Seite
De fine pnīe et ſatiſfactōis indicio na extinguit peccatum. Ita ⁊ per lachry­marum profuſionem conquiritur ablu­tio peccatorum. Lauabo enim per ſingu­las noctes lectum meum. lachrymis me is ſtratum meū rigabo. Deniqꝫ oſtendit eas ſubiungens non inaniter fuiſſe pro­fuſas. Diſcedite inquiēs a me omnes qͥ operamini iniquitatē. quoniā exaudiuit dn̄s vocē fletus mei. Necnon per crimi­nū confeſſionē eoꝝ abolitio conceditur. Dixi enī ait pronūciabꝰ aduerſuꝫ me in iuſticiam meā dn̄o: et tu remiſiſti impie tatē cordis mei. Et iterū. Narra tu iniqͥ tates tuas pͥmus vt iuſtificeris. Per a­flictionē quoqꝫ cordis ⁊ corporis admiſ­ſorū ſcelerū remiſſio ſimiliter obtinetur. Nam vide inquit humilitatem meam et laborem meum. et dimitte omnia pec cata mea. Precipueqꝫ per emendatio­nem morum. Nam auferte inquit ma­lum cogitationum veſtrarū ab oculis meis. quieſcite agere peruerſe. diſcite be­nefacere. q̄rite iudiciū. ſubuenite oppreſ­ſo. iudicate pupillo. defendite viduā. et venite ⁊ arguite me dic̄ dn̄s Et ſi fuerint peccata veſtra vt coccinū. velut nix deal babūtur. et ſi fuerint rubra quaſi vermi­culus. velut lana alba erūt. Interdū eti am interceſſione ſanctoꝝ impetratur ve­nia delictoꝝ. qui enī ſcit fratrē ſuū pecca re peccatū nō ad mortē. petat ⁊ dabit ei vitā deus peccāti nō ad mortē. Et iteꝝ. Infirmatur qͥs ex vobis. inducat p̄ſbi­teros eccleſie ⁊ orent ſuper eū. vngentes eū oleo in noīe dn̄i. et oratio fidei ſalua­bit infirmū. et alleuabit eum dn̄s. et ſi in peccatis ſit dimittentur ei. Nōnūqͣꝫ mi ſericordie ac fidei merito labes excoquit̉ vicioꝝ. ẜm illud. Per miſcd̓iam ⁊ fideꝫ purgatur peccata. Per cōu̓ſionē plerū­qꝫ et ſalutē eoꝝ qui noſtris monitis ac p̄­dicatione ſaluātur. qm̄ qui cōuerti fece­rit peccatorē ab errore vie ſue ſaluat ani mā eius a morte. ⁊ operit multitudinem peccatorū. Per indulgentiā nihilomi­nus ⁊ remiſſionē noſtra. ad indulgentiā noſtroꝝ facinoꝝ peruenit̉. Si eī dimiſe ritis hominibus peccata eoꝝ. dimittet et vobis pater veſter celeſtis delicta vr̄a. Uidetis ergo quantos miſcd̓ie additus patefecerit clemētia ſaluatoris. vt nemo ſalutem cupiēs deſperatione frangatur cum videat ſe tantis ad vitam remedijs inuitari. Si eniꝫ pro infirmitate carnis afflictione ieiunioruꝫ abolere te peccata non poſſe cauſaris. nec potes dicere. ge­nua mea infirmata ſunt a ieiunio. ⁊ caro mea immutata eſt propter oleuꝫ. quia ci­nerem tanqͣꝫ panem manducabam. ⁊ po­tum meum cum fletu miſcebam. elemoſi narum ea redime largitate. Indigentiſſi nō habes qd̓ impartias. licet nullum ab hoc opere neceſſitas inopie ac pauꝑtatis excludat. quādoquidem ⁊ illius vidue duo tantū era. ingentibus diuitum mu neribus preferantur. et pro calice aq̄ fri gide mercedem ſe reddituruꝫ dn̄s repro mittat. certe abſqꝫ illis morū poterꝭ emē­datione purgari. Ꝙ ſi perfectionem vir tutum extinctione viciorum omniū non potes adipiſci. ſollicitudinē piā erga vti litatem aliene ſalutis impende. Si autē te idoneum huic miniſterio non eſſe con quereris. operire peccata poteris charita tis affectu. In hoc quoqꝫ ſi te fragileꝫ fe­cerit quelibet mentis ignauia. oratione ſaltem atqꝫ interceſſione ſanctorū reme­dia vulneribꝰ tuis humilitatis affectu ſubmiſſus implora. Poſtremo quis eſt qui nō poſſit ſuppliciter dicere. Pctm̄ meū cognitum tibi feci. et īiuſticiā meā nō operui. vt per hanc confeſſioneꝫ etiā illud confidenter ſubiungere mereat̉ Et tu remiſiſti impietatem cordis mei. Ꝙ ſi verecundia retrahente reuelare ea coraꝫ hominibus erubeſcis. illi quem latere nō poſſunt confiteri ea iugi ſupplicatiōe n̄ deſinas ac dicere. Iniqͥtatem meaꝫ ego ꝯgnoſco. et peccatum meū contra me eſt ſemper. tibi ſoli peccaui. ⁊ malum coraꝫ te feci. qui et abſqꝫ vllius verecūdie pub licatiōe curare ⁊ ſine ī ꝓperio pctā dona re ꝯſueuit. Poſt iſtud quoqꝫ tam prom ptum certumqꝫ ſubſidiuꝫ. aliud quoqꝫ