¶ De religionis perfectione G Lux oculoꝝ Hauriet eius Naris odorem Tactus in ima Suauiter ibit Nectet vtrimqꝫ Spūs vnus Conqꝫ deumor Influa tanta eſt Uis in amore Si tamen aſſit Gratia formans Taliter acto Deſipit omnis Carneus actus. Finit Opuſculum epiſto lare magiſtri Ioh̓is de Gerſon cancellarij pariſien̄. de religionis ꝑfectione ⁊ modera mine ad Guilhermū minandi quondā medicū dn̄i cardinalis Saluciarū. tunc autē monachum domus maioris Carthuſie. Ratia vobis et pax in xp̄o ieſu. Utiqꝫ dicetis mihi ꝑ ſil̓itudinem Medice cura teipſum Itaqꝫ qui aliū doces ait apl̓us. cur teip̄m non inſtruis? Sed rn̄debit ꝓ me ſapiētis iuſſio. Ho nora inqͥt medicū. Et iterū. Da locū medi co. Rō eſt; qꝛ diſciplīa medici exaltabit caput eius. Nam q̄ pōt in medico diſciplina inueniri melior/ qͣꝫ vt relicta ſeculi popa re licta arte ſua. relicto demū ſeip̄o qd̓ maius eſt/ tradiderit ſe medicus noſter diſcipline maioris carthuſie. Talis enī tu es cui nūc ip̄e reſcribo/ qui dignaris exqͥrere diſciplīe doctriuā ab illo qͥ tali nūqͣꝫ ſubiacuit diſcipline. Nihilominus in vebro ſumi medici noſtri dn̄i Ieſu xp̄i/ qui iuſſit omni petenti ſe tribuere Et rurſum. Aperi os tuum et ego adimplebo illud/ qͥ eſt magni confilij angelus vocatus admirabilis Audebo tuis medice chariſſime q̄ſtiūculis/ que ſatis cōes ſunt apud egros ſpūales in religionū grabato laborātes. remedia/ nō dicā inuenire/ ſed inuēta deſignata ꝑ doctores repetere. Cōia quidē ⁊ vulgata neqꝫ cōꝑanda ſubtilibꝰ artis medicine ſpūalis apicibus. ſed tanqͣꝫ rudes aliqͣs receptas viſum fuit cōſiderationes pauculas ānotare ¶ Sūt aūt tria quequerunt̉ in forma. ¶ Primo vtrū qͥs exercitiū orōis cōtinuās/ vl̓ alia ex ercitia ſpūalia cū affectu. vtputa lachrimarum ⁊c̄. ſentiens ſe in viribꝰ debilitari propter hmōi exercitiū/ et remitti in ceterꝭ corporalibꝰ laboribꝰ/ vtpote in cantu forti ⁊ ſi milibꝰ vires corporeas exigentibus ſit rep̄ henſibilis Cū tū dicitapl̓s Pſallam ſpūpſallam et mente. Penſat enim deus poti us cor qͣꝫ verba. īmo ꝓpter laborem cantus non pōt debitam deuotiōem habere dūcā tat. ¶ Scd̓o ſi rōne debilitatis corꝑis. vt fortior ſit ad portandū ordinē ſue ꝓfeſſionis/ ſine cōſciētie ſcrupulo lautius viuere poſſit qͣꝫ ordo ſeruet/ vel ad ꝓhibendum la pſum in egritudinem ad quā eſt diſpoſitꝰ/ vel dubitat incidere in futurū. ¶ Tertio ſi orans ſolitarie ex debito vtpote horas canonice inſtitutas/ teneatur verba adeo articulate ꝓferre et explicare vt ſeip̄m audiat Cū frequentius aūt rōne debilitatis/ aut grauedinis corꝑal̓nō ſine graui labore ad plenū id queat. Corde tamen dicet et formabit/ aut alias eleuatione mentis affectꝰ ceſſabit officium lingule licet nō cordis. ¶ Det dn̄s rn̄ſionem verā ſcribere ſalubrem et efficacē/ Et velut ab alto repetētes dica mus ꝓ pͥma cōſideratione Conſideratio. I. C Eligio chriſtiana ſub vno ſup̄mo abbate xp̄o/ ſola eſt ſalutarꝭ et ꝑfecta. Siquidē extra illaꝫ nō ſtat ſalus neqꝫ ꝑfectio. Docꝫ au tem ſufficienter ad ꝑfectiōem ꝑuenire ſalu tarem ſub ea et in ea. oēs recte viuētes Un̄ ſequit̉ ꝑtinus neminē iudicādum extra ſtatū ſalutis aūt ꝑfectionis eſſe qͥ viuit ſb̓ xp̄iana religione. Ualet aūt hec cōſideratō ad hūilitatis cōſeruatiōeꝫ inter mēbra corporis xp̄i miſtici. ⁊ vt abiecta p̄ſumptiōe phariſaica ⁊ murmuratiua cōtentione/ mēbra ſe inuicē honore p̄ueniāt inxta monitiōeꝫ apl̓i: Nec aliqͥs in eccīa ſibijp̄i de ſtatu ꝑfe ctionis ſuꝑ alterū inaniter blādiat̉/ vt qui monachus eſt/ nō monachū non ſpernat. neqꝫ ſecularis ſolitarium dijudicet. Conſideratio. II. Eligio xp̄iana qͣꝫuis vna ſit. nihilominus diſtincta ē multiplici et ⁊ pulcra varietate graduuꝫ ¶meritoꝝ ⁊ ordinū/ ẜm oꝑatiōeꝫ ſpūſſctī qͥ diſtribuit vnicuiqꝫ ꝓut vult. que ei adeo ſūt ordinata ſunt. qͥd āt magꝭ ꝓceſſit a deo qͣꝫ religio. ſꝫ q̄ religio? Religio vti qꝫ xp̄iana q̄ ē eccīa xp̄i ſpōta ¶ Eſt igitt̉ ī ea ordo qͥdeſcribiiur eē pariū diſpariūqꝫ rerū ſua vnicuiqꝫ tribuens diſpoſitio ſeu collatio. Neqꝫ enim ſolitarioꝝ deus tantū eſt/ ⁊ pp 4
