¶ De directione cordis 69 A ¶ Incipit tractatus doctoris ꝯſolatorij magiſtri Iohannis de gerſonno Cancellarij pariſien̄. de directio ne ſeu rectitudine cordis. Onfitebor tibi in directione cordis. Pollicet̉ hͦ pſalmiſta perſonā in ſe gerēs anime cuiuſlibet fidelis deuote/ loquē tis deo ⁊ ꝯfidentis in eo. Ul̓ potius hebraico more. futuꝝ indicatī ponit̉ hic optatiui loco. qͣſi vox ſit nō ꝓmittētis ſꝫ optātis. atqꝫ orātis/ cū dicit. Cōfitebor tibi in directione cordis. Proclamat ī eodē ſpū raptꝰ in anagogicos exceſſus qui pſallēdo ait. qͣꝫ bonꝰ iſrl̓ deꝰ/ his qͥ recto ſūt corde. Felix plane cor directū ⁊ rectū ī dn̄o Sꝫ in directione ⁊ rectificatione crebrius heu fallimur putātes nos rectū cor hr̄e/ cū varie diſtortū ē. qꝛ iuſticiā nr̄am volentes ſtatuere/ iuſticie dei nō ſumꝰ ſubiecti. Pro pterea diligēter attēde tu meditans quēad modū deo ꝯfiteberis in directione cordis. Uide qͥd ſeqͥtur. In eo ꝙ didici iudicia iu ſticie tue. Miꝝ vero ſi qͥs gloriari audeat ſe didiciſſe iudicia iuſticie dei/ q̄ ſunt vtiqꝫ abyſſus multa. q̄ incōprehenſibilia/ q̄ ⁊ ter ribilia ſunt ſuꝑ filios hoīm. Sꝫ ꝓfecto ſatꝭ eſt cordi ſaltē fido ⁊ ſimplici/ nō curioſa ꝑſcrutatione ſed hūili deuotione/ ꝯfiteri d̓o cū ꝓph̓a dicēdo. Iuſtus es dn̄e/ ⁊ rectū indiciū tuū. Item iudicia dn̄i vera iuſtificata in ſemetip̄a. Et rurſus iuſticie dn̄i recte letificātes corda. Conſideratio. I. Undamentū igit̉ directionis cordis/ ē meditatio rectitudinis diuine iuſticie/ q̄ eſt ꝑpetua ⁊ ꝯſtās vo lutas reddēs vnicuiqꝫ qd̓ ſuū ē. Hinc eniꝫ ꝯſurgit ordo. Qui eſt pariū diſpariūqꝫ rerū ſua vnicuiqꝫ tribuens diſpoſitio. Hinc ꝯſequēter orit̉ pax. q̄ nihil aliud ē qͣꝫ ordīs tranqͥllitas/ ꝓpterea bene enūciatum eſt. ꝙ opus iuſticie ē pax. ⁊ ꝙ iuſticia ⁊ pax oſculate ſunt. ¶ Conſideratio. II. Sſet aūt gratiſſimū hāc ꝑ ſingulas res meditari iuſticiā. ordinē. ⁊ pacem. ſed tranſeat meditatio cordis/ vt dirigatur ad participatam iuſticiāque deſcribitur habitus vel quaſi habitus per quem inclinatur cor habentis ipſum/ reddere vnicuiqꝫ quod ſuum eſt Quam iuſticiam diuiſerunt philoſophātes in commutatiuam ⁊ diſtributiuam/ qͣꝫuis nō defuerint qui iuſticiam dixerint omnem virtutē. Recte prorſus. ſi de legali iuſticia ſub generalitate locuti ſunt. q̄ quidē rō eſt reddere vnicuiqꝫ qd̓ ſuū ē. Cōtinet̉ itaqꝫ ſub hͦ ambitu virtꝰ oīs tam prudētia que ē recta rō agibiliū/ qͣꝫ temꝑantia q̄ ē moderatrix paſſionū ꝯcupiſcibiliū/ qͣꝫ fortitudo q̄ eſt mediatrix inter audaciā ⁊ timorē/ qͣꝫ iuſticib ꝓutē ꝑticularis virtꝰ reſpiciēs ꝯmutatiōes in p̄cijs/ ⁊ diſtributiones pro meri tis quatinus recte fiant. Conſidera. III Oſſet ꝯfeſtim fieri ẜmo de directō ne cordis in hac ꝑticulari ⁊ duplici iuſticia/ cui ſolet aduerſari quaſi duplex peſtis letifera. Cōtrariat̉ itaqꝫ cōmutatiue ꝯtractus vſurarius qͦ ad temporalia/ ⁊ ſimoniacus qͦ ad ſpūalia. Porro iu ſticiā diſtributiuā vulnerāt ⁊ inficiūt promotio remūeratioqꝫ male meritoꝝ in rep. eccīaſtica ⁊ ſpūali. Sed videamꝰ in pͥmis velut in radice vel fonte quid cordis ſit rectitudo. ſeu directio. ¶ Conſideratio. IIII Irectio cordis attenditur penes conformitatem ad rectitudinem pͥ me ⁊ vniuerſal̓ regule/ quam eē cō ſtat inobliquabilem/ nec a rectitudīe prorſus flexibilem/ quēadmodum tortuoſa rediguntur ⁊ rectificantur ad normam rectā per applicationem. Et quoniaꝫ natura tota dirigitur in ſuis motionibus ⁊ actōnibꝰ ad hoc agente infallibili ⁊ inobliquabili. naturam omnem directam ⁊ rectam(vt ta lis eſt) fore neceſſe eſt. Et hoc eſt corollarium ſeu poriſma pulcerrimum. Propterea concluditur a ſapiente/ ⁊ apud boetium a ph̓ia. ꝙ ſapientia attingita fine vſqꝫ ad finem fortiter ⁊ diſponit omnia ſuauiter. ¶ Conſideratio. V. Anc vero directionem nature/ vocauerūt aliqui philoſophoruꝫ/ cir culum intelligibilem primi boni ad creaturam/ ⁊ rurſus creature ad ſuū pͥncipium/ Et hec meditatio non eſt diſcors a noſtra ſi ꝯſideretur huiuſmodi recurſus ſſ 3
