Seite
chriſti tropologice ⁊ anagogice benignitas tua mihi iure colēda. vale vale Finit epiſtola cancellarij Pariſienſis de ſuſceptione humanitatis xp̄i allegori ca ⁊ tropologica. ca. an­Epiſtola Iohannis de Gerſon ad fratrem Bartholomeū car thuſien̄. ſuper tercia ꝑte libri Rurſbroech de ornatu ſpiritualium nuptiarum Enerabili pa tri ⁊ bone ſimplicitatis fra­tri in chriſti charitate dile­ctiſſimo fratri Bartholo­meo carthuſiēſi Suꝰ Io­hānes Cancellariꝰ indignus eccleſie pa­riſiēſis Nuptiarum agni ꝑticipem fieri. Pridem librum quendam per te habituꝫ cuiꝰ titulꝰ eſt de ornatu ſpiritualium nu­ptiarum in tranſcurſu legeraꝫ. nouiſſime illum attentius relegens cōperi ml̓ta ibi­dem tradi ſalubria ⁊ alta documēta. Naꝫ prima pars inſtruit ad vitam actiuā. Se cunda ad vitam ſpiritualem que affectua lis dici poteſt inducit ſub varijs ⁊ pulcriſ ſimilitudinum manuductionibꝰ ⁊ tropis quorum intelligentiam ſoli experti plene concipient. Sunt nempe ex eis que in af fectu plus aguntur qͣꝫ in intellectu ⁊ q̄ per cipiuntur amplius ſaporis cuiuſdam in timo guſtu qͣꝫ ratiocinatione vel diſcurſu Tercia pars notificare nititur que ſit ex­cellentia vite contemplatiue. que beatifi­ce viſioni in anima approximat. Tradūt quidam ſicut accepi. ꝙ prefatum librum ydiota vnus ſine litteris compoſuit. Ex­inde non ſine miraculo ⁊ inſpiratione di­uina ipſum fuiſſe confectuꝫ patēter aſtru unt. Exquo conſequens eſſet omnia con­tenta in eodem eſſe veriſſima ſanctiſſima­qꝫ. Sed meum quale ſit ſuper hac re iudi cium tibi nō eſſe celandum decreui ne for taſſis incerta aut falſa pro veritate certa. aut diuina amplecti contingeret. Scis quid iubet apoſtolus. Doctrinis varijs ⁊ peregrinis nolite abduci Sūt vt meuꝫ interim eſt iudicium due partes priores ſatis vtiles in quibus nihil deprehēdi qd̓ nō poſſit ſalua fide ⁊ morum puritate ſal­uari quāqͣꝫ modeſtum lectorem in multiſ efflagitent. ⁊ talem qui non ſit penitus ex pers earum que ſecūda pars loquitur af­fectionum. Ceterum ſtilus ipſe libri non ſordidus eſt nec abiectus. Certe tamē in­duci nequeo credere librum ipſum fuiſſe conflatum per os ydiote quaſi per mira­culum. Stilus enim ip̄e magis ſapit ⁊ re­dolet humanam eloquentiam qͣꝫ diuinaꝫ Nam ⁊ poetaruꝫ verba vt therentij ⁊ boe tij ⁊ philoſophorum ſententie ⁊ orōis cur­ſus oſtendunt palam illic ſtudioſam in­duſtriam ⁊ diligentie laborem diuturnuꝫ preceſſiſſe. Plane impar valde eſt ſtilꝰ di­uine ſcripture prophetarum ⁊ euāgeliſta. rum ab hoc loquendi genere Quāuis hic diceret pertinax aſſertor oppoſiti. ꝙ deuſ ſcientiarum dominꝰ eſt. habens facultatē nunc hoc. nunc illo modo ſcribendi ꝑ ora­ſcribarum ſuorum. fatemur ita poſſibile fieri. Sic autem in propoſito ſatis conti­giſſe nō elucet. preſertim quia teſtatur au tor ſeipſum latinis verbis plurimū deſu­daſſe. Hoc vero cur oportuiſſet ſi fuiſſet tantūmodo calamus ſcribe velociter ſcri bentis ſpiritūſanctum loquor qui tarda molimina neſcit ⁊ cuius velociter currit ſermo. Uerum alia potior ē ratio que me non ita ſentire compellit Siquidē tercia pars eiuſdem libri prorſus repudiāda re­ſcindendaqꝫ eſt tanqͣꝫ vel male explicata. vel plane abhorrens ⁊ diſcrepās a doctri na ſana doctorum qui de noſtra beatitu­dine locuti ſunt. Nec ſtat cum determina­tione expreſſa decretalis ponētis beatitu dinem noſtram cōſiſtere in duobus acti­bus viſione ⁊ fruitōne cum lumine glorie Et ſi hoc ita eſt in beatitudine cōſumma ta ꝙ deus non eſt viſio ⁊ claritas noſtra eſ­ſentialis ſed tantū obiectalis. quāto ma­gis erit hoc alienum in beatitudinis qua dam aſſimilatione imperfecta quā fas ha beremus hic deguſtare in via. Ponit aūt tercia pars libri prefati ꝙ anima perfecte cōtemplans deum nō ſolum videt̉ eum ꝑ claritatem que eſt diuina eſſentia ſꝫ eſt ip ſamet claritas diuina. Imaginatur enim ſicut ſcriptura ſonant ꝙ anima tunc deſi nit eſſe in illa exiſtentia quā prius habuit in ꝓprio genere ⁊ cōuertitur ſeu tranſfor­matur ⁊ abſorbetur in eſſe diuinum ⁊ in illud eſſe ydeale defluit qd̓ habuit ab eter no in eſſentia diuīa. de qͦ eſſe dicit Ioh̓es bb 4