p̄ualet in te aliud quoddā ꝑuerſum deſide riū vanitatis mūdane/ tue ſaluti ꝯtrarium quod reclamās/ impedit ſanctū tuū deſide rium/ ſuū ſortiri effectū. Uel qꝛ hoc tunm ſanctū deſideriū cito nimis euaneſcit. Rationabile quidē valde eſt. ſi te inuari voles vt hoc tuo cedat ꝓfectui. nec ꝯtrariū q̄ras altero deſiderio p̄dn̄ante. Qd̓qꝫ patienter et ꝯſtanter expectes opportunitatē ſubuē tionis. ẜm rōnabile bn̄placitū adiuuātis. Anima ¶ Fateor hō ita eſſe. ſed in hac re vnū me ꝯturbat. qꝛ frequēter ignoro quid mihi expediat quid ve officiat. qͣꝫtū ad pri mā deſiderij ſancti qualitatē. Abūdant inſuꝑ in corde meo vana ac mundana innu mera deſideria. qͣꝫtuꝫ ad ſcd̓aꝫ. Demū mox faſtidit animus ⁊ laſſatur in ſanctis deſiderijs. nec in eis ꝑſeuerat. qͣꝫtuꝫ ad tertiam ¶ Hō ¶ Propterea tibi dixi a principio o anima mea tibi vacādū eſſe. diſcēdū qͦꝫ mē dicandi officiū. quo tibi innoteſcat modꝰ petendi/ vtiliter efficaciter et ꝑſeueranter. Utiliter quidē petes. ſi tātūmo ſalutaria. ſi diuine volūtati placita. ſi diuine legis mā data impleri deſiderabis. In omnibꝰ itaqꝫ tuis deſiderijs diuinum an̄ pones beneplacitū. dicesqꝫ vt ſua nō tua volūtas fiat. Anima ¶ Miror valde o homo cur ꝑ ſan ctum deſideriū petendū velis vt dei volun tas fiat. cū velim nolim/ aliter eſſe nō poſſit. Cū etiā deus ab eterno videat ⁊ cogno ſcat oīa; ⁊ ẜm hanc ſuā immobilē noticiaꝫ circa me ſingula futura. diſpoſuerit pro vt meis neceſſitatibꝰ nouit eſſe opportunum quid eſt qd̓ dicis vt loquar ad eū ꝑ ſanctū deſideriū. quaſi ignoraret quid mihi expediat ⁊ ſuꝑ hoc ip̄m conarer inſtruere. MHō ¶ Ita vtiqꝫ eſt aīa vt dicis ⁊ nihilominus orandꝰ eſt deus ob aliū tn̄ finem qͣꝫ ip̄a tēti geris. ¶ Sicut enī deꝰ fecit oīa cū bonorū noſtroꝝ nō egeret nec inde ditior ⁊ melior factus ſit ſed creatura ſue bonitatis parti ceps effecta eſt ita vult deꝰ vt eū diligamꝰ et ꝑ ſancta deſideria deuote ip̄m alloꝗͥmur ꝓpter bonū noſtrū. In hoc quidē nr̄a cōſiſtit ꝑfectio. ſicut ⁊ ꝑfectio ſolis in lucēdo et illuminādo. ⁊ ignis in calēdo ⁊ calefaciendo. ¶ Scito ergo ꝙ deꝰ ordinauit vt noſtrā ꝯparemꝰ ſalutē/ deuotas ad ip̄m ⁊ ſanctos/ fundēdo p̄ces. ⁊ mādata ſue legis ſtu dioſe adimplēdo. atqꝫ ita frequēter vult ad p̄ces ſanctoꝝ aliqͥd ꝯferre. qd̓ ꝯferre inſtituit anteqͣꝫ ſancti forēt. Certū qͥppe eſt ꝙ deꝰ ꝑ ſeip̄m poſſet oīa formare. vult nihilo minꝰ ſibi ad rerū multaꝝ formationē ſecū das cooꝑari cās. ſicut hō naſcit̉ officio generationis humane. ⁊ hec inferiora corꝑa ꝯſeruant̉ ⁊ gubernant̉ oꝑatōe ſuꝑioꝝ.ſ. ce leſtiū. Ita quidē vult deꝰ vnū ſaluari/ auxi lio alioꝝ ſanctoꝝ hoīm vel angeloꝝ. Ita igitur ꝑpendis ſatis cur orandꝰ ſit deus et ſancti eius. ¶ Sed forſan adhuc dices va num eſſe deū ſua p̄ce vel deſiderio velle in clinare ad alterā partē. cū illū ꝯſtet eſſe penitus īmutabilē nec in eo alternationē eē volūtatis qua flecti poſſit de vno velle ad aliud. aut iratꝰ placari aūt offenſus recōciliari. Ad qd̓ reſpōdeo verū eſſe qd̓ de īmutabilitate diuine voluntatis aſſeris. nec ta men ideo vanas eſſe deuotas p̄ces ad deū fuſas. quoniā alio fine orandꝰ eſt deꝰ ⁊ hōꝫ Orandꝰ quidē eſt deꝰ nō quaſi nr̄a oratōe flectendꝰ aūt placandꝰ/ aut aliter qͦuis mō a ſue volūtatis inſtituto īmutandꝰ. ſed vt noſipſos orantes/ excitemꝰ ⁊ prouocemus ad deuotionē ⁊ noſtre miſerie cōpaſſionē. At ecōtra nō ob aliud hominē rogamꝰ niſi vt eū ad miſcd̓iaꝫ moueamꝰ. Fine igitur cōtrario laborat intentio. deū orando ⁊ ho minē dep̄cando. Ibi quidē finis eſt/ īmutatio orantis. hic eiꝰ/ cui dep̄catio dirigit̉. ¶ Qua in re nō incōgrue aīaduertēdū eſt ꝙ etiā modo cōtrario noſtra cauſa verſanda eſt corā deo ⁊ corā hoīe. Corā deo quidem eo meliorē facimꝰ cauſam nr̄am/ quo purius ⁊ ſincerius noſipſos ꝯdēnamꝰ aūt ꝯdēnandos ꝓfitemur. nullā excuſationem p̄tendentes. Ita ſane miſcd̓iam liberationis a morte ſpūali cuiꝰ rei fueramꝰ deo facto ꝓpitio cōſequimur. cuiꝰ vtiqꝫ contrariū obſeruari cernimꝰ in curia forenſi iudicis humani. ¶ Uolens itaqꝫ deū tibi fore pium ⁊ miſericordē/ eſto ⁊ tu tibiip̄i miſericors. Eſt enī durus duris. pius pijs. bonꝰ bonis. ſeuerus malis. Talē vtiqꝫ illū inue nies/ qualis et tu fueris in tuis deſiderijs. nō quidē ꝑ mutabilitatē eiꝰ ſed ꝑ tuā. Uo lens inſuꝑ in curia ſue iuſticie abſolutōeꝫ conſequi/ tu teip̄am accuſabis iudicabis condēnabis punies ⁊ ſic remiſſionem impetrabis. Qd̓ ſi te coneris defendere ⁊ iuſtificare vias tuas. confuſionē profecto et condēnationē reportabis. Et ſi milleſies pecces milleſies te condēnes quoniā ſi in extrema hora vite teipſam ſic condēnans inuenta fueris. vtiqꝫ liberaberis a morte.
