Seite
Expoſitio beati Gregorij pape ſuper Ezechielem citius oſtendimus: amittamus. Quia et arbuſta plātata: ſi prius in terra radicata nō fuerint: manu tacta citius areſcūt. At ſi ſemel radicē fixerint: manus tangit ⁊ ta men nil officit: venti impellūt: nec tamen impellentes ledūt. Et cōſtructi parietes ſi impellant̉ eruunt̉: niſi a ſuo prius fue­rint humore ſiccati. Mens itaqꝫ quouſqꝫ ab humore prauitatis ſue: perfecte nō fue rit exſiccata: aliene lingue manu tangi nō debet: ne priuſꝙͣ plene percipiat: perdat ſoliditatē ſuam: ne impulſa ruat: ne velut arbuſtū ſine radicibus dū pluſꝙͣ tolerare valet: concutit̉ areſcat. Ad exemplū ergo nō ſunt oſtendēda: niſi que vere firma ſūt Prius etem̄ conualeſcere debet mēs nō ſtra: atqꝫ ad vtilitatē proximoꝝ poſtmo­dū demonſtrari: cū iam nec per laudē ele uata corruat: nec per vituperationē ꝑcuſ­ſa cōtabeſcat. Nam ⁊ ſi tymotheo dicit̉. Precipe hec ⁊ doce: nemo adoleſcentiā tuā contempnat. 1. Timoth.. Sciēdū eſt ꝙ in ſacro eloqͥo nōnunꝙͣ adoleſcētia iuuētꝰ vocat̉. Un̄ ſcriptū eſt. Letare iuue nis in adoleſcētia tua. Eccl̓s. 11. Prophe ta igit̉ vt oſtendat̉ cuiꝰ auctoritatis ſit in predicatiōe: etatis ſolide eſſe deſcribi­tur: quatenus ei cū vita ⁊ ſpiritu oīa que ad predicandū congruūt: cōcordare vide ant̉. Nec contra hec quempiā mouere de bet: quod hieremias atqꝫ daniel ꝓphecie ſpiritū pueri perceperūt. Hierem̄. i. Dan̄ 13. Quoniā miracula in exemplo opera­tiōis non ſunt trahēda. Om̄ipotens eniꝫ deus ⁊ linguas infantiū fecit diſertas: et ex ore infantiū atqꝫ lactentiū perfecit lau­dem. p̄s. s. Sed aliud eſt qd̓ nos de do­ctrine vſu atqꝫ diſciplina dicimus: aliud quod de miraculo ſcimꝰ. Iam vero ſi que rit̉: vt in ip̄a quoqꝫ etatis illius expreſſio ne myſticuꝫ aliquid deſignet̉: abſurdum non eſt qd̓ propheta dominū quē verbis denunciat: ip̄o quoqꝫ etatis ſue tempore oſtendat. Anno triceſimo ezechielis pro­phete celi aperti ſunt: ⁊ vidit viſiones de mini iuxta fluuiū chobar. Quia: ⁊ quaſi triceſimo etatis ſue anno dominꝰ ad flu­uiū iordanis venit. Ibi itaqꝫ aperti ſunt celi: quia ſpiritus in columba deſcendit: vox quoqꝫ de celo ſonuit dicens: Hic eſt filius meus dilectus: in quo mihi bene cō placui. Math̓. 17. Sed ⁊ ip̄a verba he­brea multū nobis ad myſteriū interpretā dum valēt. Nam chobar interpretat̉ gra­uitudo vel grauitas. Ezechiel fortitudo dei. Bui deſpectus vel cōtemptus: cal­dei captiuātes: vel quaſi demones. Ue­nit ergo Ezechiel iuxta fluuiū chobar: qꝛ em̄ chobar grauitudo vel grauitas dici­tur: Quid per chobar fluuiū: niſi huma­nū genus congrue deſignat̉: quod ab or­tu defluit ad mortē: ⁊ graue ſibi eſt ex pec catis que ⁊ perpetrat ⁊ portat: quia ſicut ſcriptū eſt. Iniquitas in talentū plūbi ſe­det. Zacha. 5. Omne em̄ peccatū graue eſt: quia nō permittit animā ad ſublimia leuari. Unde ⁊ per pſalmiſtā dicit̉: Filij hoīm vſquequo graui corde. p̄s. 4. Scri­ptum vero de domino eſt: quia ip̄e eſt dei virtus ⁊ dei ſapientia. 1. Corinthioꝝ.i. B Uenit ergo ezechiel iuxta fluuiū cho­bar: quia fortitudo dei per incarnationis ſue myſteriū propinquare dignata eſt pec catoꝝ ſuoꝝ pondera portanti generi hu­mano qd̓ ab ortu ſuo quottidie defluit ad mortē: ſicut de illo ⁊ per pſalmiſtā dicit̉: Et erit tanꝙͣ lignū quod plantatū eſt ſecꝰ decurſus aquarū. p̄s. 1. Iuxta decurſus quippe aquarū plantatus eſt: qꝛ iuxta la­pſus incarnatus eſt defluentiū populoꝝ. Ezechielē autē fortitudinē dei. Bui vt ro deſpectū interpretari diximꝰ. Sed eze chiel filius eſt bui: qꝛ ex illo populo vni genitus dei incarnari dignatus eſt: quem ꝓpter culpā perfidie dn̄s deſpexit. Forti tudo ergo dei ex contemptu vel deſpecto naſcit̉: qꝛ redemptor noſter humanitatē aſſumere ex populo perfido ⁊ ꝯtemptu di gnatus eſt. Venit ergo in terrā caldeoꝝ. Caldei interpretant̉ vt diximus captiuā­tes: vel quaſi demones. Iniqui etem̄ qꝛ ⁊ ip̄i iniquitates perpetrāt: ⁊ ad iniquita tē alios perſuadēdo trahūt: nimirū capti­uātes ſunt: qui recte quoqꝫ ⁊ quaſi demo­