Seite
integrum. b. in compoſitione conſeruat. Nam in dictionibus incipiētibus a. c. pro ab abs præpoſitio aucto­ribus Papyriano& Priſciano componitur: ut abſcondo: abſcedo: abſcido. Sane ſubſequēte. d. remanet in­tegrum. b. ut abdo:& inde abditus quod ex ab& do quod eſt abſcondo componitur. abdico ex ab& dico dicas componitur: quaſi longe dico. Vnde ſignificat expellere a bonis filium dum uiuit pater: cum exhære dare ſit poſt mortem illum ab hereditate priuare. Abduco ex ab quod aliquando extra denotat:& duco cō ponitur. aliquando ſuperflue ponitur ab& idem eſt quod duco: ut Liuius Flauiꝰ ſupplementum ab roma abduxit. Rurſus& ipſa ab præpoſitio ſi cum dictione incipiente ab. f. componatur: ſemper integrum. b. cō ſeruat. Ne ſi in. f. tranſiret putaretur ex ad cōpoſitio facta: ideo ſcribitur abfore cum. b.& abfuturum quæ idem deſignant. Ne ſi cum duplicato. f. ſcriberentur: compoſita quis crederet ex ad præpoſitione: quæ op­poſitum prorſus deſignaret. Nam ut illa cum ab non futurum dicunt: quia tempus ab denegat: ſic iſta cum ad præpoſitione uenturum tempus deſignant. ut Virgilius. Abfore cernetis. Ouidius in primo: Eſſe quoqꝫ in fatis reminiſcimur adfore tempus. Statius in libro thebaidos uidetur accipere pro ſignificatione præſen­tis cum ait: Senſit manifeſto numine ductos Adfore: quod nexis ambagibus augur apollo: Protendi gene­ros uultu fallente ferarum ediderat. Nōnunqͣꝫ uero ſequente dictione incipiente ab. f. ob eandem differen­tiam tranſit. b. in. u. uocalem: ut ex ab& fugio non dicimus abfugio cum. b. neqꝫ affugio cum duplicato. f. ſed aufugio cum. u. uocali ſcribimus& proferimus. Similiter ex ab& fero non dicimus abfero cum. b. nec affero cum duplicato. f. ſed aufero. Cuius cauſam dixit Cicero in eo libro qui inſcriptus eſt orator: ut fieret uox pronunciatu audituqꝫ lenior. Et ſubdit hæc inquit præpoſitio præter hæc duo uerba nullo alio in uer­bo reperietur. ſ. conuerſa in au diphthongum. Sed dubium fuit apud aliquos: uerſa ne ſit& mutata ab præ­poſitio in au ſyllabam propter lenitatem uocis: ut dixit Cicero: an potius au particula ſua ſit proprie origi­ne:& perinde ut pleraqꝫ aliæ præpoſitiones a græcis: ita hæc quoqꝫ inde accepta ſit: quod alijs diffiniendū relinquo. Non etiam componitur ab cum dictione incipiente a. g. ſed cum dictione aſpirata: quæ& integra manet: quod idem eſt ac ſic cum incipiente a uocali componeretur: ut abhorreo: quod ablatiuum expoſcit cum dicimus abhorreo ab hac re: ac ſi diceremus per qͣꝫ alienus ſum ab hac re. Nam ſemper in huiuſmodi ſignificatione ablatiuū requirit. At exhorreo hanc rem cum accuſatiuo conſtruitur:& idem eſt quod expa­ueſco. Componitur etiam ab præpoſitio cū dictionibus incipiētibus ab. I.& integra manet: ut abluo: quod ex ab& luo componitur: ablacto: ablatiuus. At cum dictionibus incipientibus ab. m. non cōponitur ab præ­poſitio: ſed cum incipientibus ab. n. compoſitionem facit:& integra manet. Vt abnego abnepos: qui filius eſt pronepotis: quaſi ſeiunctus a nepote. Abnuo quod eſt recuſo ex ab componitur& nuo: quod apud uetu ſtiſſimos pro uolo habebatur. Vnde nutus& numen quod eſt dei nutus: hoc eſt imperium& poteſtas. Vir­gilius in primo ænei. Meo ſine numine uenti. Et a uno nuto uerbum deſcendit: quod proprie ad animū ſpe ctat: cum dubitans eſt& neſciens quo ſe potiſſimum conferat. Significat etiam alicuius male ſolidata molis ruinam minitare: ut Virgi. in bucolicis. Aſpice connexo nutantem pondere mundum. At cum dictione inci­piente a. p. nō componitur ab. cum ea uero quæ incipit ab. r. componitur& in nonnullis. b. in. r. cōmutatur ut arripio: quod ut innuit Priſcianus in ſecundo libro ex ab& rapio componitur:& inde abreptiuus is dici­tur: qui a demone rapitur. In quibuſdam autem differentia cauſa ut putat Papyrianus integrum. b. rema­net: ut abrogo& abrado: ne ſi arrogo& arrado cum duplicato. r. ſcribamus: dubium ſit an ab uel ad præ­poſitio componatur: quæ ſcilicet cōſonantem ſuam in. r. commutauit. Simili modo& nos de ab re putamꝰ ne ſi arre cum duplicato. r. dicatur: quidam genitiuum eius quod eſt arra uel datiuum eſſe exiſtiment. Et ſi­gnificat ab re quaſi præter rem: hoc eſt indecens& inconueniens. Liuius libro octauo: Hec& ſi omnes diui­ni humaniqꝫ moris memoria aboleuit: noua peregrinaqꝫ omnia priſcis ac patriis præferēdo: haud ab re du­xi uerbis quoqꝫ ipſis: ut tradita nuncupataqꝫ ſunt referre. Idem libro. xxxv.& quāqͣꝫ prope abſciſſa res erat tamen non ab re eſſe Quinto uiſum eſt ſociorum aliquos legatos intereſſe ei concilio. Suetonius in Augu­ſti uita. Et quādo ab hoc uentum non ab re fuerit ſubtexere: quæ ei prius qͣꝫ naſcerert̉& ip̄o natali die& de­inceps euenerint. Et plura alia quæ poſſent adduci exempla: in quibus omnibus ab re indecens& inconueni ens:& præter rem deſignat. Nec temere aut ſine cauſa ut quidam ſomniat. Sane cum dictione incipiente ab s. præpoſitio ab raro componitur. ut abſumo: quod etiam cum unico. m. ſcribitur. At uero cum dictione in cipiente a. t. componi non cōſueuit: niſi pro ab ponatur abs: ut abſtineo abſtractus: a quo& temetum quod eſt uinū ſit abſtemiꝰ: abſtergo: abſterreo& ſimilia. Non etiā componit̉ cū incipiētibꝰ ab. x. uel. 2. Ob præpoſitio ſimili modo componitur. Et nonnunqͣꝫ immutabilem retinet. b. Nōnunqͣꝫ uero in eas conſo­nantes conuertit: a quibus ſequens dictio cum qua componitur initium ſumit. Quandoqꝫ autem& ipſum b. abiicit. Retinet quidem immutabilem compoſita cum dictionibus incipientibus a uocalibus quibuſcun­que præter qͣꝫ ab. o. cum qua ob diſſonantiam ut puto uocis non componitur: ut obaudio: quod ex ob& audio componitur: hoc eſt auditum poſtergo:& in eadem compoſitione. au. conuertit in. e. ut dicimus obe­dio: quod uerbum eſt cōtraria ſignificationis quaſi dicto audiens ſum ſiue pareo: ſiue obtempero: ſiue­morem gero ſiue obſequor: inde obſequium dictum: ſed frequenter inuenio illud poni pro obſequio tur­pi: ut apud Ciceronem. Sed ſic ſeruitus ſit: ſicut eſt obedientia fracti animi& abiecti& arbitrio carentis ſuo