Prologus Folium I Ncipiūt ſer mones dn̄icales ꝑ totū annū editi ꝑ venerabilē virū ⁊ pr̄em fratrē Antoniū d̓ Bi conto. ordinis fratrū minorū. de obſeruātia diuini ꝟbi preconē excellentiſſimū. directi ad illuſtriſſimū federicū ducē vrbini. ⁊ primo p̄mit titur epl̓a ꝓhemialis ad eūdem. ſeu prologus. Ihi equi dem cure fuit religioſe principes tue magnitudinis dilectione victus. operā diligē tē apponere intētoniſqꝫ mee ſtudiū vehemētiꝰ applicare vt ſermones quos iā per va ria librorū volumina ſtudēſ duduꝫ tibi tuiſqꝫ eugubine ciuitatis ciuibꝰ p̄dicaui: patre luminū adiuuāte qͥ afflu entur om̄ia nihilqꝫ imprope rans tribuit: quo ad potui citius cōmēdare ſcripture: ⁊ opuſculū ſic ex oībꝰ ꝯfectum auſa lecti is p̄ t. ad te celeriter mittere. Feci nempe diligentiꝰ qd̓ mihi difficilimū fuit: maxīe vt ha beat tua deuotio id qd̓ ſibi datur ocij dūtaxat talibꝰ lectionibꝰ occupare. ⁊ q̄ olim ī eccl̓ia deuote audiēs memo rie mādauerat: iteꝝ atqꝫ ite terū ꝑlegēs cōmodiꝰ poſſit in ip̄ius vētre retinere. Ete Utilitatē hꝰ libri on̄ dit. nī nō parui ſpūalis tꝑaliſqꝫ cōmodi iudicaui. vt tue celſitudinis ingeniū eliconis ꝟ tices: vt poete canūt: a latere dimittēdo: ꝑ ſina excelſa ſcripturarū duceret̉. Nā qd̓ in his legit̉: vt Hiero. ꝟbis vtar: nitet quidē ⁊ fulget in cortice. vn̄ etiam ꝑ ſepe legen dum ē: nā qͥ edere vult nucli um vt frāgat nucē oportet. ī qͦ nucleo qͣꝫte vtilitatis fructus inueniāt̉ dauid on̄dit̉ verbis qͥ cū virū iuſtū deſcri beret ⁊ eū arbori vite: q̄ eſt ī medio ꝑadiſi cōꝑaret: inter ceteras ꝟtutes etiā hoc intu lit. In lege dn̄i volūtas eiuſ Psͣ. 1. et in lege eiꝰ meditabit̉ die ac nocte. ¶ Uiuꝰ ē ſermo d̓i heb̓. 4. et efficax ⁊ om̄i gladio plus acutꝰ. vn̄ tāta ē diuine ſcripture ſublimatio ꝙ quicqͥd extra ip̄am inuenit̉ fabulatio cenſeat̉. ⁊ cū ip̄a caput et regina ſit oīm ſcientiarū ille pediſſeq̄ vel ācille ſibi famu lantes a doctis appellant̉. Nā oīs ſplendor eloquentie A
