Collatio. XVIII abbatis Pyamonis Incipit collatio Abbatis pyamonis d̓ tribus generibus mo nachorū. ⁊ quarto nuꝑ exorto. Quēadmoduꝫ dyoſco veniētes ab abbate pyamon recepti fuerimus. Cap̄. i. Oſt con ſpectū atqꝫ colloqͥ um trium illoruꝫ ſe nū. quorū collationes ſācto fratre noſtro eucherio cōpel lente vtcunqꝫ digeſſimus. cum etiaꝫ vlterioris egypti partes in quibus amplior atqꝫ perfectior ſanctorū numerus cō ſiſtebat. maiore flagrātia deſideraremꝰ expetere. ad vicum cui nomē eſt dyolcos vni ex ſepteꝫ nili fluminis oſtijs imminē tem. nō tam itineris neceſſitate qͣꝫ deſiderio ſanctoꝝ illic cōmorantiū cōpellente peruenimus. Cuꝫ enī velut cupidiſſimi mercatores plurima illic celeberrimaqꝫ cenobia ab antiquis audiuiſſemus patribus inſtituta. cōtinuo quaſi nauigationem inquiſitionis incerte ſpe maioris lucri perſuadente ſuſcepimus. Ubi cuꝫ diutiſſime fluctuātes ad illos virtutum ſublimitate conſpicuos mōtes vndiqꝫ curioſos oculos tenderemꝰ. abbatē pyamon omniū anachoretarum illic inhabitantiū ſeniorem eorundemqꝫ preſbite rum velut quendā ſublimiſſimū pharū id eſt ſignum. primus circum ſpectantiū notauit intuitus. Hic etenī ſicut euāgelica illa ciuitas in excelſi montis vertice conſtituta. noſtro protinus refulſit aſpe ctui. Cuius virtutes atqꝫ mirabilia q̄ ꝑ eum etiā ſub conſpectu noſtro diuina gͣtia teſtimoniū meritis eius reddente perfecta ſunt. ne vel propoſiti noſtri formaꝫ vel modū huius voluminis excedamꝰ. pretermittenda credimus. Non enim d̓ mirabilibꝰ dei. ſꝫ de inſtitutis ſtudijſqꝫ ſctōꝝ q̄dā q̨̄ reminiſci poſſibile eſt nos ſpopōdimus memorie tradituros. vt ne ceſſariā tantū perfecte vite inſtructionēnon inutilem abſqꝫ vlla emendatiōe vitiorum ac ſuperuacuam admirationem legentibus preberemus. Cum itaqꝫ bea tus pyamon ſumma nos gratulatione ſuſceptos. humanitate etiam congrua refeciſſet. intelligens nos nō eiuſdem eſſe regionis. primū vnde vel cur egyptū petiſſemus ſollicite percunctatus. ac de cenobio ſyrie ob deſiderium perfectionis nos illo adueniſſe cognoſcēs. ita exorſus eſt. ¶ Uerba abbatis pyamon quomodo rudes monachi exēplo ſenioruꝫ debeat erudiri. Cap. ij. Uisqꝫ hoīmo filij cuiuſlibet artis peritiā aſſeqͥ ꝯcupiſcit. ni ſi om̄i cura atꝫ vigilātia eiꝰ ſequa noſſe deſiderat diſciplīe ſtudijs mā ciparit. ac perfectiſſimorū quorūqꝫ opifi cij ip̄ius vel ſcientie magiſtrorum precepta atqꝫ inſtituta ſeruauerit. fruſtra ina nibꝰ votis eoꝝ ſimilitudinē exoptat attīgere. quoꝝ curā atqꝫ īduſtriā detrectat emulari. Nouimus enī nōnullos ita ad hec loca d̓ vr̄is regionibus adueniſſe. vt cognoſcendi tantūmodo gratia fratrū monaſteria circūirent. nō vt has regulas ob qͣs huc cōmeauerāt atqꝫ inſtitura ſuſciperēt. ſꝫ vt ſecedentes in cellulas conarētur ea quę vel viſu vel traditione perceperāt operibꝰ experiri. Qui mores ſuos ac ſtudia quibꝰ imbuti fuerāt retētātes. vt eis exprobrari a nōnullis ſolet. nō profectus ſui gratia ſꝫ vitāde egeſtatis neceſſitate exiſtimati ſunt ꝓuīcias cō mutaſſe. Nō ſolū enī nihil eruditionis acqͥrere. ſꝫ ne diutius quidē in his parti bus cōmorari. pertinacis animi obſtina tione potuerūt. Cum enī nec ieiunioruꝫ morē. neqꝫ pſalmorum ordinē. nec ip̄oꝝ deniqꝫ indumētorū habitū ꝑmutaſſēt. qͥd aliud in hac regione ſectari qͣꝫ ſola victus ſui cōpēdia crederentur. Xiuniores ſenioruꝫ precepta diſcutere nō debeat. ¶ Cap̄. iij. Uamobrē ſi vos quēadmodū credimꝰ dei cauſa ad emulatio
