Collatio xx Abbatis Pynufij quę ex perſona penitentis ita deſcribit̉. pctm̄ meū cognitū tibi feci. et iniuſtitiā meā nō operui. dixi pronūciabꝰ adu̓ſuꝫ me īiuſticiā meā dn̄o. vt illd̓ qͦꝫ qd̓ ſeqͥt̉ efficacit̉ dicere meream. ⁊ tu remiſiſti īpi etatē cordis mei. vl̓ quēadmodū in or̄oe ꝓſtrati. noſmetip̄os ad cōfeſſionis lacrymas valebimus excitare per quas delictoꝝ veniaꝫ cōſeqͥ mereamur. ẜm illud. lauabo per ſingulas noctes lectū meuꝫ. lachrymis meis ſtratuꝫ meum rigabo. ſi peccatorum noſtrorum memoriā de noſtris cordibus extrudamus. Quā iubemur econtrario tenaciter cuſtodire dicēte domino. Et iniquitatū tuarum nō re cordabor. tu vero memento. Ob quā reꝫ nō ſolum operans. verumētiaꝫ orās ad peccatorum meorū recordationē mentē meam de induſtria reuocare contendo. vt ad humilitatem verā ⁊ contritionem cordis efficacius inclinatus. audeaꝫ dicere cum ꝓpheta. Uide humilitatē meā et laborē meū. et dimitte om̄ia pctā mea. ¶ Reſponſio quouſqꝫ anteriorū actuū recordatio ſit habenda. Cap̄. vij. ynufius. Interrogatio vr̄a vt iam ſupra dictum eſt non de penitentie qualitate. ſed de eiuſ fine propoſita eſt. et de ſatiſfactionis indicio. ad quā cōgrue vt arbitror conſequenterqꝫ reſponſum eſt. Ceteruꝫ hͦ qd̓ de peccatorū recordatōe dixiſtis. vtile ſa tis ac neceſſariū eſt. ſed adhuc agentibꝰ penitentiam. vt cum iugi pectoris ſui cōtuſione proclamēt. Quoniā iniquitatē ego cognoſco. et peccatū meū ꝯtra me ē ſemper. Illd̓ et̄ adijciāt. Et cogitabo ꝓpctō meo. Dū ergo agimus penitentiā ⁊ adhuc vicioſoꝝ actuū r̄cordatōe mor demur. neceſſariū eſt vt ignē conſcīe nr̄e obortus ex confeſſione culpe lachrymaꝝ imber extinguat. Cuꝫ vero cuiqͣꝫ in hac hūilitate cordis ⁊ ſpūs ꝯtritione defixo. atqꝫ in labore ⁊ gemitu perdurāti. horū recordatio fuerit conſopita. et cōſcīe ſpina de medullis anime gratia dei miſerātis euulſa. certū eſt eū ad ſatiſfactiōis finem atqꝫ indulgētie merita perueniſſe. et ab vniuerſorū criminū labe purgatū. Ad quā tamen obliuionē nō alias ꝑuenitur. niſi per obliterationē vicioꝝ atqꝫ actuū priſtinoꝝ. et perfectā cordis atqꝫ ī tegrā puritatē. quā ſine dubio nullꝰ eorum qui per ignauiā ſiue contemptū vi cia ſua purgare neglexerit aſſequet̉. niſi qui gemitus atqꝫ ſuſpiria meſta iugitate continuās omnē ſordiū priſtinaruꝫ excoxerit labem. et virtute animi atꝫ opere ꝓclamauerit ad deū. Delictū meū cognituꝫ tibi feci ⁊ iniuſticiam meam non operui. Et fuerūt mihi lachryme mee panes die ac nocte. vt conſequent̓ mere atur audire. Quieſcat vox tua a plora tu. ⁊ oculi tui a lachrymis. quia eſt meces oꝑis tui ait dn̄s. Illd̓ quoqꝫ ſimilit̓ ad eū voce dn̄i dirigat̉. deleui vt nubē ī iqͥtates tuas. et qͣſi nebulā peccata tua. Et iterū. Ego ſuꝫ qui deleo iniquitates tuas ꝓpter me. ⁊ pctōꝝ tuoꝝ iā nō recordabor. et ita funiculis pctōꝝ ſuoꝝ qͥbꝰ vnuſqͥsqꝫ ꝯſtringit̉ abſolutus. dn̄o cū om̄i grarūactiōe cātabit. Dirupiſti vin cula mea. tibi ſacrificabo hoſtiā laudis. ¶ De diuerſis penitentie fructibus. Cap̄. viij. Oſt illam nāqꝫ generalem baptiſmi gratiā. et illud precioſiſſimū martirij donū qd̓ ſāguinis ablutione conquiritur. multi ſunt peni tentie fructus. per quos ad expiationem criminū peruenitur. Non enī tantū ſim plici illo pn̄ie noīe ſalus eterna repromit titur. de qͣ btūs apl̓s petrus. Penitemi inqͥt ⁊ ꝯu̓timini vt deleantur pctā vr̄a. Et iohānes baptiſta vel ip̄e dn̄s. Peni tentiam agite appropinquabit enim reg num celorum. Sed etiam per charitatꝭ affectum peccatorum moles obruitur charitas enim operit multitudinē pctō rum. Similiter etiā per elemoſynarū fructū vulneribus noſtris medela p̄ſtat̉. qꝛ ſicut aqua extinguit ignem. ita elemoſy
