Seite
Beati Gregorij pape hunc eundē venerabilē virū protinus re­miſit: magnis precibꝰ petēs: vt equū ipſe poſſideret: quē iuri ſuo ſedēdo dedicaſſet. De quo etiā illud mirabile a noſtris ſeni­oribus narrari ſolet: quod in cōſtantino­politana vrbe ad portam que vocatur au rea veniens: populoꝝ turbis ſibi occurrē tibus in cōſpectu omniū roganti ceco lu­men reddidit: ⁊ manu ſuperimpoſita ocu loꝝ tenebras fugauit. De ſancto Agapito papa: Capitulū. III. Oſt non multū vero temporis exigēte cauſa Gothoꝝ: vir quo qꝫ beatiſſimus Agapitus huiꝰ ſancte Romane eccleſie ponti­fex: cui deo diſpēſante deſeruio: ad Iuſti nianū principē acceſſit. Cui adhuc pergē­ti quadā die in greciarū iam partibus cu­rādus oblatus eſt mutus ⁊ claudus: qui neqꝫ vlla verba edere: neqꝫ ex terra vnꝙͣ ſurgere valebat. Cunqꝫ hūc ꝓpinqui il­lius flētes obtuliſſent: vir dn̄i ſollicite re­quiſiuit: an curatiōis illius haberēt fidē­Cui dū in virtute dei ex auctoritate Pe­tri: fixā ſalutis illius ſpem habere ſe dice­rent: ꝓtinus venerādus vir oratiōi incu­buit: ⁊ miſſarū ſolēnia exorſus: ſacrificiuꝫ in cōſpectu dei om̄ipotentis immolauit. Quo peracto ab altari exiēs: claudi ma­nū tenuit: atqꝫ aſſiſtēte ⁊ aſpiciēte popu­lo eū mox a terra ꝓprijs greſſibus erexit. Cūqꝫ ei dominicū corpus in os mitteret: illa diumuta ad colloquendū lingua ſolu­ta eſt. Mirati oēs: flere pre gaudio cepe­rūt: eorūqꝫ mentes illico metus ⁊ reuerē­tia inuaſit: cū videlicet cernerēt: que aga pitus facere in virtute domī ex adiutorio Petri potuiſſet. De Datio Mediolanenſiū epiſcopo. Cap. IIII. Iuſdē quoqꝫ principis tꝑe cuꝫ Datiꝰ mediolanēſis vrbis ep̄s cauſa fidi exactus ad cōſtanti­nopolitanā vrbē pergeret: cori ib deuenit. Qui dū largā domū ad ho­ſpitandū quereret: que comitatū illius to tuꝫ ferre potuiſſet ⁊ vix inueniret: aſpexit eminus domū cōgruentis magnitudinis eāqꝫ ſibi preꝑari ad hoſpitandū iuſſit. Cū qꝫ eiuſdē loci incole dicerēt: in ea hūc ma nere nō poſſe. Quia multis iā annis hāc dyabolus inhabitaret: atqꝫ ideo vacua re māſiſſet: vir venerabilis Datius reſpōdit dicēs: Immo ideo hoſpitari in domo ea­dē debemus: ſi hāc ſpūs malignus inua­ſit: ⁊ ab ea hoīm hoſpitationē repulit. In ea ſibi igit̉ parari precepit: ſecuruſqꝫ illā antiqui hoſtis certamīa toleraturꝰ intra­uit. Itaqꝫ intempeſte noctis ſilētio cū vir dei quieſceret: antiquꝰ hoſtis īmenſis vo cibus magniſqꝫ clamoribus cepit imitari rugitus leonū: boatus pecoꝝ: ruditus. aſ­noꝝ: ſibulos ſerpentū: porcoꝝ ſtridores ⁊ ſoricū: tūc repente Datius tot beſtiaꝝ vo cibus excitatus: ſurrexit vehementer ira­tus: ⁊ contra antiquū hoſſē magnis cepit vocibus clamare dicēs: Bene tibi ꝯtigi­miſer. Tu ille es qui dixiſti: ponā ſedem meā ad aquilonē: ⁊ ero ſimilis altiſſimo. Ecce per ſuperbiā tuā porcis ⁊ ſoricibꝰ ſi milis factuſ es: ⁊ qui imitari deū indigne voluiſti. Ecce vt dignus es: beſtias immi­taris. Ad quā eius vocē: vt ita dicā: deie ctionē ſuā. ſpūs malignus erubuit: an nō erubuit? Qui eandē domū ad exhibenda mōſtra que cōſueuerat: vlterius nō intra­uit Sicqꝫ poſtmodū fideliū habitaculū fa cta eſt. Qꝛ dū eā vnus veraciter fidelis ī greſſus eſt: ab ea ꝓtinus mēdax ſpūs at­qꝫ infidelis abſceſſit. Sed oportet iam vt priora taceamꝰ: ad ea que diebus noſtris ſunt geſta veniendū eſt. De Sabino Canuſine vrbis epiſcopo. Capitulū. V. Uidā enī religioſi viri Appu­lie ꝓuintie ꝑtibus cogniti hoc qd̓ apud multoꝝ notitiā longe lateqꝫ ꝑcrebuit: de Sabino ca­nuſine vrbis ep̄o teſtari ſolēt: qꝛ idem vir lōgo iā ſenio oculoꝝ lumēamiſerat: ita vt oīmodo nil videret. Quē rex Gothoꝝ to tila ꝓphetie habere ſpiritū audiēs mine