Transkription / Sermones [122

Sancti Auguſtini de tempore ęterna volueris ſupplicare: etiā ſi publice ora ueris clauſo oſtio oras: qꝛ nō petis qd̓ videt̉ 2. Corꝭ. 4. ſed qd̓ non videt̉. Quę em̄ vident̉ tēporalia ſunt: quę aūt nō vident̉ ęterna ſunt. Si tem poralia quęris: ſicut iā dixi publice ⁊ aperto oſtio oras: ſi ęterna quęris: ſecreta eſt oratio tua: qꝛ non q̨̄ vident̉: ſed q̨̄ nō vident̉ optas E accipere. Qui gͦ illa q̨̄ nō vident̉ in veritate quęſierit: ⁊ illa q̨̄ vident̉ deo remunerāte ꝑMatth̓. c. cipiet: qꝛ nō mētit̉ qui dicit: Quęrite primū regnū dei ⁊ iuſticiā eius: et hęc oīa adijcient̉ vobis. Nec hoc ſic dicimꝰ frēs vt ꝓ rebꝰ tēporalibꝰ deū nō oremꝰ: id eſt ꝓ ſanitate corporū: aut ꝓ pace tempoꝝ: aut ꝓ abundātia fructuū. Debemꝰ ⁊ iſta a deo petere: ſꝫ ſecūdo ⁊ tertio loco: vt pͥmas ꝑtes in omni intētione nr̄ę oratiōis amor aīę et deſideriū vitę ęternę obtineat. Oremꝰ gͦ pro corꝑe: ſed ſine vlla cōparatiōe ampliꝰ ꝓ anima ſupplicemꝰ. Et ideo chariſſimi quotiēs vobis iſta euangelica lectio legit̉: ordine quo ſupra ſuggeſſi mus intellectū eiꝰ debetis accipere: vt ſiue ī elemoſynis ſiue in ieiunijs ſeu in orationibꝰ ſiue in dextera vel in ſiniſtra hoc ſeruare ſtudeamꝰ: vt quicqͥd agimꝰ nō ꝓ vanitate vel cupiditate ſęculi: ſed ꝓ amore ęternę beatitudinis faciamꝰ. Qd̓ ipſe p̨̄ſtare dignet̉ qui cū patre ⁊ ſpūſancto viuit ⁊ regnat. Eodem die Sermo III Sermo. LXI Cio ⁊ credo charitatē veſtrā ſapient̓ intelligere: nō eſſe ſine cauſa ꝙ vos de vera ⁊ ꝑfecta charitate tā frequēter admoneo. hoc em̄ iō facio: qꝛ ad omniū peccatoꝝ vulnera nullū medicamentū tā ſa lubre ⁊ tā efficax eſſe cognoſco. Addit̉ ⁊ hoc qd̓ cū tā magnū ſit verę et ꝑfectę charitatis remediū: nullꝰ tn̄ inuenit̉ qui eā cū dei adiu torio nō poſſit habere. In reliquis operibꝰ bonis interdum poteſt aliquis qualēcunqꝫ excuſationē p̨̄tendere: in habēda ꝟo dilection nullus ſe poterit excuſare. Poteſt mihi dicere aliqͥs: nō poſſū ieiunare: nūquid pōt dicere: nō poſſū amare? Pōt dicere ꝓpt̓ infir mitatē corporis mei nō poſſum a vino vel a carnibꝰ abſtinere: nūquid poteſt dicere: non poſſum diligere? Poteſt quiſqͣꝫ dicere ſe virginitatē nō poſſe ſeruare: Pōt dice̓ nō poſſe res totas vendere ac pauꝑibus erogare: nūquid pōt dicere: nō poſſū inimicos meos diligere: ⁊ eis qui in me peccauerūt indulgere? Nemo ſe circūueniat fratres chariſſimi: qͥa deus neminem fallit. Cum enim multa ſint quę ꝓpter fragilitateꝫ humanā corporaliter implere non poſſumus: charitatem tamē in corde noſtro deo inſpirante ſi in veritate vo luerimus ſine aliqua dubitatiōe habere poterimus. Multa em̄ ſunt quę de horreo: canabo vel cellario aliquotiens proferre non poſſumus: de theſauro ꝟo cordis nimis fe dum ⁊ turpe eſt ſi aliquā excuſationē p̨̄tendere videmur. Nō em̄ ibi aut pedes laborāt currendo: aut oculi videndo: aures audiendo: aut manus operando laſſantur: vt nos ꝑ ipſam fatigationē excuſare conemur. Nō nobis dicit̉: Ite ad orientem ⁊ quęrite chari tatem: nauigate ad occidentem ⁊ inuenietis dilectionem: Intus in corde noſtro eſt vnde nos iracundia excludere ſolet: ⁊ redire iubemur: dicente ꝓpheta: Redite p̨̄uaricatores Eſa. 46. ad cor. Non em̄ ſicut iam dixi: in longinqͥs regionibus inuenit̉: qd̓ a nobis dominꝰ petit: intus ad cor noſtrū nos mittit. In nobiſ enim ponit quod requirit: vbi tota charitas profecto in animi bonitate vel voluntate cō ſiſtit: de qua volūtate angeli paſtoribus clamauerūt: Pax in terra hominibus bonę vo Lucꝭ. 2. lūtatis: Et ideo qꝛ nll̓a nobis ante tribunal chriſti excuſatio poterit eſſe: cuꝫ dei adiutorio totis viribus laboremꝰ vt in animis noſtris plus p̨̄ualeat bonitas qͣꝫ malicia: plus patientia qͣꝫ iracūdia: plus benignitas qͣꝫ in uidia: plus humilitas qͣꝫ ſuperbia. Et vt to tum breui ſermone concludaꝫ: ſic totum cor noſtrum obtineat charitatis dulcedo: vt in nobis locum habere nō poſſit odij amaritu do. Sed dicit aliquis: nulla ratione poſſum B inimicos meos diligere. In omnibus ſcripturis deus tibi dicit: quia potes. Tu econtrario reſpondes: nō poſſe. Conſidera nunc vtrum tibi an deo debeat credi. Et ideo qͥa veritas mētiri nō poteſt: iam vanas excuſationes ſuas relinquat humana fragilitas: quia nec impoſſibile aliquid potuit imperare: quia iuſtus eſt. Nec damnaturus eſt hominē pro eo qd̓ non potuit vitare qui pius eſt: Quid tergiuerſamur in caſſum? Nemo em̄ quātum poſſumus melius nouit qͣꝫ qui nobis ipſū poſſe donauit. Tot viri: tot mulieres: clerici: pueri: tantę ⁊ tā delicatę puellę flāmas ⁊ ignes ⁊ beſtias ęquanimiter pertulerunt: ⁊ nos ſtultoꝝ hominū cōuitia dici mus tolerare nō poſſe: q̨̄ nob̓ malorū hoīm neqͥcia inferūt̉: ſi poſſumꝰ etiā vſqꝫ ad mortē