![]()
XIIII fuſa. velata eſt. nec tunc naſci potuiſſe: ſicut ne qꝫ nunc poſſunt: nec in ꝑadiſo futuros fuiſſe. ẜ foris ſicut ⁊ factū eſt. Naꝫ poſteaqͣꝫ inde dimiſſi ſunt ad gignendos filios coierunt: eoſqꝫ genuerunt Capitulum. XXII. Os aūt nullo mō dubitamus ẜm benedictionē dei creſcere ⁊ multiplicari ⁊ implere terrā donū eſſe nuptiaꝝ quas deꝰ an̄ pctm̄ hoīs ab initio ꝯſtituit. creando maſcu lū ⁊ feminā: qui ſexꝰ euidens vtiqꝫ in carne eſt Huic quippe oꝑi dei etiā benedictio ip̄a ſubiuncta eſt: Nā cum ſcriptura dixiſſet: Maſculū et feminā fecit eos: ꝯtinuo ſb̓didit: ⁊ bn̄dixit eis Gen̄. j. deꝰ dicens. Creſcite ⁊ multiplicamini ⁊ implete terrā: ⁊ dn̄amini eius ⁊cͣ. Que oīa qͣꝫqͣꝫ nō in cōuenienter poſſint etiā ad intellectū ſpiritalē referri: maſculū tn̄ ⁊ feminā nō ſicut ſimile aliquid etiā in hoīe vno intelligi pōt: qꝛ videlicet in eo aliud eſt qd̓ regit: aliud qd̓ regit̉: ſed ſicut euidentiſſime apparet ī diuerſi ſexꝰ corꝑibꝰ ma ſculū ⁊ feminā ita creatos: vt ꝓleꝫ generando creſcerent ⁊ multiplicarent̉ ⁊ implerēt terram Cui ſnīa tam euidēti magne abſurditatis eſt re luctari. Neqꝫ em̄ d̓ ſpū qui imꝑat et carne q̄ ob temꝑat: aut de aīo rōnali qͥ regit: ⁊ irrōnali cupiditate q̄ regit̉: aut de virtute ꝯtemplatiua ō excellit: ⁊ de actiua que ſubdit̉. aut d̓ intellectu mentis ⁊ ſenſu corꝑis: ſed aꝑte de vinculo ꝯiu Pat. 19. gali quo inuicē ſibi vterqꝫ ſexꝰ obſtringit̉ dn̄s ī terrogatꝰ vtrū liceret quacūqꝫ cauſa dimittere vxorē: qm̄ ꝓpter duriciā cordis iſraelitaꝝ moyſes dari libellū repudij ꝑmiſit: rn̄dit atqꝫ ait. nō legiſtis: qꝛ qͥ fecit hoīem ab initio maſculū ⁊ feminā fecit eos ⁊ dixit. Propt̓ hoc dimittet homo prem ⁊ matrē ⁊ adherebit vxori ſue: ⁊ erūt duo in carne vna. Itaqꝫ iā non ſunt duo ſꝫ vna caro. Qd̓ gͦ deus ꝯiunxit hō non ſeꝑet. Certuꝫ eſt igit̉ maſculū ⁊ feminā ita pͥmitos inſtitutos vt nunc hoīes duos diuerſi ſexus videmꝰ ⁊ nouimus. Unū aūt dici: vel ꝓpter ꝯiunctōꝫ vl̓ ꝓ pter originē femine: q̄ de maſculi latere creata Ephe. 5. eſt. Nā ⁊ apl̓s ꝑ hoc pͥmū ꝙ deo inſtituente p̄ceſ ſit exemplū: ſingulos quoſqꝫ admonet vt viri vxores ſuas diligant. Ca. XXIII. Uiſqͥs aūt dicit n̄ fuiſſe coituros nec gn̄aturos niſi peccaſſent: qͥd dicit niſi ꝓpt̓ nūeroſitatē ſanctoꝝ neceſſariū hoīs fuiſſe pctm̄? Si em̄ nō peccādo ſoli remanerēt: qꝛ ſic̄ putāt niſi peccaſſent generare non poſſent: ꝓ fecto vt non ſoli duo iuſti hoīes poſſent eē. ſed ml̓ti: neceſſariū pctm̄ fuit. Qd̓ ſi credere abſur dū eſt: illud potiꝰ eſt credendū ꝙ ſctōꝝ numerus quantꝰ cōplende illi ſufficit btīſſime ciuita ti: tantꝰ exiſteret ⁊ ſi nemo peccaſſet qͣntꝰ nunc ꝑ dei gr̄am de multitudine colligit̉ pctōꝝ quouſqꝫ filij huius ſcl̓i generāt ⁊ generant̉. Et id̓o ille nuptie digne felicitate ꝑadiſi ſi pctm̄ n̄ fuiſſet: ⁊ diligendā ꝓlē gignerēt: ⁊ pudendā libidi nē non haberēt. Sed quō id fieri poſſet: nūc nō eſt quo demōſtret̉ exemplo. Nec ideo tn̄ incre dibile debet videri etiā illud vnū ſine iſta libidi ne volūtati potuiſſe ſeruire: cui tot mēbra nūc ſeruiunt. At vero manꝰ ⁊ pedes mouemꝰ cum volumꝰ ad ea q̄ his mēbris agenda ſunt ſine vllo reuiſu tanta facilitatē quāta ⁊ ī nob̓ ⁊ ī alijs videmꝰ maxīe ī artificibꝰ: quorūqꝫ oꝑm corꝑaliū: vbi ad exercendā infirmiorē tardiorēqꝫ na turā agilior acceſſit induſtria: ⁊ nō credimꝰ ad opus generatōis filioꝝ ſi libido nō fuiſſet: que peccato inobediētie retributa eſt: obedient̓ ho minibꝰ ad volūtatis nutū ſil̓r vt cetera potuiſſe illa membra ſeruire. Nōne cicero in libro de re Tulliꝰ ī li bro de repub. publica cū de impioꝝ differentia diſputaret: et huiꝰ rei ſimilitudinē ex natura hoīs aſſumeret vt filijs dixit imꝑari corꝑis mēbris ꝓpter obedi endi facilitatē: vitioſas ꝟo animi ꝑtes vt ẜuos aſꝑiore imꝑio coerceri? Et vtiqꝫ ordīe naturali animꝰ anteponit̉ corꝑi: ⁊ tn̄ ip̄e animꝰ imꝑat corꝑi faciliꝰ qͣꝫ ſibi. Uerūt n̄ hec libido de qͣ nunc diſſerimꝰ eo magis erubeſcēda exiſtit: qͦ animꝰ in ea nec ſibi efficaciter imꝑat vt oīno non libe at: nec oīmō corꝑi vt pudēda membra volūtas potiuſqͣꝫ libido cōmoueat. Qd̓ ſi ita eſſet: pudē da nō eſſent. Nunc ꝟo pudet aīm reſiſti ſibi a corꝑe: qd̓ ei natura inferiore ſubiectū eſt. In alijs qͥppe affectiōibꝰ cū ſibi reſiſtit iō minus pu det: qꝛ cum a ſeip̄o vincit̉: ip̄e ſe vincit: ⁊ ſi inor dinate atqꝫ vitioſe: qꝛ ex his ꝑtibꝰ q̄ rōni ſubijci dn̄t: tn̄ a ꝑtibꝰ ſuis ac ꝑ hoc vt dictū eſt a ſeipſo vincit̉. Nā cum ordinate ſe animꝰ vincit vt irrō nales motꝰ eius mēti rōniqꝫ ſubdant̉: ſi tn̄ ⁊ illa deo ſubdita eſt laudis atꝫ virtutis eſt. Minus tamen pudet cum ſibi animꝰ ex vitioſis ſuis ꝑti bus non obtemꝑat: qͣꝫ cum ei corpus qd̓ alterū ab illo atqꝫ infra illū eſt: ⁊ cuiꝰ ſine illo vlla natura non viuit: volēti iubentiqꝫ nō cedit Sꝫ cū alia mēbra retinent̉ volūtatis imꝑio: ſine qͥbus illa q̄ ꝯtra voluntatē libidine ꝯcitant̉ id qd̓ appetūt implere non pn̄t: pudicicia cuſtodit̉: non amiſſa: ſꝫ non ꝑmiſſa delectatōe pctī. Hūc reni ſun: hāc repugnātiā. hāc volūtatis ⁊ libidīs rixam. vel certe ad volūtatꝭ ſufficiētiā libidīs indulgētiā: ꝓculdubio niſi culpabilis inobediētia plecteret̉: in ꝑadiſo nuptie nō haberēt: ſꝫ volūtati mēbra illa vt cetera cūcta ſeruirēt. Ita gen tale aruū vas in hͦ opꝰ creatū ſemīaret: vt nūc terrā manꝰ: ⁊ qd̓ mō de hac re nobis volētibus diligētiꝰ diſputare verecūdia reſiſtit: ⁊ cōpellit D 3 