Seite
Cōio uolentia dei quē oramus: nō vt īmutabilē flectamus: vel vt eiꝰ bent uolentiā preueniamus: qꝛ ip̄e prior dilexit nos: ſeu vt indigētias no ſtras ſibi inſinuemus. Uidet em̄ neceſſitates nr̄as priuſqͣꝫ petamꝰ. Sed vt in nobis ip̄is de ſua beniuolentia certā fide ac ſpei fiduciā excitemꝰ. In qͣttuor igit̉ in verbis exordij ꝯmēdat̉: a dilectōis mag­nitudine q̄ in filios nos adoptat: cū d̓r pī: a liberali bonitatꝭ ſue dif­ſuſione: q̄ ſe nobis donat: qꝛ noſter. Ab īmutabili ꝑpetuitate q̄ ſemꝑ ſtat cum d̓r:(qui es) Apotētia ⁊ dignitate qͣ oībꝰ imꝑat qꝛ in cel̓. ☞ Circa primū dicimꝰ: diuina inſtitutōe fo: mati ⁊c̄.(pr̄) quod hic accipit̉ eſſential̓r: vt conuenit toti trinitati. Nā oratio hec ſit ad trinitatē. De ſignificatōe aūt huius nōis pr̄ habes ſupra in prinei pio canonis. Eſt aūt deꝰ pr̄ nr̄: nō naturali generatōe: ſed p̄deſtina­tione. creatōe. redemptōe. gubernatōe. inſtructōe ⁊ adoptōe. Sed h̓ attendat orans cū d̓t. Pr̄. vt ſe exhibeat filiū: paternā imaginē vite ſue ſil̓itudine imitando ⁊ filialiter diligendo. Addit̉. non meus qd̓ ſolius vnigeniti filij eſt verbi in diuinis: ſed nr̄: qꝛ generalis pr̄ oīm mortalium eſt: quēs imaginis ſue ſil̓itudine inſigniuit. Et vide quēadmodum in primo huius fecundiſſime orōnis v̓bo excitamur ad dilectōem dei pr̄is noſtri. In ſcd̓o ad amorem ꝓximi. In qua du plici dilectōe tota lex pendet ⁊ ꝓph̓e. Nam cum vnū patrē pijſſimū ⁊ optimum profitemur nos habere in celis: per ꝯſequens nos pro­fitemur eſſe fratres in terris. Sequitur(qui es) hoc complexu qui es ꝓprie acceptum: ſoli deo ꝯuenit ꝓprie accipitur: qn̄ importat puꝝ eſſe: nulla potentialitate ad non eſſe permixtū: vn̄ ſolū illud ꝓ­prie eſt: quod nō habet potentiā ad nō eſſe: quod ſcꝫ īmutabiliter eſt In qͦ nihil eſt preteritum: vel futuꝝ: ſed tm̄ ſemper eſſe eternū. Sic̄ vere ⁊ ꝓprie aurum dicit̉: in quo nihil eſt niſi aurū: nihil eſt non au rū. Sic vere eſſe d̓r: in quo nihil eſt niſi eſſe. Hoc eſt: nulla potentia ad nō eſſe ⁊ ita de ſe d̓t dn̄s. Exqd̓.3. Ego ſum qͥ ſum: ⁊ ad moyſe: qͥ eſt miſit me: hoc nomen mihi eſt in eternū. Addit̉ in celis: tam ſpūalibꝰ angelis ⁊ ſctīs qͣꝫ corꝑalibꝰ celeſtibꝰ ſperis. Et qͣꝫuis deus incircū ſepte eſt vbiqꝫ ⁊ in oībꝰ per eſſentiā potentiā ⁊ preſentiā: ſpe­cialiter tn̄ ⁊ anthonomatice: dicit̉ eſſe in celis: ꝓpt̓ maiora mirabilio ra: ac ſublimiora dei oꝑa: que oꝑatꝰ eſt in celis: corꝑalibꝰ quidem in eoꝝ pulcritudine. magnitudine: inco: ruptibilitate: motꝰ regularita te. armonia. luminoſitate: v̓tute influxiua ⁊ oꝑatōe. Spūalibꝰ autē grām infundendo: gloriā tribuendo: caſqꝫ ſibi beatifice vniēdo: qd̓ excedit omnia opera ſua. Et ſicut per primū quod dicitur pater: ad amorem dei: per ſecundū noſter: ad amorē ꝓximi: ita per tertiū qui es in celis ad amorē nr̄m inflāmamur. Tūc em̄ vere nos ipſos dili timus cū nobis ſūma ⁊ celeſtia bona volumus: ea ſperamus: et fi­Lec. ⁊