Seite
De tribus generibus monachorū vel potius noxia illa plantatio rediuina concreuit. quę per ananyam ⁊ ſaphyraꝫ in exordio eccleſie pullulans. apoſtoli pe­tri ſeueritate ſucciſa eſt. quę inter mona­chos tamdiu deteſtabilis execrādaqꝫ iu dicata eſt. nec a quoqͣꝫ vlterius vſurpa­ta. qͣꝫdiu illius tam diſtricte formido ſen tentię memorie fideliuꝫ inſerta durauit. qua beatus apoſtolus predictos noui fa cinoris principes. non penitētia. nō vlla paſſus eſt ſatiſfactione curari. ſed perni cioſiſſimū germen celeri morte ſuccidit. Illo igitur exemplo qd̓ in ananya ⁊ ſa­phyra apoſtolica diſtrictione punitum eſt. a nōnullorū contēplatiōe paulatim longa incuria ⁊ temporis obliteratione ſubtracto. emerſit iſtud ſarabaytarū ge­nus. qui ab eo ꝙ ſemetip̄os a cenobiorū cōgregationibus ſequeſtrarēt. ac ſigilla tim ſuas curarēt neceſſitates. egyptie lin­gue ꝓprietate. ſarabayte nūcupati ſūt. de illorum quos prediximus numero ꝓ­cedentes. qui euangelicā perfectioneꝫ ſi mulare potius qͣꝫ in veritate arripere ma luerunt. emulatione ſcꝫ eorum vel laudi bus prouocati. qui vniu̓ſis diuitijs mū­di perfectam chriſti preferūt nuditatem Hi igitur dū imbecillo animo rem ſum me virtutis affectant vel neceſſitate ad hāc ꝓfeſſionē venire cōpulſi. dū cenſeri tm̄modo noīe monachoꝝ abſqꝫ vlla ſtu­dioꝝ emulatione feſtināt. cenobiorū nl̓. latenus expetūt diſciplinā. nec ſenioruꝫ ſubijciūtur arbitrio. vt eorum traditio nibus inſtituti. ſuas diſcant vincere vo luntates. nec vllam ſane diſcretionis regulam legitima eruditione ſuſcipiunt ſed ad publicam tantummodo. id eſt ad hominū faciē renūciātes. aut ī ſuis domi­cilijs ſub priuilegio huius noīs iſdē ob­ſtricti occupatiōibꝰ ꝑſeuerāt. aut ꝯſtruē tes ſibi cellulas eaſqꝫ monaſteria nūcu­pantes ſuo ī eis iure ac libertate ꝯſiſtūt nequaqͣꝫ euāgelicis preceptionibꝰ ſuccū bentes. vt nulla ſcꝫ quotidiani victꝰ ſol­licitudine. nullis rei familiaris diſtentio nibus occupentur Qd̓ illi ſoli abſqꝫ vl­la infideli dubitatiōe conſummāt. qͥ cū­ctis mūdi huius facultatibus abſoluti­ita ſe cenobioruꝫ prepoſitis ſubdider̄t. vt ne ſui qͥdē ip̄iꝰ fateātur eſſe ſe dn̄os. Illi aūt qui diſtrictionē vt diximꝰ ceno­bij declinātes. bini vl̓ terni in cellulis cō morātur. nō contenti abbatis cura atꝫ imperio gubernari. ſed hoc precipue pro curātes. vt abſoluti a ſeniorū iugo. exer­cendi voluntates ſuas. ac procedēdi. vel quo placuerit euagandi. agendi ve qd̓ libitum fuerit habeant libertatem. etiam amplius in operibus diurnis. qͣꝫ hi qui in cenobijs degunt. diebus ac noctibus conſumūtur. ſꝫ nō ea fide eodemqꝫ pro­poſito. Hoc enī iſti faciūt. nō vt fructuꝫ ſui operis ſubijciant diſpenſatoris arbi trio. ſed vt acquirant pecunias quas re­condant. Inter quos quantum interſit aduertite. Illi nihil de craſtino cogitan tes. gratiſſimos deo ſudoris ſui offerunt fructus. iſti vero nō ſolum in craſtinū ſꝫ etiam in multorum annoruꝫ ſpacia infi delem ſollicitudinē prorogātes. aut mē dacem deū aut inopem credunt. qͥ ꝓmiſ ſam quotidiani victus atqꝫ indumento rum ſufficientiam prebere eis aut non poſſit aut nolit. Illi hoc omnibus expe­tunt votis. vt nuditatem oīm rerū pau­pertatemqꝫ poſſideant. iſti vt oīm copia rum affluentiā conſequātur. Illi ob hoc certatim ſtatutū tranſcendere canonem diurnis operibus elaborant. vt quicqͥd monaſterij ſanctis vſibus redūdarit. vl­carceribus. vel xenodochio. vel noſoco­mio. vel indigentibus ꝓ abbatis diſpen ſetur arbitrio. iſti vt quicquid quotidia ne ſuperfuerit gule. aut profuſiori profi­ciat voluptati. aut certe filargirie vicio recōdat̉. Poſtremo vt cōcedamꝰ ab iſtꝭ hec qͦꝫ q̨̄ nō optimo ꝓpoſito ꝯgeruntur. meliꝰ qͣꝫ diximꝰ poſſe diſtribui. ne ſic qui dē ad meritū ꝟtutis illiꝰ ac perfectionis aſpirāt. Illi eteī tātos mōaſterio reddi tꝰ ꝯferētes. eiſqꝫ qͦtidie renūciātes. ī tāta ſb̓iectōis hūilitate ꝑdurāt. vt quēadmo dū ſui. ita etiā eoꝝ q̄ ꝓp̓o ſudore ꝯqͥrūt