VII congruam motum dedit. Qui ipſis etiā inferis dominationē ſu­aꝫ ptātēqꝫ ſubtrahit ſemina alimēta mortaliū ſiue arida ſiue liqͥda naturꝭ cōpetētibꝰ attributa ſubſtituit. Qui terrā fūdauit atꝫ fecūdat: fructꝰ eiꝰ aīalibꝰ homī buſqꝫ largit̉: qui cās ſolū pͥnci pales: ſꝫ etiā ſubſeq̄ntes nouit at qꝫ ordīat: qui lune ſtatuit moduꝫ ſuū: qui vias celeſtes atqꝫ terre­ſtres locorum mutationibus pre bet. Qui humanis ingenijs que creauit: etiā ſcientias artiū varia ad adiuuandā vitaꝫ naturāqꝫ cōceſſit. Qui ꝯiūctionē marꝭ fe Gene.2. mīe ad adiutoriū ꝓpagāde ꝓlis inſtituit: qui hominū cetibꝰ queꝫ focis lumībus adhiberēt ad fa­cillimos vſus: munꝰ t̓reni ignis indulſit. Iſta ſūt certe dijs ſele ctis neſcio quas phyſicas int̓p̄­tationes vir acutiſſimꝰ atꝫ doctiſ ſimꝰ varro: ſiue aliūde accepit: ſiue ip̄e coniecit diſtribuere la­borauit. Ca. XXX Ec āt facit atqꝫ agit: vnꝰ verꝰ deꝰ. Sꝫ ſic̄ idē deꝰ vbi qꝫ totꝰ: nullis incluſus locꝭ nullis vinculis alligatꝰ: in nll̓as ꝑtes ſectilis: ex nulla ꝑte mutabi lis implēs celū terrā p̄ſente po tētia: abſente natura: ſic itaqꝫ adminiſtrat oīa creauit vt etiā ip̄a ꝓpͥos exercere: agere mot ſinat. Ꝙͣuis em̄ nihil eſſe poſſit ſi ne ipſo: tamen ſunt vlla quod ip̄e. Agit aūt multa etiā angl̓os ſed niſi ex ſeipſo beatificat an gelos. Ita qͣꝫuis propter aliquas cauſas hominibus angelos mit­tat: non tamen ex angelis hoīes ſed ex ſeipſo ſicut angelos beati­ficat. Ab hoc vno vero deo vitā ſperamus eternā. Ca. XXXI Abemus eniꝫ ab illo pre ter huiſcemodi beneficia que ex hac de qua nōnul­la diximus adminiſtratione na­ture bonis maliſqꝫ largitur: ma­gnum bonoruꝫ propriū magne dilectionis indiciū Quāqͣꝫ enim ſumus: viuimus: celū ter rāqꝫ conſpicimus: habemꝰ Ca. xxxx h Ec aūt fac̄ ⁊c̄. In ca. on̄di btūs augꝰ lꝫ vnip̓ do tāqͣꝫ cāe prīo pͥnci pio effectꝰ uo cōpetāt oīa ī p̄ce dēti ca. di cta ſunt. tn̄ nihilomi­nus multa agit cās medias. lꝫ oīa ſꝫ īmedia te ſeip̄m. Capituluꝫ XXXI Abe h mus eniꝫ ab illo ⁊c̄. Inhͦ ca. on̄ dit augꝰ lia quāta circa homi tem atqꝫ rationē: qua eumipſum qui hec omnia condidit inquira mus: nequaqͣꝫ valeamus actioni ſufficere gratiaꝝ: tamen nos oneratos obrutoſqꝫ peccatis: a cōtemplatione ſue lucis auerſos ac tenebrarum id eſt iniquiatꝭ di lectione cecatos: omnino de­ſeruit. Miſitqꝫ nobis verbū ſuuꝫ qui eſt eius vnicus filius quo pro nobis in aſſumpta carne nato at qꝫ paſſo: quanti deus hominē deret noſceremꝰ: atqꝫ ī loco ſacri ficio ſingulari a peccatis omnibꝰ mūdaremur eiuſqꝫ ſpiritu in cor dibus noſtris dilectione diffuſa: omnibus difficultatibus ſuꝑatis in eternam requiem contēpla­tionis eius ineffabileꝫ dulcedinē veniremus. Que corda: līguo ad agendas ei gratias ſatis eſſe contenderint. Ca. XXXII ? Oc myſteriū vite eterne inde ab exordio gener hūani q̄dā ſigna ſacra­mēta tꝑibꝰ cōgrua qͥbus oꝑtuit angelos p̄dicatū ē. Deinde ppl̓us hebreus in vnā quandā rēpubli­(que hoc ſacramentū ageret) congregatus eſt: vbi quoſdam ſcientes: quoſdā neſcientes id qd̓ ex aduentu xp̄i vſqꝫ nūc de­inceps agit̉: p̄nunciaret̉ vētu­. Sparſa etiā poſtea eadē gēte gētes ꝓpter teſtimoniū ſcpͥtu­raꝝ: qͥbꝰ et̓na ſalꝰ ī xp̄o futura p̄di cta ē. Oēs em̄ ſolū ꝓphetie in verbis ſunt: nec tm̄ p̄cepta vi­te mores pietatēqꝫ cōformant atqꝫ illis lr̄is ꝯtinent̉: verūetiam ſacra: ſacerdotia: tabernaculū ſi­ue tēplū: altaria ſacrificia: cerimo nie: dies feſti: qͥcqͥd aliud ad eaꝫ ſeruitutē ꝑtinet: deo debet̉: et grece ꝓpria latria dicitur ea ſigni ficata p̄nūciata ſūt: ꝓpt̓ eter­ vitā fideliū in xp̄o īpleta cre dimꝰ: impleri cernimꝰ īplen­da cōfidimus. Ca. XXXIII Er hāc religionē vnā verā: potuit aꝑiri deos ge nitū eēī mūdiſſimos demo nes. ſb̓ defunctoꝝ occaſiōibꝰ aīa rum vel creaturaꝝ ſpē mūdanaꝝ ſpecial ter oꝑatus ē vt ip̄m ac vitā ct̓na ꝑduceret ptꝫ ſic tot capitulun. Capitulū. XXXII. a O 6 my­ſteri uꝫ vite eter ne ⁊c̄. In ca. augꝰ on̄ dit quōmy ſteriū vite eterne pͥuſ­qͣꝫ xp̄m ex hiberet̉ ab initio hūa ni generis vſqꝫ ad cri ſtū fuit pre nunciatuꝫ etiā figu­ratū multꝭ modis. Capitulū. a XXXIII. Er h hāc ergo ⁊c̄. in ca. btūs auguſtinuſ