Contra preſcriptam admiſiſſent modos loquēdi hereticoꝝ ꝓ­tinus habuiſſent pacē cum eis ſed malaꝫ pacē. Notetur reſponſio magni baſilij in caſu ſimili noluit nec in ſolo verbo qui­dem deuiare ꝓfitendo catholicā veritateꝫ Sic nec hieronimꝰ v̓bo iſto omouſion ſic alij ſine numero. Fuit quidā tempore meo ſcotꝰ qui reſpōdendo dicebat patreꝫ eſſe cauſam filij. hoc dicebat id eſt pater ꝓ­ducit filiū. Coactꝰ eſt ſtatim reuocare di­ctum ſuū nec expoſitio ſua quomodolibꝫ admiſſa eſt qͣꝫuis eſſet ad intellectū ſuū et exp̄ſſionem veriſſima. Odus loquēdi doctoꝝ ſi repe­riatur impropriꝰ parabolicꝰ inuſitatꝰ aūt figuratiuꝰ extē­di vel in vſum trahi non debet ſed ad ſenſū ꝓprium figuratiuū reue renter exponi. Alioquin fruſtra eſſent do ctores in theologia cōſtituti principali­ter ad hoc officiū elucidandi ſacrā ſcriptu­ram quā magis atqꝫ magis aliter agendo ꝯfunderent/ vnde ſi quis ad vim vocis ſu ſtinere vellet deꝰ ad liberandū ſuſceptu rus hominē horruiſti virginis vterū­vtiqꝫ erroris reus eſſet. Tolerent igit̉ pa­tienter homines inferioris gradꝰ ſciētie ſi dicta eoꝝ querant̉ ad propriū vſum co­artari/ ī perniciē doctrine catholice di latari. Hac cōſideratione permotos exi­ſtimo doctores nouiſſimos thomā bona uenturā alexandrū de halis ſimiles duꝫ omiſſo omni verboꝝ ornatu tradiderunt theologiam per q̄ſtiones vt ſub certis re­gulis ſub p̄ſciſa verboꝝ forma tutiſſimā haberemꝰ theologiā tam praticā qͣꝫ ſpecu latiuam/ reducēdo doctores oēs pͥores ad vnā ſecurāqꝫ locutionis ꝓprietatē. Nicuiqꝫ in ſua arte perito cre­denduꝫ eſt hec eſt ratio cur do ctoribꝰ in ſacra theologia exer da xitatis dat̉ autoritas interp̄tā­di doctrinaliter ſacrā ſcripturā qd̓ maxīe habet fieri ī ſcolis doctrinā imꝑtiēdo his qui tam ingenio qͣꝫ exercitatione cōtinua capaces ſunt ad intelligendū. Cum igit̉ ponit tercia pars tractatꝰ p̄nominati ſūt de punctis ſacre ſcripture īmo de ſumma theologia miſtica nominat̉ quā ſcola­ſtico more albertꝰ magnꝰ quidā alij cla­ro ꝓprioqꝫ ſermone expoſuerūt/ quis mirabitur audire ab huiꝰ autoris defen­ſore hec in ſcolis ſunt tractanda Ita videlicet publicabunt̉ nunc friptis nunc verbis idioma vulgare ſeruantibꝰ aput ſimplices adoleſcētuloſ apud ſenes hebe tes apud illitteratā plebeculā apud anuſ decrepitas nūc in foro nūc in angulis/ et viri doctiſſimi tam ingenio qͣꝫ exercitio diti ab alijs recte loquēdis quia ſcolaſti­ci ſunt arcebunt̉. Ui adheret deo vnus ſpūs eſt hāc vnitatē nullꝰ ſane poteſt in telligere vel exponere quantū­cūqꝫ verba multiplicauerit ad aliū ſenſū qͣꝫ per aſſimilationē. de qua dic̄ Ioh̓es in canonica. Scimꝰ ille ap­paruerit ſimiles ei erimꝰ. Omīs em̄ mo­dus alter loquēdi metaphoricꝰ vel figura tiuus vl̓ yperbolicꝰ vel emphaticꝰ docto rum ſanctoꝝ vt dyoniſij alioꝝ ſi refe ratur ad hanc regulā repudiandus. Aſſi­milatio aūt tollit ſed perficit naturam neqꝫ tollit qd̓ habet creatura in ꝓprio ge­nere quoniā illud perdere niſi annihila­tionem anima ratōnalis nunqͣꝫ poteſt ac ꝓinde ſequitur ſimilitudo adducta per qualēcunqꝫ doctorē de infuſione gutte ac in dolium vini fortiſſimi ad vnionem ani me ꝯtemplantis deo tanqͣꝫ ſit om̄imo da ſimilitudo repudiāda eſt prorſus tan­qͣꝫ habens errorē īmo inſaniā almarici demnati ponentis creaturā verti in deuꝫ in ſuū eſſe principiū ideale ſicut notat hoſtienſis ſuꝑ illud capitulū damnamus de ſūma trini. fi. catho. Deniqꝫ ſimil̓ ſan taſia fuit alias pariſiꝰ tanqͣꝫ fatua inin­telligibilis aduerſus vnuꝫ auguſtinēſem damnata. Euotio illoruꝫ culpanda eſt nituntur inuoluere ſententias ſermonibꝰ imperitis peregri­nis inuſitatis vel eos qui ſic volūt laudare atqꝫ defendere defendēdo ſeip̄os magis inuoluere qͣꝫ euoluere. Ad­ducam loco ne mihi ſoli videar inniti ticulā cuiuſdā ſermonis facti in capitulo vno fratꝝ Carthuſien̄. Anno dn̄i. M. cc. cc. viij. cuiꝰ thema eſt. videamus ſi floruit vinea ⁊c̄. Quartā v̓o deuotioneꝫ falſā id ē vanā curioſā illi exercēt ſine mortifica tione ꝓprie volūtatis a zelo dn̄o ſeruiēdi­vitā ſpūalem ꝯſiſtere credūt in ruminatōe vel potius fantaſiatōe reꝝ ſpūaliū eſtimā tes hāc ip̄am fantaſiationē vel ſaltē dele­ctationē inde ꝯſequentē deuotionem eſſe