Seite
Dialogorum liber j. Utas ne vir iſte venerabilis Li­bertinus de quo tot ſigna ⁊ mira­cula retuliſti: in tā ampla congre­gatione imitatores ſui in virtutibus non reliquit? Gregorius. Elix qui appellabat̉ curuus queꝫ ipſe bene noſti qui eiuſdē mona­ſterij nuper prepoſitꝰ fuerat: mul­ta mihi de fratribꝰ eiuſdē monaſterij ad­miranda narrabat. Ex quibꝰ aliqua que ad memoriā veniūt: ſupprimo: qͥa ad alia feſtino: ſed vnū dicā qd̓ ab eo narratū pre tereundū nullo modo eſtimo. N eodē monaſterio quidā magne vite monachus erat hortulanus. Fur vero venire cōſueuerat ⁊ per ſepem aſcendere ⁊ occulte olus auferre. Cūqꝫ ille multa plantaret: que minus in ueniret ⁊ alia pedibus cōculcata: alia di­repta cōſpiceret totū: hortū circuiēs inue nit iter: vnde fur venire cōſueuerat: qui ī eodē hortu deambulās reperit etiā ſexpē­tem cui precipiēs dixit. Sequere me atqꝫ ad aditū furis perueniēs imꝑauit ſerpen­ti dicēs: In nomine ieſu precipio tibi vt aditū iſtū cuſtodias: ac fureꝫ huc ingredi nō ꝑmittas. ꝓtinus ſerpens totū ſe in iti­nere in trāſuerſuꝫ tetendit: ⁊ ad cellā mo nachus redijt. Cūqꝫ meridiano tempore cūcti quieſcerēt: more ſolito fur aduenit aſcēdit ſepē. Et cū in hortū pedē poneret vidit ſubito qꝛ extenſus ſerpēs clauſiſſet viā: ⁊ tremefactus poſt ſemetipſum conci dit eiuſqꝫ pes ꝑ calciamentū in ſude ſepis inheſit: ſicqꝫ vſqꝫ duꝫ hortulanus rediret deorſum capite pepēdit. Conſueta hora venit hortulanus: pendentē in ſepe fureꝫ reperit ⁊ ſerpēti dixit: Gratias deo imple­ſti qd̓ iuſſi: recede modo qui ſtatim abſceſ ſit: ad furē vero perueniēs ait: Quid eſt frater: tradidit te mihi deus: quare in la­bore monachorū furtum totiēs facere pre ſumpſiſti? Qui hec dicēs pedē illius a ſe pe in qua inheſerat ſoluit. Cūqꝫ ſine leſio ne depoſuit. Cui dixit: ſequere me. Quē ſequentē duxit ad horti aditū: ⁊ olera que furtiꝫ appetebat auferre: ei cū magna dul­cedine p̄buit dicēs: Uade ⁊ poſt hoc fur­tum nō facias: ſed cum neceſſe habes hic ad me ingredere: ⁊ que tu cum peccato la borabas tollere: ego tibi deuotus dabo. De Equitio abbate valerie prouincie. Cap. IIII. Petrus. Ancuſqꝫ vt inuenio: incaſſum ego non fuiſſe patres in Italia que ſigna facerent eſtimabā. Gregorius. Ortunati viri venerabilis abba­tis monaſterij qd̓ appellatur bal neū Ciceronis: aliorūqꝫ etiā viro rū venerabiliū didici relatōe: ꝙ narro: vir ſanctiſſimus Equitius nomine: in valerie ꝓuincie ꝑtibus pro vite ſue merito apud omēs illic magne admirationis habebat̉: cui fortunatꝰ idē familiariter notus fuit. Qui nimirū Equitiꝰ pro ſue magnitudi­ne ſanctitatis multorū in eadē prouincia monaſteriorū pater extitit. Hūc cū iuuen­tutis ſue tēpore acri certamine carnis in­centiua fatigarēt: ipſe ſue temptatiōis an guſtie ad orationis ſtudiū ſolertiorē fece­runt. Cūqꝫ hac in re ab omnipotenti deo remediū cōtinuis precibus quereret: no­ctē quadā aſſiſtente angelo enuchizari ſe vidit: eiuſqꝫ viſioni apparuit ꝙ omnē mo tū ex genitalibꝰ eius mēbris abſcideret: atqꝫ ex eo tēpore ita alienus extitit a tem ptatione: ac ſi ſexū non haberet in corꝑe. Qua virtute fretus ex dei oīpotentis au xilio: vt viris ante preerat: ita cepit poſt modū etiā feminis preeſſe: nec tn̄ diſcipu­los ſuos admonere ceſſabat: ne ſe eiꝰ exē plo ī hac re facile crederēt ⁊ caſuri nō tēꝑ tarēt donum qd̓ non accepiſſent. O aūt tꝑe quo malefici in hac ſūt Romana vrbe deprehēſi: Baſili­q̓ in magicis artibꝰ primꝰ fuit in monachico habitu valeriā fugiēs petit. Qui ad virū reuerētiſſimū caſtoriū anter.