Seite
Liber I Omelia II nes interpretant̉: qꝛ hi qui ⁊ alios ad ini­quitatē ſuadendo ꝓtrahūt: in ſemetipſis mīſteria demonū ad iniquitatē ſuſcipiūt: quāuis demones per naturā nō ſint. Ue­nit ergo fortitudo dei in terra chaldeoꝝ: quia inter eos vnigenitꝰ patris apparuit qui ⁊ in ſemetip̄is ad peccatū defluxerāt: ⁊ ad peccata alios captiuātes trahebant. Sed expoſitiōis ſermo nūc ad prophete perſonam redeat. Et facta eſt ſuper eum ibi ma nus domini. Manus vel brachiū dn̄i filius dicit̉: qꝛ per ip̄m oīa facta ſunt. De quo etiā pſal­miſta ait: Fiat manus tua vt ſaluū me fa­ciat. p̄s. 18. Manus quippe dei que per diuītatē non eſt facta: ſed genita: per hūa nitatē facta eſt: vt humani generis vulne ra ſanaret. Ibi ergo ꝓpheta incarnatio­nē vnigēti agnouit: vbi ſuꝑ ſe manū dn̄i factā vidit. Qd̓ ꝟo hic ſubdit̉. Et vidi ⁊ ecce ventus turbinis veniebat ab aqui­ſone. Cap. i. Intuēdū nobis eſt qui ſit in ꝓphete verbis ordo locutiōis. Qui em̄ ſuperius de ſeip̄o dixerat: Aperti ſūt celi ⁊ vidi viſiones dn̄i. Poſtea tanꝙͣ ſi de alio narret adiūgit. Et facta eſt ſuper eū ibi manus dn̄i. Ibidē. Ac deinde quaſi ad ſe reuertit̉ ⁊ dicit: Et vidi ⁊ ecce vētus turbinis veniebat ab aquilonē. Quid eſt hoc qd̓ modo Ezechiel loquit̉: modo de ezechiele? Si per totū diceret de ſe: que­ſtio nō eſſet. Si per totū diceret: quaſi de alio nihilominꝰ queſtio nō fuiſſet. Quid ergo eſt hoc qd̓ ſic variat̉ ſermo propheti cus: vt modo ꝓpheta de ſe loquat̉: modo aūt de ipſo quaſi alius loqui videat̉? Sed ſciendū eſt: qꝛ hi qui ꝓphecie ſpiritū re­plent̉: per hoc qd̓ aperte nōnunꝙͣ loquū­tur de ſe: ⁊ nōnunꝙͣ ſic de ſe verba tanꝙͣ de alijs proferūt: indicāt: qꝛ non ꝓpheta ſed ſpūſſanctus loquit̉ per ꝓpheta. Pro­eo em̄ qd̓ per ipſos ſermo ſit: ip̄i loquunt̉ de ſe. Et ꝓ eo qd̓ aſpirāte ſanctoſpiritu lo­quūt̉: iſdē ſanctuſſpūs per ip̄os: loquit̉ de ip̄is: veritate atteſtāte: qui dicit: Nō em̄ vos eſtis qui loqͣmini: ſed ſpūs patris ve ſtri qui loquit̉ in vobis. Math̓. 10. Hinc etiā moyſes ait. Et erat moyſes vir mitiſ ſimus ſuper oēs hoīes: qui morabant̉ in terra. Num̄. 12. Quia em̄ non dicit erā­ſed erat: profecto aperte indicat: qꝛ is qui per illū de illo loquebat̉: alius erat. Hinc Iohānes ait: Uidit illū diſcipulū quē di ligebat ieſus. Io. 19. Unde ⁊ paulus: vt nō ſe eſſe qui loquebat̉ oſtenderet: dixit: An experimentū queritis eius: qui in me loquit̉ xp̄s. 2. Corin. 13. Quia igit̉ in lo cutiōe ꝓphetica: alter eſt qui preſidet: al­ter qui obſequit̉: cū de ſeipſo ꝓpheta loqͥ tur: perſona obſequētis eſt: cū vero per ꝓ phetā ſpiritus loquit̉: ſublimitas preſidē tis oſtēditur. Recte ergo ⁊ tanꝙͣ de alio dicit̉: Facta eſt ſuper eū ibi manus dn̄i. Et de ſe protinus adiūgit. Et vidi: ⁊ ecce ventus turbinis veniebat ab aquilonē. Nunc itaqꝫ diſcutiendū nobis eſt: qͥd ſit qd̓ dicit. Et ecce ventus turbinis venie­bat ab aquilōe: ⁊ nubes magna. Pro eo quod ventus aquilo cōſtringit in frigore nō incōgrue aquilonis noīe torpor mali­gni ſpiritus deſignat̉. quod eſaias quoqꝫ ꝓpheta teſtat̉: qui dixiſſe dyabolū denū­ciat dicens: Sedebo in mōte teſtamēti in lateribus aquilonis. Eſa. 14. Malignꝰ em̄ ſpiritus montē teſtamenti tenuit: qui iudaicū populū qui legē acceperat ſibi in perfidia ſubiugauit: quādo em̄ corda do ctoꝝ tenet: montē teſtamenti dyabolus poſſidet: vnde preſidet. Qui etiā in late­ribus aquilonis ſedet: quia mētes homi­minū frigidas poſſidet. Vnde ⁊ ſpōſe vo ce in cantico canticoꝝ dicit̉. Surge aqui lo ⁊ veni auſter ꝑfla ortū meū: ⁊ fluēt aro mata illiꝰ. Tant. 4. Cum em̄ iubēte dn̄o frigidus ſpūs recedit: calidus ſpūs mentē fideliū occupat: qui ortū dei.i. ſctāꝫ eccle­ſiaꝫ perflat: vt opiniones virtutū eius ad multoꝝ noticiā velut arōata defluāt. Re cedēte etem̄ aqͥlone.i. maligno ſpū: ſctūs ſpiritus mentē quaſi auſter replet: qui dū calefaciēdo flauerit: ſtatim de fideliū cor­dibus aromata virtutū fluūt. Propheta ergo ea que eſſent in finem ventura con­