Seite
De tribus abrenunciationibus Quo etiam modo beatū Antoniū acci­tuꝫ eſſe cognouimus. qui occaſionē ſu­cōuerſionis a ſola diuinitate percepit Ingreſſus nāqꝫ eccl̓iaꝫ ibiqꝫ audiēs in euāgͦ dn̄m p̄dicātē. qͥ nō odit pr̄eꝫ ⁊ ma­trē ⁊ filios ⁊ vxorē ⁊ agros. inſuꝑ ⁊ ani­mā ſuā nō p̄t meꝰ eſſe diſcipulꝰ. et ſi vis ꝑfectꝰ eē vade ⁊ vēde q̨̄ habes. ⁊ da pau ꝑibꝰ. ⁊ hēb̓ thezauꝝ ī celo ⁊ veī ſeq̄re me­Preceptū hoc dn̄i velut ſpecialiter ad ſe directū cum ſumma cordis compun­ctione ſuſcepit. confeſtimqꝫ renuncians cunctis ſecutus eſt chriſtum. nulla exhor tatione neqꝫ doctrina hominum prouo­catus. Secundus vocationis modus eſt quē fieri per hominē diximus. cuꝫ vl­exemplis quorundam ſanctorū vel mo­nitis inſtigati ad deſideriū ſalutis accē­dimur. Quo nos qͦqꝫ gratia domini re­tinemus aſcitos. qui predicti viri moni­tis ac virtutibꝰ incitati huic nos ſtudio profeſſioniqꝫ tradidimus. quo ordine etiā in ſcripturis ſanctis per moyſen fili os iſrael de afflictione egipti legimus li­beratos. Tertius vero vocatiōis modꝰ eſt qui ex neceſſitate deſcendit. cū nos di­uitijs mūdi huius vel voluptatibus ob ligati. ingruētibus repente temptationi bus quę vel mortis pericula cōminātur vel amiſſione bonoruꝫ ac ꝓſcriptione ꝑ­cutiūt vel carorū morte cōpungunt. ad dn̄m quē ſequi in rerū ꝓſperitate ꝯtem pſimus ſaltem inuiti ꝓperare cōpellim. Cuius vocationis neceſſitatē in ſcriptu ris quoqꝫ ſepiſſime reperimus. cū filios iſrael ob merita peccatoꝝ ſuoruꝫ legimꝰ a domino traditos hoſtibus ſuis. ob qͦꝝ dn̄ationem crudelitatēqꝫ ſeuiſſimā ru­ſus conuerſos ad dn̄m ꝓclamaſſe. ⁊ mi ſit eis inquit dominus ſaluatorē aoth filiū gera. filium gemini. qui vtraqꝫ ma nū vtebatur ꝓ dextera. Et rurſum Cla mauerunt inquit ad dominuꝫ qui ſuſci tauit eis ſaluatorē. et liberauit eos otho­niel filiū chenec fratrēcaleph iuniorē. Et de talibus in pſalmo dicitur. Cum occi deret eos tūc querebāt eum et reuertebā tur. et diluculo veniebant ad eū. et recor dati ſunt. quia deus adiutor eorum eſt. et deus excelſus redemptor eoruꝫ ē Rur­ſumqꝫ. Et clamauerūt ad dn̄m cum tri bularētur. ⁊ de neceſſitatibus eoꝝ libera uit eos. Qd̓ ⁊ deſidioſo vocatio prīa n̄ ꝓſit et ſtrenuo poſtrema n̄ obſit Cap̄. v. X his itaqꝫ tribus modis licet priores duo melioribus inniti pͥncipijs videātur. nonnūqͣꝫ ta­men inuenimus etiam de tertio gradu qui inſimus videtur ac tepidus perfe ctos viros ac ſpiritu feruentiſſimos ex­titiſſe illiſqꝫ conſimiles qui optimo pͥn­cipio aggreſſi domini famulatū reliqͣm quoqꝫ vitam laudabili feruore ſpiritus exegerunt. et iterum de illo ſuperiori gra­dū plurimos tabefactos ad vituperabi­lem finem ſepiſſime recidiſſe. ac perinde ſicut illis nihil obfuit ꝙ non ſuo viderē tur arbitrio ſed neceſſitatis compulſiōe conuerſi. quippe quibus hācip̄am occa ſionem qua compungerētur domini be­nignitas procurauit. ita etiam iſtis om­nino nihil profuit ſublimiora conuerſi­onis habuiſſe principia. quia nō ſtudu­erunt reliquā vitam fine congruo termi nare. Nec enī abbati moyſi qui habita­uit in loco iſtius heremi cui calamꝰ nū­cupatio eſt. quicqͣꝫ defuit ad perfecte be­atitudinis meritum. ꝙ metu mortis q̨̄ ei ꝓpter homicidij crimē intentabatur ī pulſꝰ ad monaſteriū decucurrit. quā ita neceſſitate ꝯuerſionis arripuit vt eam ī volūtatē ꝓmpta animi virtute conuer tens ad perfectionis faſtigia ſumma per uenerit. ſicut etiaꝫ econtrario plurimis quos nominatim memorare nō debeo nihil profuit domini ſeruituteꝫ meliore arripuiſſe principio. qui deīceps cordis ignauia ac duricia ſubſequente qua ſe­nioꝝ traditiōibꝰ acqͥeſcere noluer̄t. in te porē noxiū. ac in ꝓfundū mortis baratꝝ conciderunt. Quam rem in apl̓oruꝫ qͦꝫ vocatione videmus euidēter expreſſaꝫ.