſi­mulqꝫ in eis fiat: ⁊ intus verbū quod au­diūt: ⁊ foras qd̓ dicunt. Patet igit̉ cauſa cur qui nihil dixerat: inchoauit dicēs: Et factū eſt in triceſimo āno: quia hoc verbū quod foris ꝓtulit: illi verbo qd̓ intus au­dierat coniūxit. Continuauit ergo verba que ꝓtulit viſioni ītime: ⁊ iccirco incipit dicens: Et factū eſt. Subiūxit enim hoc qd̓ exterius loqui inchoat: ac ſi ⁊ illud fo ris ſit: quod intus vidit. Hoc autē qd̓ di­cit̉: quia in triceſimo anno ſpiritū prophe cie acceperit: indicat nobis aliquid cōſide randū: videlicet quia iuxta ratiōis vſum: doctrine ſermo nō ſuppetit: niſi in etate ꝑ fecta. Unde ⁊ ip̄e dn̄s anno duodecīo eta tis ſue in medio doctoꝝ in templo ſedēs: nō docens: ſed interrogās voluit inueni ri Luce. 2. Ut em̄ non auderēt homines in infirma etate p̄dicare: ille anno duode cimo etatis ſue interrogare homīes eſt di gnatus in terra: qͥ per diuinitatē ſuā ſem­per angelos docet in celo. Quia em̄ ipſe eſt dei ſapiētia de ip̄o angeli videndo bi­būt hoc quod beatitudīe eterna ſatiant̉. Quod Moyſes quoqꝫ ſub allegorie my­ſterio admonet dicēs: Non arabis in pri­mogenito bouis. Deut. 15. Primogeni­tū em̄ bouis accipimus in infirma etate primi noſtri temꝑis bonā operationē: in qua tamen arandū non eſt: quia cū prima ſunt adoleſcētie vel iuuētutis noſtre tem pora: nobis adhuc a predicatiōe ceſſandū eſt: vt vomer lingue noſtre ꝓſcindere nō audeat terrā cordis alieni: quo aduſqꝫ et­em̄ infirmi ſumus cōtinere nos intra noſ­metip̄os debemus: ne dū tenera bona cū