Seite
liber III Dialogorum credidit: ſed ꝓbare ſtuduit: qd̓ audiuit. Qui cū in eiſdē partibus deueniſſet: hūc vir dn̄i ad prandiū rogauit. Cūqꝫ iam vē tū eſſet ad menſam: rex diſcūbere noluit: ſed ad Sabini venerabilis viri dexterā ſe dit. Cū vero eidē patri puer ex more vini poculū preberet: rex ſilenter manū tetēdit calicē abſtulit: cū per ſe ep̄o vice pueri p̄­buit vt videret: an ſpū ꝓuidentie diſcer­neret quis ei poculū p̄beret. Tūc vir dei accipiēs calice: ſed tamen miniſtrū nō vi dēs dixit: Aiuat ip̄a manus. De quo ver bo rex letus erubuit: qꝛ quāuis ipſe dep̄­henſus: in viro tn̄ dei qd̓ querebat: inue­nit. Huius aūt venerabilis viri. cū ad exē plū vite ſequentiū in longū ſeniū vita tra heret̉: eius archidyaconꝰ ambitiōe adipi ſcendi ep̄atus accenſus: eū extinguere ve neno molitus eſt. Qui cū vinifuſoris ani mū corrupiſſet vt mixtū vinuꝫ veneno fi­bi poculū preberet: refectiōis hora cū iaꝫ vir dei ad edendū diſcūberet: ei premis corruptus puer hoc qd̓ ab archidyacono cius acceperat: veneni poculum obtulit. Cui ſtatim venerabilis epūs dixit: Bibe­tu hoc qd̓ mihi bibendū prebes. Creme factus puer deprehēſum ſe eſſe ſentiens: maluit moriturus bibere ꝙͣ penas ꝓ illa tanti homicidij culpa tolerare. Cūqꝫ ſibi ad os calicē duceret: vir dn̄i cōpeſcuit di­cens: Non bibas: da mihi: ego bibo: ſed vade dic ei qui tibi illud dedit. Ego qui­dem venenū bibo: ſed tu ep̄s nō eris. Fa­cto igit̉ ſigno crucis venenū epūs bibit ſe curus. Eadēqꝫ hora in loco alio quo ine­rat archidyaconꝰ eius defunctus eſt: ac ſi per os ep̄i ad archidyaconi viſcera illa venena trāſiſſent. Cui tamen ad inferen­daꝫ mortē venenū quidē corporale defuit ſed hūc in cōſpectu eterni iudicis venenū ſue malicie occidit. Petrus. Ira ſunt hec ⁊ noſtris valde ſtu­penda temporibus: ſed talis eiu­I dem viri vita perhibet: vt qui cō­uerſationē eius agnouerit: virtutem non debeat mirari. De Caſſio Narnienſis ciuita tis epiſcopo. Capitulū. VI. Gregorius. Eqꝫ hoc Petre ſileā ꝙ multi nūc qui hic de Narnienſi ciui­tate aſſunt: mihi ſedulo teſtifi­cant̉. Eodem nāqꝫ Gothorum tempore cū prefatus rex Totila: Narnias veniſſet: vir vite venerabilis Caſſius eiꝰ vrbis epiſcopus occurrit. Cui quia ex cō ſperſiōe ſemper facies rubere cōſueuerat hoc rex Totila non cōſperſionis eſſe cre­didit: ſed aſſidue potatiōis: eūqꝫ oīmodo deſpexit. Sed om̄ipotens deus: vt quā­tus vir eſſet: qui deſpiciebat̉: oſtenderet in Narnienſi cāpo quo rex aduenerat ma lignus ſpiritus corā om̄i exercitu eiꝰ ſpa­tariū inuaſit: eūqꝫ vexare crudeliter cepit Qui cū ante regis oculos ad venerandū virū Caſſiū fuiſſet adductꝰ: hūc ab eo vir dn̄i in oratiōe facta ſigno crucis expulit. Qui in eū ingredi vlterius nō p̄ſumpſit. Sicqꝫ factū eſt vt rex barbarus ſeruuꝫ dei ab illo iaꝫ die veneraret̉ ex corde: quē de ſpectū valde iudicabat ex facie. Nā quia virū tante virtutis vidit: erga eū illa mēs effera ab elatiōis faſtu detumuit. De Andrea Fuudane vrbis epiſcopo. Cap. VII. Ed ecce dū facta fortiū viroruꝫ narro: repente ad memoriā ve­nit quid erga Andreā Funda­ne ciuitatꝭ epiſcopū diuina mi ſericordia fecerit. Qd̓ tn̄ ad hoc legētibꝰ vt valeat: exopto: quis qui corpus ſuū cō tinētie dedicāt: habitare cū femīs nō p̄ſu māt: ne ruina mēti tāto repētīa ſurripiat ꝙͣto ad hoc qd̓ male ꝯcupiſcit̉: etiā pn̄tia cōcupi te forme famulat̉. Nec res eſt du­bia: quā narro: qꝛ pene tāti in ea teſtes ſt̓: ꝙͣti ⁊ eiuſdē loci hītatores exiſtūt Hic nā qꝫ venerabil̓ vir cū vitā multis plenā vir­tutibꝰ duceret: ſeqꝫ ſub ſac̄dotali cuſtodia in ꝯtinētie arce cuſtodiret. Quādā ſancti monialē feminā quā ſecū priꝰ habuerat: noluit ab ep̄ij ſui cura repellere: ſed certꝰ