Seite
Collatio xvi II Abbatis. P yamonis L cum ſubſtantijs ac facultatibus ſuis fi­dem chriſti confeſſionemqꝫ ſequerentur Hi autem quibus adhuc apoſtolicꝰ in­erat feruor. memores illius priſtine perfe­ctionis. diſcedentes a ciuitatibꝰ ſuis. il­lorūqꝫ conſortio qui ſibi vel eccleſie dei remiſſioris vite negligentiam licitam eē credebant. in locis ſuburbanis ac ſecreti oribus cōmanere. et ea q̨̄ ab apoſtolis ꝑ­vniuerſum corpus eccleſie generalit̓ me minerunt inſtituta. priuatim ac peculia riter exercere ceperunt. atqꝫ ita incaluit . iſta quam diximus diſcipulorum. qui ſe ab illorum contagio ſequeſtrauerat di­ciplina. Qui paulatiꝫ tempore procedē te ſegregati a credentiuꝫ turbis. ab eo ꝙ a coniugijs abſtinerent. et a parentuꝫ ſe conſortio mundiqꝫ iſtius conuerſatiōe ſecernerēt. monachi ſiue monocentes a ſingularis ac ſolitarie vite diſtrictione nominati ſunt. Unde conſequēs fuit vt ex cōmunione conſorcij cenobite. celleqꝫ ac diuerſoria eorum cenobia vocarētur Iſtud ergo ſolum fuit antiquiſſimū mo­nachorum genus. qd̓ non modo tempo­re ſed etiam gratia primū eſt. quodqꝫ ꝑ annos plurimos ſoluꝫ inuiolabile vſqꝫ ad abbatꝭ pauli vel antonij durauit eta tem. Cuius etiam nūc in diſtrictis ceno­bijs cernimus reſidere veſtigia. De anachoretarū ordine ac prī­cipio. Cap. vi. Nde profecto id eſt. de hoc per­fectorum numero. et vt ita dixe riꝫ fecundiſſima radice. ſancto­rum etiam anachoretarum poſt hec flo­res fructuſqꝫ prolati ſunt. Cuius ꝓfeſſi onis principes hos quos paulo ante me morauimus ſanctū videlicet pauluꝫ vl̓ antonium nouimus extitiſſe. Qui non vt quidam puſillanimitatis cauſa vel ī patientie morbo. ſed deſiderio ſublimio ris profectus cōtemplationis ſqꝫ diuine ſolitudinis ſecreta ſectati ſunt. licet prior eoꝝ neceſſitatis obtentu. duꝫ tꝑe ꝑſecu­tionis affinium ſuorū deuitat inſidias. heremū penetraſſe dicatur. Ita gͦ ꝓceſſit ex illa quā diximꝰ apl̓ica diſciplina alid̓ perfectionis genus. cuiꝰ ſectatores ana­chorete. id eſt. ſeceſſores merito nūcupā tur. eo ꝙ nequaqͣꝫ contenti hac victoria qua inter homines occultas inſidias di­aboli calcauerunt. aperto certamine ac manifeſto conflictu demonibus congre­di cupientes. vaſtos heremi receſſus pe­netrare non timeant. ad imitationem ſci licet iohannis baptiſte qui ī heremo to­ta permanſit etate. helie quoqꝫ ⁊ helyſei. atqꝫ illoruꝫ de quibus apoſtolus ita cō­I memorat. Circūierunt in melotis. in pel libus caprinis. egentes. anguſtiati. affli­cti. quibus dignus nō erat mundus. in ſolitudinibus errātes. et in montibus et in ſpeluncis ⁊ in cauernis terre. De qui bus etiam dominus figuraliter ad Iob Quis ait eſt qui dimiſit onagrum li­berum. et vincula eius reſoluit. Poſuit habitaculum eius deſertum. et taberna­cula eius ſalſuginem. Irridens multitu­dinem ciuitatis. et querelaꝫ exactorꝭ nō audiens. Conſiderauit montes paſcue ſue. ⁊ poſt omne viride querit. In pſal­mis quoqꝫ. Dicāt nūc qui redempti ſūt a dn̄o. qͦs redemit de manu inimici. Et poſt pauca. Errauerunt in ſolitudine in in aquoſo. viaꝫ ciuitatis habitaculi nō inuenerūt. Eſuriētes ⁊ ſitientes. aīa eoꝝ in ip̄is defecit. Et clamauerūt ad domi­nū cum tribularentur. et de neceſſitatibꝰ eoꝝ liberauit eos. Quos etiā hieremias ita deſcribit. Beatus qui tulit iuguꝫ ab adoleſcentia ſua. ſedebit ſolitarius ⁊ ta­cebit. quia leuauit ſe ſuper ſe. Quiqꝫ il­lud pſalmiſte affectu ⁊ opere ꝯciuunt. Similis factus ſum pellicano ſolitudīs Uigilaui ⁊ factus ſum ſicut paſſer ſoli­tarius in tecto. De ſarabaitarū principio et cō­uerſatione Cap. vij. Unqꝫ his duabꝰ ꝓfeſſiōibꝰ mo­nachoꝝ r̄ligio chriſtiana gaude­ret. cepiſſet āt indeteriꝰ paulatī h̓ qͦqꝫ ordo recidere. emerſit poſt hec illud deterrimū ⁊ infidele monachoꝝ genus