Seite
Collatio tertia Abbatis pafuntij pore commoratus tam ſubiectionis bo­no qͣꝫ vniu̓ſarū ꝟtutū ſcīa ꝑit̓ ditaret̉. Humilitatis nāqꝫ ⁊ obedientie diſcipli­na. omnes ſuas mortificans volūtates et per hāc extinctis vniuerſis vicijs. cun­ctiſqꝫ virtutibus ꝯſummatis quas mo­naſterioꝝ inſtituta vel antiquiſſimoruꝫ patrū doctrina fundauit. ſublimioris ꝓ­fectus ardore ſuccenſus. heremi feſtina­uit ſecreta penetrare. vt domino cui int̓ fratrum turbas poſitus ſitiebat inſepa rabiliter inherere. nullo deinceps ab eiꝰ cōtemplatione hūano conſortio vl̓ ima gine ſe retrahente facilius vniret̉. Ubi rurſum tanto feruore etiā ip̄oꝝ anacho retarū ꝟtutes ſuperās. deſiderio ⁊ intē tione iugis ac diuine illius theorie. cun ctorū deuitabat aſpectus. vaſtiora ⁊ in acceſſibilia ſolitudinis penetrans loca­multoqꝫ in eis tꝑe deliteſcens. vt ab ip­ſis quoqꝫ anachoretis difficulter ac ra­riſſime deprehenſus. angeloꝝ qͦtidiano conſortio delectari ac perfrui crederetur atqꝫ ei merito virtutis huius ab ip̄is in ditū fuerit bubali cognomentū. De ſermone eiuſdem ſenis. ac reſponſione noſtra. Ca. ij. Uius igitur magiſterio īſtitui cupiētes cogitationū etiam ſti­mulis agitati. ad cellam eiꝰ iaꝫ die adueſperaſcēte peruenimꝰ. Qui ha bito aliquātiſper ſilentio cū ꝓpoſitū no ſtrū predicare cepiſſet. qd̓ ſcꝫ patriā reli­quētes. tot ꝓuincijs ꝓ amore dn̄i perlu­ſtratis egeſtateꝫ ac vaſtitatē heremi tole rare ⁊ imitari rigorē cōuerſationis illoꝝ tantoꝑe niterem. quē vix ip̄i qui ī eadē neceſſitate atqꝫ inopia nati educatiqꝫ ſunt ſuſtinerēt. reſpondimus nos ob id ad eius doctrinā ac magiſteriū tetēdiſſe vt imbui aliquatenus doctrina tāti vi­ri poſſimus quā īnumeris documentis ineſſe eidem ſenſeramus. nō vt illiꝰ quę tamen in nobis non eſſent laudibꝰ gra­uaremur. aut in elatione animi. qͣ in no­ſtris quoqꝫ cellulis nōnunqͣꝫ ſuggeſtio ne titillabamur inimici. ip̄ius quoqꝫ ſer monibus inflaremur. Quāobrem illa nobis potius precabamur infundi. qui bus cōpungi vel hūiliari. nō quibꝰ nob̓ metip̄is blandiri extolliqꝫ poſſimus. Propoſitio abbatis pafuntij d̓ tribus vocationū generibus et de tribus abrenūciatioībus Cap̄. iij. Afuntius. Tres īquit voca tionū ſunt ordines. tres quoqꝫ renunciationes monacho in qͦ cunqꝫ vocationis ordine conſtituto ne­ceſſarias nouerimus. Et primā quideꝫ cauſam qua tres eſſe vocationū ordīes diximus. oportet nos diligenter inquire re vt cū agnouerimus nos ad dei cultū primo gradu vocationis aſcitos. ẜm eiꝰ ſublimitatem conuerſationis qͦꝫ noſtra congruentiam temperemus. Nihil eniꝫ ꝓderit ſublimiter inchoaſſe. ſi ſimilē pͥn­cipijs nō exhibuerimus et finē. Ꝙ ſi eti am vltimo ordine nos a ꝯuerſatione ſe culi extractos fuiſſe cognoſcimus. quan­to minꝰ probabili ad religionē pͥncipio videmur inniti. tanto acrius noſmetip ſos ad meliorē finem ſpiritali feruore in citare curemus. Secūdam qͦqꝫ cauſam trīe abrenūtiatōis om̄imodis noſſe no­cōuenit. quia nullo modo perfectionem poterimus attigere. ſi eam vel ignoraue rimus. vel ſcientes nō ꝯtenderimus ope­re conſūmare. Expoſitio triū vocationū. iiij. Tigitur tres hi vocationum modi ſpeciali diſtinctione pan­dantur. Primus ex deo eſt. ſe cundus per hominē. tertius ex neceſſita te. Ex deo quidem eſt. quotiens inſpira­tio quedam immiſſa in cor noſtrū nōnū qͣꝫ etiā dormientes nos ad deſideriū eter­ne vite ac ſalutis exuſcitat. deumqꝫ ſe­qͥ ⁊ eiꝰ inherere p̄ceptis cōpunctione ſa luberrima cohortatur. vt ī ſcripturꝭ ſan­tis abrahā voce dn̄ica. de genitali ſolo ⁊ totiꝰ ꝯgnatiōis ſuę affectibꝰ. pr̄iſqꝫ do­mo legimꝰ euocatū dicēte dn̄o Exi d̓ t̓ra tua. ⁊ d̓ ꝯgnatōe tua ⁊ d̓ domo pr̄is tui