De probatione ſpirituū alibi chare comꝑatur. Eſſet preterea peri culum in congelatione. Eſſet rurſus peri­culum in falſe credulitatis inductione/ et hoc multipliciter. Primo tanta eſſet di gnitas laicorum circa ſumptioneꝫ corpo­ris chriſti. ſicut ſacerdotum. Secundo hoc facere ſemꝑ fuit eſt neceſſitatis/ et ita perierunt omēs. pereunt aliter ſenti­entes facientes aut docentes. Et om̄s ge­neraliter tam clerici qͣꝫ doctores prelati qui non poſſetenus oppoſuerūt ſe tali ſuetudini verbis ſcriptis aut ſententijs. ſacram ſcripturā om̄es illi peruerterēt Tercio virtus huius ſacramēti non eſt principalius in ꝯſecratiōe qͣꝫ in ſumptio­ne. Quarto eccleſia romana rite ſen­tit de ſacramētis nec in hoc eſſet imitāda. Quinto concilia generalia ſpecialiter Conſtan̄. errauerūt in fide bonis mori­bus. Sexto multipliciter occaſio eſſꝫ ſe­ditionum ſciſmatuꝫ in chriſtianitate no ſtra/ ſicut experiētia nūc manifeſtat in bo­hemia que ſeditio nedum ad ſpiritualem ſed temporalem diſſipatiōem tendit: niſi dei prouidētia regis romanorū pruden­tia prouideant prediſponant. Finit tractatus aduerſus hereſim no­uam de neceſſaria cōmunicatiōe laicoruꝫ ſub vtraqꝫ ſpecie. raptim editus Cōſtan­tie Anno. M.cccc.xxvij. die. xx. auguſti. Incipit tractatus eiuſdem magiſtri Iohannis de Gerſon­de probatione ſpirituum. Robate ſpiritus ſi ex deo ſunt/ iubet diſcipulus ille quē diligebat Ieſus. Ne­qꝫ enim neſciebat illaꝫ co­apoſtoli ſui ſentētiaꝫ. An gelus ſathane tranſfigu­rat ſe in angelum lucis/ ſic vt fiat demoni um meridianū/ dum tenebris errorum/ quas ad tempus celare ꝑmittitur lucē ve­ritatis claraꝫ ſe fingit offerre. Patuit hoc apud ſanctū Martinum viſibiliter patꝫ apud alios pl̓imos inuiſibiliter duꝫ teſte bern̄. ſub ſpecie magni boni ardui/ gran de peccatum operit ſuggerit inducit. Probare ſpūs ſi ex deo ſūt cuilibꝫ da­ eſt. ſed aliqͥbus ſpūmſactm̄ qui vnus exiſtens diuiſiōes gratiaꝝ diſtribuit ſin­gulis prout vult ad edificatiōem corporꝭ chriſti qd̓ eſt eccl̓ia/ cui nūqͣꝫ defuit in ne­ceſſarijs. Sicut igit̉ omniū eſt prophe­tare/ nec euāgeliſare omniū eſt nec omniū interp̄tari ſermōes. ſed aliquoꝝ ex officio vſqꝫ in finē ſeculi. Sic omniū eſt ꝓba­re ſpūs ſi ex deo ſunt. ſed qͥbus datum eſt. quales ſunt ſpūales quos vnctio docꝫ de om̄ibus qui de om̄ibꝰ iudicant etiā int̓ diem diem. Quale donū beatꝰ martinꝰ anthonius plures alij legunt̉ habuiſſe. Probare ſpiritus ſi ex deo ſunt ꝯtingit multipliciter. Uno quidē modo modū artis doctrine generalis ſicut eruditi­onē ſacrarū ſcripturarū diligēti pioqꝫ ſtu­dio acquiſitā. Sunt nimirū ſcripture in quibꝰ putamꝰ nos fidem habere ꝯtinētes artē falſos ꝓphetas a veris et ab illuſio­nibus reuelatiōes cognoſcēdi. Alius īue­nitur modus inſpiratiōem intimā ſeu internū ſaporē ſiue experimētalem dul­cedinē quandā ſiue illuſtratiōem a mō­tibus eternis effugatem tenebras omnis dubietatꝭ. hoc aūt eſt māna abſconditū et nomē nouū in calculo ſcriptum/ quod ne mo nouit niſi qui acceꝑit. hoc Gregorius in dyalogo. hoc Augꝰ. in de confeſſiōe de ſeip̄o matre. hoc Hugo de arra anīe. cuꝫ pluribus alijs notauerūt Probare ſpi ritus ſi ex deo ſunt/ regulam artis gene­ralem infallibilem/ pro particulari caſu aut pōt aut vix pōt humanitꝰ fieri. ſed reqͥritur donū ſpūſſancti. qd̓ apl̓s nomi­nauit diſcretiōem ſpirituuꝫ quo dono fit vt mens nedū in ſe de ſe ſciat ꝓbare ſpiri­tus ſi ex deo ſunt. ſed etiā de alijs ī alijs noſcit. Hic aūt eſt modꝰ terciꝰ alius a p̄di­ctis/ probandi ſpūs. qm̄ primus eſt doctri nalis. ſcd̓us eſt experimētalis. terciꝰ offi­cialis ex officio hierarchico atqꝫ ſpiritua­li dono ꝯceſſus. Itaqꝫ ſicut nemo nouit ſunt ſpūs niſi ſpūs. Ita nēo ꝯgnoſcit īfal­libili certitudīe ea ſolam experimēta­lem noticiā vel ſentimētū interius et ſen­ſum aguntur in alterius anīo. Quemad­modum ergo tradere regulā generalem/ diſtingueret infallibiliter inter viſionem ſomnialem illā que ſit in vigilia/ nullus facile poſſet propter varias ſil̓itudīes in­ter vtraſqꝫ viſiones. multo magis in pro­poſito. Scit nihilominus homo vigilās ſe certitudinaliter experimētaliter vide