Seite
Collatio xx Abbatis Pynufij vbi non heremi ſolitudinem. nō ſingula ris vite vbertatem. quā etiam imperfecti quiqꝫ laboreꝫ obedientie in cenobijs nō ferentes. ſuperba nōnūqͣꝫ preſumptione ſectantur. ſed celeberrimo preelegit mo­naſterio ſubiugari. Ubi tamen ne vllo habitus ſui proderetur indicio. indutuſ veſte ſeculari. multis vt illic moris eſt di ebus lachrymās pro foribus excubauit. atqꝫ ad omniū genua prouolutus. poſt eorū diuturna faſtidia qui ad exploran­dum eius deſiderium in vltima eum iaꝫ etate velut panis egeſtate cōpulſum. nō ſincere illius propoſiti ſanctitatem expe­tiſſe dicebant. tandem vt ſuſciperet̉ ob­tinuit. Ubi adoleſcenti cuidam fratri qͥ hortum ſuſceperat excolendū. ī admini culum deputatus. cum nō ſolum om̄ia quę idem prepoſitus imperaſſet. vel quę iniuncti operis cura poſcebat. cum āmi­ratione taꝫ ſancte humilitatis impleret. verum etiā quedam neceſſaria opera. q̨̄ propter horroreꝫ ſui a ceteris vitabant̉ ita furtiuo per noctem labore perficeret. vt diluculo omnis illa congregatio taꝫ vtilium operum admirās ignoraret au­ctorem. Cunqꝫ ita triennium ferme illic gaudens deſideratis tam iniurioſe ſb̓ie­ctiōis laboribus exegiſſet. accidit vt qui­dam frater eidem cognitus ex illis vnde ille diſceſſerat egypti partibus adueni­ret. Qui cum indumentorum eius atqꝫ officij vilitate promptiſſime agnitionis facilitatem diu heſitās cohiberet. poſt ex plorationē manifeſtiſſimā ad eiꝰ genua prouolutus. primū ſtuporem fratribus cūctis. de hinc prodito etiā nomine. qd̓ apud illos quoqꝫ precipue ſanctitatꝭ fa­ma vulgauerat. etiā dolorem compūcti­onis incuſſit. ꝙ ſcilicet tanti meriti ac ſa­cerdotij virum. tam iniurioſis operibus deputaſſent. Sed poſtqͣꝫ flēs vbertim. ⁊ diabolice inuidie quaſi grauem proditi­onis ſue imputans caſuꝫ. ad monaſteri um ſuum honorifica fratrū cuſtodia am biente perductus eſt. exiguo illic tempore demoratus. rurſus offenſus eſt ipſis ho­noris ſui ac primatus obſequijs. ac furtiꝫ aſcendens nauem ad paleſtinā ſyrie pro uinciam tranſmeauit. vbi velut incipiēs atqꝫ nouicius in illo in quo nos degeba mus monaſterij receptꝰ habitaculo. in noſtra cellula ab abbate preceptus ē cō­manere. Sed ne illic quidem diu virtu­tes eius ac merita latere potuerūt. Naꝫ ſil̓i ꝓditione detectus. atꝫ ad monaſteri um ſuum cum ingenti honorificentia ac laude reuocatus. tandem qd̓ erat eſſe cō pulſus eſt. De aduentu noſtro ad abbatē pynufium. Cap̄. ij. Um igitur poſt nō longū tem­pus nos quoqꝫ egyptuꝫ petere ſancte inſtitutionis deſideriuꝫ cōpuliſſet. ſummo euꝫ affectu ac deſide­rio ꝑquirētes. tanta eius ſumus gr̄a atꝫ hūanitate ſuſcepti. vt nos tāqͣꝫ p̄ſtinos ſincellitas etiā cellule ſue quā in extrema horti parte cōſtruxerat honoraret hoſpi­tio. Ubi cū ſatꝭ ardua atꝫ p̄ceſſa. cuidā fratri monaſterij regulā ſubeūti. corā oī bus in ſynaxi fratribꝰ precepta tradidiſ­ſet. q̨̄ in qͣrto vt prediximus īſtitutionū libro qͣꝫta potui breuitate cōplexus ſuꝫ. tā incōprehenſibilia nobis taqꝫ mirifica vere abrenūciatiōis culmīa videbātur. vt nullomodo illuc hūilitatē noſtrā cre­deremus poſſe conſcendere. Igit̉ deſpe­ratione deiecti. et ip̄o etiā vultu intimaꝫ cogitationū amaritudinē non celantes. ad beatū ſenē ſatis anxia mente recurri­mus. Cui ꝓtinus cauſam tante meſtitu­dinis inquirenti. abbas germanus gra­uiter ingemiſcens ita reſpondit. Interrogatio d̓ penitentie fine et ſatiſfactiōis indicio Cap̄. iij. Ermanus. Quanto magni ficentior atqꝫ ſublimior incog­nite nobis ẜmo doctrine. iter ar­duū precelſiſſime renunciationis aperu­it. ⁊ qͣſi remota ocl̓oꝝ nr̄oꝝ caligine ꝯdi tum celo culmen eius oſtendit. tāto ma­iore deſperationis mole depͥmimur. Im menſitatem ſiqͥdem eius cuꝫ exiguitate