Seite
Liber I Omelia III cerit. Sic moyſes trāſiuit vt videret viſū Sic dauid cū videret impiū exaltatū ⁊ ele uatū ſuper cedros libani tranſiuit: ⁊ ecce nō erat. p̄s. 36. Quia iniquoꝝ potentias eſſe magnū aliquid fortaſſe credimus: ni­ſi ad permanēs ſeculū mente trāſeamus. Seruus vero hebreus emptus fex annis ſeruire precipit̉: ita vt in ſeptimo anno li­ber exeat gratis. Quid em̄ per ſenarium numerū: niſi actiue vite perfectio deſigna tur: Quid per ſeptenariū: niſi cōtempla tiua exprimit̉. Sex ergo annis ſeruit: ⁊ ſe ptimo egredit̉ liber: qui per actiuā quam perfecte exhibuerit: ad contemplatiue vi te libertatē tranſit. Et notandū ꝙ gratis liber egredit̉: quia hi poſtꝙͣ om̄ia fecerint dicūt ſe inutiles ſeruos: eis ꝓculdubio ſi cut ipſa actiua fuit ex munere: ita erit ex gratia etiā contemplatiua. Cū quali ve­ſte intrauerit: cū tali exeat. Quia om̄ino neceſſe eſt vt vnuſquiſqꝫ noſtrū in hoc qd̓ incipit perſeueret: atqꝫ vſqꝫ ad finē ope­ris in ea quā inchoauit: intentiōe perdu­ret. Ille quippe bene ad cōtemplatiuam trāſit: qui in actiua vita intentiōis ſue ve ſtē ad deteriora nō mutauerit. Et ſunt nō nulli qui priuſꝙͣ omnipotētis dei ſeruitio in ſancta cōuerſatione ſocient̉: iam bona operari diligūt. Sunt vero alij qui bona opera poſtꝙͣ ad ſeruiciū omnipotētis dei venerūt diſcūt. Qui ergo operationē bo­nā ⁊ priuſꝙͣ ad dei ſeruitiū veniret habe­re ſtuduit: hebreꝰ ſeruus cū vxore emptꝰ eſt. Et plerunqꝫ is qui talis eſt: poteſt ad cōtemplatiuā vitā tranſire: ⁊ tamen acti­uam nō deſerere. Unde ⁊ illic ſubdit̉. Si habens vxorē ⁊ vxor egrediat̉ ſimul. Cū eo em̄ et vxor ad libertatē egredit̉: qn̄ is qui ad contemplationē peruenit: etiā fo­ris actionē boni operis qua ꝓdeſſe poſſit alijs: nō relinquit. Sin autē dominꝰ de­derit illi vxorē ⁊ pepererit filios ⁊ filias: mulier ⁊ liberi eius erūt dn̄i ſui: ip̄e vero exibit cū veſtitu ſuo. Seruo empto domi nus dat vxorē cum predicator quiſqꝫ euꝫ quē iuri om̄ipotentis dei mancipauerit: boni actioni cōiungit. Nam ⁊ predicato­res domini vocant̉. Sicut helyſeo ꝓphe te de p̄dicatore ſuo dicit̉ Scis ꝙ dominꝰ tuus tollat̉ a te? Uxor vero ſerui emptici­filios ⁊ filias parit: quādo bona actio for­tes vel teneros fructus generat. Sed mu lier que a domīo data eſt: idē domīo cum filijs remanet: ip̄e vero ſeruus exit cū ve ſtitu ſuo: quia bona actio vel eiuſdē bone actiōis fructus preddicatoris mercedi re putant̉. Ip̄e vero in deſiderij ſui intentio ne perdurās: per ſupernā gratiā ad contē plationē liber egredit̉. Qd̓ ſi dixerit ſer­uus: diligo dominū meū ⁊ vxorē ac libe­ros: nō egrediar liber. Seruus dn̄m ſuū diligit: quādo predicatoris verba ſollici­ta mente cuſtodit. Uxorē quoqꝫ amans ⁊ liberos liber egredi recuſat: quando acti­uā vitam eiuſqꝫ fructus diligens: tranſire ad contemplatiuā non vult: quia bona ſe opera habere in mīſterij ſui ſeruitute cō­ſiderās: ad libertatis quietē recuſat ſece­dere. Sed offerat eū dominꝰ dijs: ⁊ appli­cet̉ ad oſtiū ⁊ poſtes: ⁊ perforet aurē eius ſubula: vt ſit ei ſeruus in ſeculū. Is enim qui in actiua diſpoſuit: vita perdurare a domino dijs offert̉: quādo a predicatore ſuo antiquorū patrum dictis imbuit̉: qui nobis in via om̄ipotētis domini ſacerdo­tes fuerūt: atqꝫ ad oſtium ⁊ poſtes taber­naculi ducit̉: vt de ingreſſu celeſtis habi­taculi altius aliquid audiat: ⁊ tremēdi iu dicij diem ſubtiliter cognoſcat: ne per bo na opera que facit: placere hominibꝰ ap­petat. Sicqꝫ auris eius ſubula perfora­tur: dū mens illius timoris dei ſubtilitate percutit̉: vt verbi acumine tranſfixa: per omne quod agit nouerit ingreſſum regni ſemper attendere: et quaſi ab oſtio et po­ſte tabernaculi perforatam aurem porta­re. Qui erit ſeruus in ſeculum: vt eſſe poſt ſeculum liber poſſit. In ſeculo ete­nim ſeruus eſt: qui per actiuam vitam ho minibus ſeruire diſpoſuit: vt poſt pre­ſens ſeculum ad libertatem veram vale­at peruenire. De qua per Paulū dicitur Quia ⁊ ip̄a creatura liberabit̉ a ſeruitute corruptiōis in libertatē glorie filioꝝ dei. B 2