Beati. Gregorij pape mor ne inuſitata preſumeret: dolor ne orbate matri nō ſubueniret: ſed ad maioreꝫ dei gloriā vicit pietas illd̓ pectꝰ virtutis qd̓ ideo fuit validū: qꝛ victū. Uirtutis enī pectus non eſſet ſi hoc pietas nō viciſſet. Itaqꝫ deſcēdit: genuflexit ad celū manus tetēdit: calliculā de ſinu ꝓtulit: ⁊ ſuꝑ extincti pueri corpꝰ poſuit. Quo orante aīa pueri ad corpꝰ redijt: quē manu comprehēdit ac nēti matri viuentē reddidit: atqꝫ iter qd̓ ceꝑat peregit. Petrus. Uid na hoc eſſe dicimꝰ: virtutem tanti miraculi honorati egit meri tum: an petitio libertini. Gregorius. N oſtēſione tā mirabilis ſigni cū fide femine virtus conuenit virorūqꝫ atqꝫ ideo Libertinuꝫ exiſtīo iſta potuiſſe qꝛ plus didicerat de magiſtri ꝙͣ de ſua virtute cōſidere. Cuiꝰ enī calliculā in pectꝰ extīcti corpuſculi poſuit: ei nimirū animā obtinere qd̓ petebat eſtima uit. Nā Helizeꝰ quoqꝫ magiſter pallium ferēs atqꝫ ad iordanē veniēſ ꝑcuſſit ſemel ⁊ aquas minime diuiſit. Sꝫ cū repēte diceret̉: vbi eſt deus helie: etiā nūc percuſſit fluuiū magiſter pallio ac iter in aquas fecit. Perpēdis petre ꝙͣtum in exhibēdis virtutibꝰ hūilitas valet: tūc exhibere ma giſtri meritū virtuteꝫ potuit: qn̄ magiſtri nomē ad memoriā reduxit: Quia enī ad humilitatē ſub magiſtro redijt: qd̓ magiſter fecerat ⁊ ipſe fecit. Petrus. Ibet qd̓ dicis: ſed queſo ē ne aliquid aliud: qd̓ adhuc de ipſo dei famulo ad noſtrā edificationē tra here valeas: Gregorius. St plane: ſed ſi ſit qui velit īmita ri. Ego enī virtutē patiētie tanti patris ſignis ⁊ miraculis maioreꝫ credo. Quadam nāqꝫ die is qui poſt venerabilis Honorati exitū monaſterij regimen tenebat: cōtra eundē venerabilē Li bertinū in graui iracūdia exarſit: ita vt eū manibus cederet: ⁊ quia virgā qua eū ferire poſſet minime inuenit: comprehenſo ſcabello ſubpedaneo faciē ei ac caput tutudit: totūqꝫ illius vultū tumentē ac linidum reddidit. Qui vehemēter ceſus ad ſtratū proprium tacitus receſſit. Die vero altera iturus erat ꝓ vtilitate monaſterij cauſa conſtituta. Expletis igit̉ hymnis matutinalibus Libertinus ad lectū abbatis venit orationem ſibi humiliter petijt: Sciēs vero ille ꝙͣtum a cūctis honoret̉: quantūcūqꝫ diligeret̉: ꝓ iniuria quā ei in geſſerat: recedere eū velle a mōaſterio putabat atqꝫ requiſiuit dicēs: Ubi vis ireCui ille reſpōdit: monaſterij cauſa cōſtituta eſt pater quā declinare nequeo: quia heſterno die me hodie ituruꝫ ꝓmiſi: illuc ire diſpoſui. Tūc ille a fundo cordis con ſiderās aſperitatē ⁊ duriciā ſuam: humili tatem ac manſuetudinē Libertini ex lec to ꝓſilijt: pedes Libertini tenuit ſe: pec caſſe ſeqꝫ reū eſſe teſtatus eſt: qui tāto taliqꝫ viro tam crudelē facere cōtumeliā p̄ſumpſiſſet. At contra Libertinus ſeſe in terra proſternens eiuſqꝫ pedibus prouolutus ſue culpe: nō illius ſeuicie fuiſſe referebat qd̓ ꝑtulerat. Sicqꝫ actuꝫ eſt vt ad magnam manſuetudinē duceret pater: et humilitas diſcipuli magiſtra fieret magiſtri. Cūqꝫ pro vtilitate monaſterij ad con ſtitutionē cauſe egreſſus fuiſſꝫ: multi viri noti ac nobiles qui eū valde honorabāt: vehemēter admirati ſollicite requirebāt: quid nā hoc eſſet ꝙ tam tumentē ac liuidam haberet faciē. Quibus ille dicebat: heſterno die ſero peccatis meis exigētibꝰ in ſcabello ſubpedaneo impingebaꝫ atqꝫ hoc pertuli. Sicqꝫ vir ſanctus ſeruans in pectore honorē veritatis ⁊ magiſter: nec patris prodebat viciū: nec falſitatis incurrit peccatum. ¶ De monacho hortulano monaſterij eiuſdem. ¶ Cap. III. Petrus.
