![]()
Liber veniā honore p̄fato a pudicis auribꝰ poſceret̉ id fieret nulla cā eſſet: ſꝫ in oīa que de huiuſmo di mēbris ſenſum cogitātis attingerēt: ſine vllo timore obſcenitatis liber ſermo ferret̉: nec ip̄a ꝟba eſſent q̄ vocarent̉ obſcena: ſed qͥcqͥd in de diceret̉: tā honeſtū eſſet qͣꝫ de alijs cū loquimur corꝑis ꝑtibꝰ Quiſqꝫ gͦ ad has lr̄as impudi cus accedit: culpā refugiat nō naturā: facta de notet ſue turpitudīs: nō verba nr̄e neceſſitatꝭ In quibꝰ mihi facillime pudicꝰ ⁊ religioſus lector vel auditor ignoſcit: donec infidelitatē refellā: nō de fide reꝝ inexꝑtaꝝ: ſꝫ de ſenſu exꝑta rū argumētantē. Legit em̄ hec ſine offenſione qͥ nō exhorret apl̓m horrēda feminaꝝ flagicia Roma. j. rep̄hendentē: q̄ īmutauerūt naturalē vſuꝫ ī eū vſum qͥ eſt ꝯtra naturā: p̄cipue qꝛ nos non dn̄a bilē obſcenitatē nūc: ſic̄ ille comemoramꝰ atqꝫ rep̄hendimꝰ: ſꝫ in explicādis qͣꝫtū poſſumꝰ hūane generatōis effectibꝰ: ꝟba tn̄ ſic̄ ille obſcena deuitamus. ¶ Capitulum. XXIIII. Eminaret igit̉ ꝓlē vir ſuſciꝑet femīa genitalibꝰ mēbris: qn̄ id opꝰ eēt ⁊ qͣntū opus eēt volūtate motꝭ non libidīe ꝯcitatis Neqꝫ em̄ ea ſola mēbra mouemꝰ ad nutū q̄ cōpactis articulata ſunt oſſibꝰ: ſicut pedes ⁊ manus ⁊ digitos: verū etiā illa q̄ mollibꝰ remiſſa ſt̓ neruis cū volumꝰ mouemꝰ agitādo: ⁊ porrigēdo ꝓducimꝰ: ⁊ torquēdo flectimꝰ: ⁊ ꝯſtringēdo duramꝰ: ſicut ea ſunt q̄ in ore ac facie qͣꝫtuꝫ pōt voluntas mouet. Pulmōes deniqꝫ ip̄i oīm me dullaꝝ molliſſimi ac viſcerū ⁊ ob hoc antro pectoris cōmuniti ad ſpm̄ ducendū ac remittendū vocēqꝫ emittendā ſeu modificandā: ſic̄ folles fabroꝝ vl̓ organoꝝ: flātꝭ. reſpirātis. loq̄ntꝭ: clamātꝭ cātātꝭ ẜuiūt volūtati. Omitto qd̓ aīali bus qͥbuſdā naturalit̓ inſitū eſt vt tegmē qͦ corpus oē veſtit̉ ſi qͥd in quocūqꝫ loco eiꝰ ſenſerint abigendū: ibi tm̄ moueāt vbi ſentiūt: nec ſolū ī fidentes muſcas verūetiā herētes ariſtas cutis tremore diſcutiāt. Nunqͥd qꝛ id nō pōt hō: id̓o creator qͥbus voluit aīantibꝰ donare nō potuit Sic gͦ ⁊ ip̄e hō potuit obedientiā etiā inferiorū habere mēbroꝝ: quā ſua inobediētia perdidit. Neqꝫ em̄ deo difficile fuit ſic illū ꝯdere vt in eiꝰ carne etiā illud nō niſi eiꝰ voluntate moueret̉: qd̓ nūc niſi libidine nō mouet̉. Nā ⁊ hoīm quorundā naturas nouimꝰ multū ceteris diſꝑes ⁊ ip̄a raritate mirabiles: nōnulla vt volūt de cor ꝑe ſuo faciētiū: q̄ alij nullo mō pn̄t: ⁊ audita vix credūt. Sunt em̄ qͥ ⁊ aures moueāt vel ſingl̓as vel ambas ſil̓. Sunt qͥ totā ceſariē capite īmoto qͣꝫtū capilli occupāt deponūt ad frontē reuo cantqꝫ cū volūt. Sunt qͥ eoꝝ que vorauerūt in credibilit̓ plurima ⁊ varia paululū p̄cordijs cōtrectatis: tanqͣꝫ de ſaculo qd̓ placuerit integerrimū ꝓfer̄t. Quidā voces auiū pecorūqꝫ ⁊ alioruꝫ quorūlibet hoīm ſic imitant̉ atqꝫ expͥmūt vt niſi videant̉: diſcerni omnīo nō poſſint. Nō nulli ab imo ſine pudore vllo ita numeroſos ꝓ arbitrio ſonitus edunt. vt ex illa etiam parte cā tare videant̉. Ipſe ſum expertus: ſuadere hominē ſolere cū vellet. Notū eſt quoſdamflere: cum volunt: atqꝫ vbertim lachrymas fundere Iam illud multo eſt incredibiliꝰ quod pleriqꝫ fratres memoria recētiſſima experti ſunt. Pre ſbyter fuit quidā nomine reſtitutus ī parochia calamenſis eccleſie: qn̄ ei placebat: rogabat̉ au tem vt hoc faceret ab eis qui rem mirabilē corā ſcire cupiebant: ad imitandas quaſi lamentan tis cuiuſlibet hoīs voces ita ſe auferebat a ſen ſibus: ⁊ iacebat ſimillimus mortuo: vt non ſolū vellicantes atqꝫ pungentes minime ſentiret: ſꝫ aliqn̄ etiā ſi igne vreret̉ admoto: ſine vllo dolo ris ſenſu niſi poſtmodū ex vulnere: non aūt ob nitēdo ſed non ſentiēdo nō mouere corpus eo ꝓbabat̉. qd̓ tanqͣꝫ in defuncto nullus inueniebat̉ anhelitꝰ: hoīm tn̄ voces ſi clarius loquerētur: tanqͣꝫ de longinquo ſe audiſſe poſtea referebat. Cum itaqꝫ corpꝰ etiā nunc quibuſdā licꝫ in carne corruptibili hanc erūnoſam ducentibus vitā: ita in pleriſqꝫ motionibꝰ ⁊ affectiōibꝰ extra vſitatū nature modū mirabiliter ſeruiat qͥd cauſe eſt. vt nō credamꝰ ante inobedientie pctm̄ corruptioniſqꝫ ſuppliciū ad ꝓpagandā ꝓ lem ſine vlla libidine ſeruire voluntati humāe humana mēbra potuiſſe? Donatꝰ eſt itaqꝫ hō ſi bi: qꝛ deſeruit deū placendo ſibi: ⁊ nō obediēs deo: nō potuit obedire nec ſibi. Hic euidēs miſeria eſt qͣ hō non viuit vt vult. Naꝫſi vt vellet viueret: btm̄ ſe putaret. ſed nec ſic tamen eſſet ſi turpiter viueret. Capl̓m. xxv. Uanqͣꝫ ſi diligentiꝰ attendamꝰ niſibe atus nō viuit vt vult. ⁊ nullus beatus niſi iuſtus Sꝫ etiā ip̄e iuſtus nō viuit vt vult: ni ſi eo ꝑuenerit vbi mori: falli: offendi: omnino n̄ poſſit: eiqꝫ ſit certū ita ſꝑfutuꝝ. hoc em̄ natura expedit: nec plene atqꝫ ꝑfecte btā erit: niſi ade pta qd̓ expedit. Nūc ꝟo qͥs hoīm pōt vt vult vi uere qn̄ ip̄m viuere n̄ ē in ptāte? Uiue̓ em̄ vult mori cogit̉. Quō gͦ viuit vt vult qui nō viuit qͣꝫ diu vult? Quod ſi mori voluerit: quomō poteſt vt vult viuere qui non vult viuere: et ſiid̓o mori velit: nō quo nolit viuere: ſed vt poſt mor tem melius poſſit viuere. Nondum ergo vt vult viuit: ſed cuꝫ ad id quod vult morendo ꝑuenerit. Uerūetiā viuit vt vult: qm̄ ſe extorſit ſibi qͥ imperauit ſibi nō velle qd̓ nō poteſt: atqꝫ Hicponii auctoritatē hoc velle qd̓ poteſt: ſicut ait therentiꝰ. Qm̄ nō 