¶ Liber Primus Uic duplici hoīs naturę duo(theologi volūt) a deo demones deſtinātur. vnus qui cū ipſe bonus ſit ad bonū. alter qͥ iuxta ſuā nequiciā nos ꝟtat ad malū: qui appetitui fauet genius d̓r ab ātiquis genius āt ab ingenio d̓r qd̓ naturā ſignificat vnicuiqꝫ inſitā. ⁊ ge nius ꝙ in geniū hoc eſt naturā ſecūdet appellat̉. Fuerūt etiā phōꝝ quidā qui dixerit ſingulis reꝝ naturis ⁊ ſpēbus ſingulos āgelos attributos qui ꝯſeruādis eis curā impenderēt Enclides etiā ſocraticus duos oībꝰ hoībus genios appoſitos dixit. qui ⁊ lares vocātur bonū ſcꝫ ⁊ maluꝫ. in cuius ſententiā luciꝰ florus venit. cū dixit. bruto poſtera die ⁊ in prelio morituro ꝑ noctē apparuiſſe atram quandā imaginē. ⁊ q̄ eſſet interrogatā tuꝰ malus geniꝰ ſum reſpōdiſſe. nō em̄ addidiſſet malꝰ. niſi alterū bonū geniuꝫ exiſtimaſſet. hi ⁊ penātes dicebant̉. qui qm̄ ꝓ eoꝝ ſeu hoīm ſeu locoꝝ quibꝰ p̄ſunt. cuſtodia. cū alijs laribꝰ pugnāt. ⁊ aliqn̄ ſuꝑantur dictū eſt a Uirgilio de Aenea Ilium in italiam portās victoſqꝫ penates hec qͣꝫqꝫ gentilia ſint. attigi. ꝙ nō ſunt ſi bonum iudicem inueniāt. mul tum a noſtris dogmatibꝰ diſſidentia. at de his alias Sed quorſum iſta nūc Nempe vt oſtenderē non mirum eſſe paucos ad illam victoriā per uenire. de qua dictū eſt. ⁊ tamē neceſſe eſt vt in paucoꝝ hoc eſt bonoꝝ catalogo ꝯputemur. ⁊ ab illa infirmitate ſubtrahamur: de qua ſcriptū eſt a ſapiētie ſtultoꝝ infinitus eſt numerus ¶ Quod miſeri ſunt qui peccant. ¶ Ca. xviij. Ui ad tantam ſcelerum immanitatē ꝯfirmato iam peccādi ha bitu deſcenderūt. vt nec rōnem audire. nec cœlum iam ſuſpice poſſint: hi ſunt de qͥbꝰ d̓r ab apoſtolo. excecauit em̄ eos malicia eorum Eoſdem Ariſtoteles taxat cū inquit in ethicis oēm malum eſſe ignorantē: malus em̄ habitus quaſi quędā tenebroſa caligo de vitiorum palude ſe attollēs lōge amplius qͣꝫ ꝑturbatio ſeu paſſio mentem excecat ⁊ ignorātię nocte lumē rōnis abſcōdit. licebit hoc experimēto cognoſce ſi ſtatuātur duo. vnus intēperans. alter incontinēs. intemperantē dicimus qͥ ſine vlla repugnātia rōis libidinibꝰ ⁊ voluptatibꝰ immergit̉. in continēs ꝟo eſt qui poſt aliquā pugnam appetitꝰ ⁊ rōis. a fluctū ꝑturbatiōis opprimit̉. Queratur vter eoꝝ grauius crimen putet adulteriū reſpondebit incōtinens graue ſibi videri. ⁊ ꝓpterea ſe conari ab eo tanqͣꝫ a turpiſſimo ac fœdiſſimo animi morbo declinare. Intemperans ꝟo cotemnet forſitan ⁊ ridens reſpondebit illud quod in ſepulchro ſardanapu li recitatur inſcriptum. Hęc habeo quę edi: quęqꝫ exſaturata libido hau ſit. Cognoſce quantum ignorantię ſecum ferat mala conſuetudo Quis ignorantem non dicat eum qui dicit malum bonum. vel qui graue ma
