Seite
Liber gi. Celum a quo fiat aliquid terram de qua fiat exempluꝫ ſcd̓m quod fiaa.ʰ Qua in re omitto dicere ꝙ plato illas ideas tantam vim habere di cit vt ſcd̓m eas non celū ali­quid ſecerit: ſed etam celum factū ſitᶜ hoc dico iſtum in li bro ſelectoꝝ deoꝝ rationem illam trium deorum quibus quaſi cuncta complexus eſt perdidiſſe. Celo eniꝫ tribuit maſculos deos: feminas ter re. Inter quas poſuit miner uam: quam ſupra ip̄m celum ante poſuerat. Deinde ma­ſculus deos neptunꝰ in ma­ri eſt quod ad terram potiuſ qͣꝫ ad celum pertinet. Diſpa ter poſtremo qui grece plu­ton dicit̉ etiam ipſe maſculꝰ frater amborū terrenus de­us eſſe ꝑhibet̉: ſuperiorē ter rā tenēs in inferiore habens proſerpinā coniugēº Quo­modo ergo deos in celo: de­as in terra eſſe perhibent qͥ rurſus deos ad terram: deaſ ad celum referre conantur? Quid ſolidum quid conſtāſ quid ſobrium: quid definituꝫ habet hec diiputatio Illa au tem eſt tellus initium dearū mater ſcꝫ magna apud quaꝫ mollium ⁊ abſciſorum ſeſeqꝫ ſecantium atqꝫ iactantiū in­ſana perſtrepit turpitudo. Quid eſt ergo quod dicitur caput deorū ianus: caput de aruꝫ tellus: nec ibi facit vnū caput error: nec hic ſanuꝫ fu ror. Cur hoc fruſtra referre nituntur admundum quaſi poſſit pro deo vero mundus vel opus profactore coli? Et tamen eos nec hoc poſſe ve­ritas aperta conuincit. Re­ferant hec potius ad hoīes mortuos: ⁊ ad demones peſ ſimos ⁊ nulla queſtio rema nebit. Capituluꝫ. XXIX Anqꝫ om̄ia que ab eis ex iſtorum deo rum theologia ve­ip̄is erāt ignota. ⁊ eis ip̄a religio­ſe miſſuruꝫ dic̄ ſe multis īdicijs q̄ ī ſil̓acris deoꝝ ar parent collegiſſe ꝙ aliud ſimula­crn̄ ſignat celuꝫ aliud terrā. ⁊ ali­ud ideas ⁊ ꝙ iup piter ſignat celu iuno terraꝫ ⁊ m nerua idcas. et hͨ qꝛ celū eſt a qͦ fit aliud terra de qͣ fit aliud ideo ẜm quā fit aliud. b Qua in re omitto ⁊c̄. hic re probat dicta var ronis pͥus recita­ta. ⁊ facit h̓ duo. qꝛ pͥmo docet quō poſſet obijci ꝯͣ. di cta varronis pe­dicta platonis ī thimeo. qͥ de ide­is dicit ꝙ ẜm cas factū ſit celū. Ex qͦ ſequit̉ ꝙ celū n̄ facit idcas. ſcd̓o ibi c Hoc di co iſtū ⁊cͣ. arguit ꝯͣ varronē ex di­ctis ſuis ꝓptijs ⁊ facit duo. qꝛ prīo on̄dit ꝙ nec oēs dec reducunt̉ ad terrā. nec oēs dij ad celū. nā miner ua inter deas po nit̉ a varrone vt sͣ. ca. ij. hꝰ libri. q̄ tn̄ ad terrā nō re­ducit̉. cū alibi di cat varro eā na­ſci de capite touiſ ⁊ ita ē qͣſi. sͣ. celū Sil̓r neptunus qͥ eſt deꝰ maris. ⁊ diſpat̓ deꝰ īferni ⁊ friouis ⁊ nep­tuni. cuiꝰ vxor eſt ꝓſerpīa. vt. sͣ. li. iſto. c. xxiij. dictū fuit. ſt̓ dijmaſcu li ⁊ tn̄ nō referūt̉ ad celū. ſcd̓o ibi. d Quō gͦ ⁊cͣ. cō cludit ex dictis varronis vanita tē deoꝝ qͥ nitit̉ fa cere duo capita deoꝝ.ſ. ianū ⁊ tel lut phyſicis rationibus refe runtur admundum: nos qͣli ter ſine vllo ſcrupulo ſacrile ge opinionis deo potius ve ro qui fecit mundum omnis aīe ⁊ oīs corporis conditori tribuātur aduertamus hoc modo. Nos deum colimus non celum et terram: quibꝰ duabus partibus mundus hic conſtat: nec animam vel animas per viuentia queq diffuſas: ſed deum qui fecit celum et terram: Et omnia que in eis ſūt. Qui fecit on nem animam ſiue quocunqꝫ modo viuentem ⁊ ſenſus et rationis expertem: ſiue etiā ſentientem ſiue etiam intel­ligentem. Et vt iam incipiaꝫ illa vnius ⁊ veri dei opera­currere: propter que iſti ſibi dum quaſi honeſte conātur ſacramenta turpiſſima ⁊ ſce leſtiſſima interpretari: deo: multos falſoſqꝫ fecerunt. Il lum deum colimus qui natu ris a ſe creatis ⁊ ſubſiſtendi: et mouendi mitia fineſqꝫ cō: ſtituit: qui rerum cauſas ha bet: nouit atqꝫ diſponit: qui ſeminum condidit: qui rati onalem animam quod dici tur animus) quibus voluit viuentibꝰ indidit: qui ſermo nis facultatem vſumqꝫ dona uit: qui munus futura dicen di quibus placuit ſpiritibus impartiuit. Et per quos pla cet ipſe futura predicit: ⁊ per quos placet malas valitudi nes pellit: qui bellorum quo qꝫ ipſorum: cum ſic emendā dum et caſtigandum eſt ge­nus humanum: exordijs: ꝓ greſſibus: finibuſqꝫ modera tur. Qui huius mundi ignē vehementiſſimum et violeu tiſſimum pro immenſe natu re temperamento ⁊ creauit et regit. qui vniuerſaꝝ aqua rum creator ⁊ gubernator eſt: qui folē fecit corporaliuꝫ clariſſimū luminū: eiqꝫ vim lurē. vn̄ ex vna ꝑ te fuit error qͥ fec̄ pl̓a capita qͣꝫ vnū ex alt̓a ꝟo ꝑte erat furor qͥ fec̄ vnum illoꝝ capitū nō ſa nū videlꝫ tellureꝫ id ē magnā matrē in cuiꝰ cultu māi feſte apparēt inſa ne. vt ſuꝑiꝰ capi tulis. xxiiij. ⁊ xxv ⁊.xxvj. ē on̄ſum. Ca. XXIX. a Amqꝫ oīa Ps 41 ⁊c̄. In hoc cap̄. on̄dit btūs au. quō oīa q̄ varro dijs ſcle ctis ẜm rōnē phy ficā.i. naturalem attribuit qͦs deos ponit ꝑtes mūdi vni deo creatori mundi abſqꝫ om̄i opinione ſacrile gapoſſint attbui et hoc oſtendit ꝑ omnes effectꝰ qui dijs ſelectis attri buuntur Et nota ꝙ augu. hic ꝑcur rens omnes effe ctus qui dijs ſcle ctis appropriant̉ nūcrando. xx. effe ctus. xx. dijs ſcle ctis attributos ſi cut ſūt. xx. dij ſcle cti. eundem ordi nem tenet in nūe rando effectꝰ ſeu illa attributa que varro tenet in nu merando deos ſe lectos. qui ordo ptꝫ ſupra. cap̄. ij. huius libri. ita ꝙ qꝛ ianꝰ eſt pͥmꝰ de oruꝫ cuiattribuit̉ reꝝ initiū. iō aug. prio dic̄ ꝙ nos il lū deū colimꝰ qͥ na ture īitia ꝯſtituit ⁊ qꝛ iuppiter eſt ſe cūdus in ordīe at tribuūt̉ ei cāe pri marie. iō h̓ ſcd̓o d̓ co dic̄ augꝰ ſic. qͥ rerū cās habet ⁊t̄ Et eodem modo procedit in alijs. vtpatet in litte­