Liber XII Omelia Predicator quippe cōtra erudiendā ani mā obſidionē ordināt: cum p̄monendo in dicāt: quibus ſe modis vicia virtutibus opponant: quomō luxuria caſtitatē feriat qualiter ira tranquillitatē anīe perturbet quantū inepta leticia a vigore mentis reſoluat: qualiter multiloquiū munitiōem cordis deſtruat: quomodo inuidia charitatē interficiat: quēadmodū ſuperbia arcem humilitatis effodiat: qualiter fallacia cū veritatē in ſermone corruperit: hāc etiā in cogitatiōe corrumpat: vt qui verū dicere noluit qd̓ intellexit: iam nec intelli gat quod dicere valeat. Ordinat̉ ergo a predicatore obſidio: cū per ſancte admonitiōis verba ſingulis quibuſqꝫ virtutibus q̄ vel qͥbus modis vicia inſidiēt̉ oſtē dit̉. Et contra hieruſalē quā deſcripſit in latere p̄dicator munitiōes edificat: quādo mala queqꝫ ꝙͣ munita cōtra mentē veniant de mōſtrat: vt ſi ſe vicia ſub virtutū ſpecie abſcondāt: quatenus ſicut ſepe iaꝫ diximꝰ immoderata ira iuſticia videri appetit: ⁊ diſcipline remiſſio māſuetudo videre velit ⁊ tenacia ſeſe parſimonia nomi net: ⁊ inordinata. rerū effuſio ſe beniuolētiam appellet. Quaſi em̄ edificate cōtra mentē munitiōes ſunt: quando vicia ſub virtutū ſpecie excreſcūt ⁊ in alto ſe oſtendūt per imaginē: que in immo iacēt ſemper per actionē. Adhuc quoqꝫ addit̉. ¶ Et comportabis aggerem. Quomodo em̄ mens deſiderare celeſtia ceperit: eo in illā maligni ſpiritꝰ temptaptiōibus ſuis terrenas ampliꝰ cogitationes exaggerāt Propheta ergo aggerē cō portat: cū predicator ſanctus bonis mētibus qualiter terrena deſideria ſurripere ſolent denūciat. Atqꝫ adhuc addit̉. Et dabis contra eam caſtra ⁊ pones arietes in gyro.) Quaſi dat contra animā doctor caſtra: quādo malignoꝝ ſpirituū contra eā collectas atqꝫ adunatas inſidias indicat vt ali quādo non ſolūmodo ex vno ſed ex coniū ctis vicijs ſimul temꝑtēt. Nam ſunt quedam vicia quaſi per quādā ſibi cognationē propinqua. Sicut diſſolutio ſpiritus appetitus gule: ⁊ immūdicia luxurie. Si cut multiloquiū fallacia atqꝫ periuriū. Ex diſſolutiōe quippe ſpiritus mēs ad ingluuiē ventris rapit̉. Et dum cibis vēter extendit̉: ad luxuriā caro trahit̉ ſuperbiēdo captiua. Et reuerſus ex multiloquia fallacia generat̉. Quia valde difficile eſt: vt qui multa loquit̉: non etiā mentiatur. At ſepe mendaciū etiā periurio regit̉: vt ante humana iudicia veletur. Superbia quoqꝫ eſſe ſine inuidia atqꝫ inani gloria nullatenꝰ poteſt. Superbus etem̄ quiſqꝫ honorē queꝫ ip̄e ambit: alijs inuidet. Et cum hūc fortaſſe obtinuerit: in elationem glorie temꝑalis attollit̉: atqꝫ quod alios conſpicit minime percipere potuiſſe: hoc ſe per inanē gloriā pre ceteris putat habere. Sciendū quoqꝫ eſt: quia ſepe nōnulla vicia ad mentē niſi ſimul veniūt: ſed ſuꝑponūtur vt vnū alteri intemptatiōe ſuccedat ⁊ aliud cōtra faciem venit aliud vero in temptatiōe ſe ex latere ſubijcit: quatenus dū alteri reſiſtit̉: ab altero mens dece pta capiat̉. Ipſa em̄ que ſuperius diximꝰ vicia plerūqꝫ ſe alia pro alijs furtiue ſuꝑponūt. Sicut nōnunquā dum iram vincere in nobiſmetip̄is conamur: pluſꝙͣ neceſſe eſt lenitas mentē occupat: vt aſperi tatē peccātibus quā oportet minime proponat. Sepe vero dū nobis incauta lenitas diſplicet: zelus ſe in furorē trahit: atqꝫ extra patiētie limittē animū captiuū ra pit. Quia ergo permixta ſimul vicia atqꝫ adata ꝯtra mentē veniūt: recte in predicatoris ore cōtra deſcriptā. Hieruſalē caſtra proponūtur. Et quia aliquādo ſingu la hincinde ſenſum feriūt: in gyro arietes ordinant̉. Ponit ergo predicator arietes in gyro dū caute denūciat: ꝙͣ blande luxuria percutit: ꝙͣ aſpere in patiētia occidit: quā laborioſe auaricia accēdit ⁊ interimit: ꝙͣ tumide ſuperbia extinguit. In gyro itaqꝫ arietes ponere: eſt predicādo oſtendere qui vndiqꝫ ſoleāt animā muero nes vicioꝝ erire. Sequit̉. I 2
