Transkription / 1 [332

Contra tertiā partē libri ruſbroech in euāgelio. Qd̓ factū eſt in ipſo vita erat Et hoc eſſe p̄ſupponit autor iſte cauſā noſtre exiſtentie temporalis. ⁊ eſſe vnū cū eo ẜm eſſentialē exiſtentiā Addit ꝙ perditur anima ꝯtemplātis in eſſe tali diuino abyſſali ita vt reꝑibilis nō ſit ab aliqua creatura. Similitudo talis poſſꝫ adduci que nō tamē ab ipſo ponit̉. ſi gutta modica vi ni in mare dilaberetur conſtat ꝙ mox ab ſorpta cōuerteret̉ in illud. ¶ Hec poſitio deficit in multis. Quāqͣꝫ nō facile induce bar aliquid falſitatis ſuſpicari in illa tercia parte quādo in alijs prioribꝰ tot vera altaqꝫ ꝯſpexerā qn̄ etiā legebā obteſtationes autoris ne cito damnaret̉ a nō intelli gentibꝰ ne peſſimarent̉. Et qꝛ ꝓfecto pronior debet eſſe doctor om̄is ad pie interp̄tandum dicta aliena ſi fieri poſſit abſqꝫ fi dei ⁊ ſimpliciū periculo qͣꝫ ad rigide condemnandū. At vero diligēs ⁊ repetita inſpectio dictoꝝ illorum magis ac magis ī illis errorem aperuit. Hec autem ſūt pau ca de dictis ſuis excerpta ad litteraꝫ. Ait em̄ ſecūdo capitulo tercie partis. In ipſa quidē ſui vacuitate ꝑ fruitiuū amorē ſpiritus perdit ſemetip̄m. Deniqꝫ claritateꝫ nullo inter mediante ſuſcipit ac ſine intermiſſione ipſa ſit ea claritas quam accepit Et tercio capitulo dependetqꝫ noſtrū eſſe creatum ab eſſe eterno ⁊ ẜm eſſentialeꝫ exi ſtentiam vnū cū illo eſt. Sequit̉ vniuerſi quoqꝫ ſupra ſui creationē in vite cōtemplatiue altitudinē ſublimati/ vnū ſunt cū hac deifica claritate/ īmo ipſa claritas ip̄i ſūt. vident proinde ſentiunt ⁊ inueniūt ꝑ hoc deificum lumē ſe ẜm eſſe vitāqꝫ ſuā in creatam. eandēqꝫ fore ſimplicē diuinitatꝭ abyſſum. Sequit̉ atqꝫ cū eo quo vidēt et qd̓ vident lumine ideꝫ fiūt. Et primo ca pitulo dixerat. Uniuerſi deuoti ſpiritus vnū cū deo ꝓfundo amoris defluuio ſicut defecti nō quomodolibet quidē vnū ſꝫ id ipſum qd̓ eſt ip̄a in ſe eſſentia dei eo modo quē beatifica beatitudo. Et qͣrto capitulo exp̄ſſius ait. Illuc ſpiritꝰ eſt ſupra ſeipſum trāſlatus ⁊ deo vnificatus guſtās videnſqꝫ in vnitate viuide abiſſus in qua ſe ſe ẜm eſſe ſuū increatū poſſidet immenſas diuitias q̄ ip̄emet iuxta eū modū quo eas deus guſtat ⁊ videt. Et his ⁊ ſimilibus dictis intentionem autoris fuiſſe qualē diximus. Neqꝫ em̄ de ip̄a que latet aliunde. qͣꝫ ex ſcriptis ſuis ſumi poteſt certitudo. Ꝙ ſi deficit autor in explicando ſicut palam aūt errat aut deficit ſibi imputet qui nō ſolum litteratis doctiſqꝫ. ſed indoctis etiā ⁊ rudibꝰ taliter locutꝰ eſt. ¶ Sed neqꝫ āmirari vel indignari quiſpiā debꝫ. nec de temerario iudicio arguere eos qͥ legen tes eū p̄ſertim imbuti in ſacris litteris in tentionem ſuā ex verbis colligūt/ collectā examināt examinatā ſe dicunt intelligere. ⁊ intellectā ſi erronea eſt rep̄hendere nō omittunt. Nō enim maioris ſanctioriſue autoritatꝭ eſt autor qͣꝫ ſanctiſſimi diuiniſ ſimiqꝫ theologi doctores noſtri/ qui tn̄ di cta ſua alioꝝ examini libero. vt Aug. ait. iudicāda reliquerūt. Deniqꝫ materia tercie partis nō eſt de illis q̄ per defectū ⁊ experientiā ſꝫ per intellectu ſanctis inſpira tum/ cognoſcuntur ⁊ ſcripta ſunt. Horuꝫ autē noticia ⁊ dijudicatio p̄cipue aput ex ercitatos theologos in ſacris litteris que renda eſt. nō aput deuotos ſolum. ¶ Am plius non ignoro fuiſſe ⁊ eſſe quoſdam ex theologis diſputātes ſatis curioſe ſi poſſet de abſoluta potētia anima rationalis cognoſcere ⁊ formaliter beatificari ꝑ diuinam eſſentiam abſqꝫ medio alio. ita ꝙ deꝰ eſſet ipſi anime ſua cognitio ⁊ fruitio non tantū obiectalis ſꝫ quaſi formalis. Hoc ē deus nō ſolum eſſet cognitio que cognoſceretur ab anima. ſed per quā anima ip̄a cognoſceret̉. ⁊ pari modo de fruitione. ¶ Quicquid vero ſit de poſſibili nullꝰ ita eſſe de facto p̄ſumit aſſerere Nam eccleſia ſtica determinatio ad oppoſitū eſt. Nullum vſqͣꝫ inuenio theologū. qui non dico poſuerit. ſed qui vllam omino fecerit q̄ſtionem ꝙ per talem modum qualis explica tur ab hoc autore. anima poſſet deum videre ⁊ beatificari in eo neqꝫ de facto neqꝫ de poſſibili tanqͣꝫ videlicet anima deſineret exiſtere in eſſe ꝓprio ⁊ tranſformaretur in illud eſſe diuinuꝫ ydeale quale habuit ī deo ab eterno. Quoniā vt interim diſputationem de ydearum pluralitate in deo omittam que a multis ignorāter ponitur ſi corpus xp̄i vel aliud corpus beatificatum hoc modo perderet animā ſuā in ſua contemplatione ⁊ beatificatione pro illa haberet eſſentiam diuinā ipſum formaliter viuificantē. Alioquin eſſet abſqꝫ vita. Sed nec anima eſſet tunc eiuſdē ſpeciei ſi