Seite
XIIII poteſt id fieri qd̓ vis: id velis qd̓ poſſis: non tn̄ ideo beatus eſt: quia patienter miſer eſt. Bea ta quippe vita ſi nō amat̉: non habet̉. Porro ſi amat̉ ⁊ habet̉: ceteris om̄ibus rebus excellen­tius neceſſe eſt amet̉: qm̄ ꝓpter hanc amandū eſt quicqͥd aliud amat̉. Porro ſi tantū amatur quātū amari digna eſt: nō em̄ beatus eſt a quo ipſa beata vita nō amat̉ vt digna eſt: fieri nō p̄t vt eā qͥ ſic amat nō eternā velit. Tunc igit̉ bea ta erit: qn̄ erit eterna. Ca. XXVI. Iuebat itaqꝫ hō in paradiſo ſicut vole­bat: qͣꝫdiu hoc volebat quod deus iuſſe rat. Uiuebat fruens d̓o ex qͦ bono erat bonus: viuebat ſine vlla egeſtate: ita ſemꝑ vi­uere habēs in poteſtate. Cibus aderat ne eſu­riret: potus ne ſitiret: lignū vite ne illū ſenecta diſſolue̓t: nihil corruptōis ī corꝑe vl̓ ex corꝑe vl las moleſtias vllis eiꝰ ſenſibꝰ ingerebat. Nullꝰ intrinſecus morbus: nullus ictus metuebat̉ ex trinſecꝰ. Sūma in carne ſanitas: in aīa tanto trāquillitas: ſicut in paradiſo nullus eſtus aut frigus: ſic in eius habitatore nulla ex cupidita­te vel timore accedebat bone volūtatis offen ſio. Nihil oīno triſte: nihil erat inaniter letum: j. Thi. j. gaudiū verū ꝑpetuabat̉ ex deo: in quē flagra­bat charitas ex corde puro ⁊ ꝯſcientia bona: ⁊ fide nō ficta: atqꝫ īter ſe ꝯiugū fida ex honeſto amore ſocietas: cōcors mentis corꝑiſqꝫ vigilia ⁊ mandati ſine labore cuſtodia. Non laſſitudo fatigabat ocioſum: nō ſomnus p̄mebat inuitū In tanta facilitate reꝝ ⁊ felicitate hoīm: abſit vt ſuſpicemur nō potuiſſe ꝓlem ſeri ſine libidi nis morbo: ſed eo volūtatis nutu mouerent̉ il la mēbra quo cetera: ⁊ ſine ardoris ille cebroſo ſtimulo cū tranquillitate animi ⁊ corꝑis nulla corruptiōe integritatꝭ infunderet̉ gremio ma ritus vxoris. Neqꝫ em̄ qꝛ experientia ꝓbari nō poteſt. ideo credendū nō eſt qn̄ illas corporis/ ꝑtes nō ageret turbidus calor: ſed ſpontanea poteſtas ſicut opus eſſet adhiberet: ita tūc po­tuiſſe vtero ꝯiugis ſalua ītegritate feminei ge nitalis virile ſemen īmitti: ſicut nunc poteſt ea dem integritate ſalua ex vtero virginis fluxus menſtrui cruoris emitti. Eadē quippe via poſ­ſet illd̓ inijci: qua hoc poteſt eijci. Ut em̄ ad pa riendū nō doloris gemitus ſꝫ maturitatis īpul ſus feminea viſcera relaxaret: ſic ad fetandū ⁊ ꝯcipiendū nō libidinis appetitus: ſꝫ volūtarius vſus naturā vtrāqꝫ ꝯiūgeret. De rebus em̄ lo­qͥmur nūc pudendis: ⁊ iō qͣꝫuis an̄qͣꝫ eaꝝ pude­ret quales eſſe potuiſſent conijciamus vt poſ­ſumus: tamen neceſſe eſt vt noſtra diſputatio magis frenetur ea: que nos reuocat verecun­dia: qͣꝫ eloquentia que nobis paruꝫ ſuppetit ad cad q̄ ha­ī ādria. ſt verbū rie ad ca ū. qn̄ nō fieri qd̓ s. id vel poſſis. iuuetur. Nam cum id quod dico nec ipſi exper ti fuerint qui experiri potuerunt: quoniā p̄oc­cupante peccato exilium de paradiſo ante me­ruerunt: qͣꝫ ſibi in opere ſerende ꝓpaginis trā­quillo arbitrio conuenirent: quō nunc cuꝫ iſta commemorant̉ fenſibus occurrit humanis: ni ſi experientia libidinis turbide non coniectu­ra placide voluntatis? Hinc eſt ꝙ impedit lo­quentem pudor: ⁊ ſi non deficiat ratio cogitan tem. Uerumtamē omnipotēti deo ſummo: ac ſūme bono creatori oīm naturarū: voluntatū aūt bonaꝝ adiutori ac remuneratori: malaruꝫ autem relictori ⁊ damnatori: vtrarumqꝫ ordi­natori: non defuit vtiqꝫ conſilium quo certū nu merum ciuium in ſua ſapientia p̄deſtinatuꝫ eti am ex damnato genere humano ſue ciuitatis impleret: non eos iā meritis: qn̄qͥdeꝫ vniuerſa maſſa tanqͣꝫ vitiata radice damnata eſt: ſꝫ gra­tia diſcernens: ⁊ liberatis nō ſolū de ſeip̄is: ve rumētiā de nō liberatis qͥd eis largiat̉ oſtēdēs. Non em̄ debita ſed gratuita bonitate tunc ſe quiſqꝫ agnoſcit erutum malis: cum ab eorum hominū ꝯſortio ſit immunis: cum quibus illi iu ſta eſſet pena communis. Cur ergo non crea­ret deus quos peccaturos eſſe preſciuit: qn̄ qͥ­dem in eis ⁊ ex eis ⁊ quid eorum culpa merere tur: ⁊ quid ſua gratia donaret̉ poſſet oſtēdere: nec ſub illo creatore ac diſpoſitore peruerſa in­ordinatio delinquentium rectum peruerteret ordinem rerum: Capl̓m. XXVII. Roinde peccatores ⁊ angeli ⁊ homi nes nihil agūt quo impediāt̉ magna opera dn̄i exquiſita in om̄es volunta­Psͣ.1j0. tes eius. Qm̄ qui ꝓuidenter atqꝫ oīpotenter ſua cuiqꝫ diſtribuit non ſolū bonis verūetiā ma lis bene vti nouit. Ac ꝑ hoc ꝓpter meritum pri me male voluntatis ita damnato atqꝫ obdura to angelo malo vt iam bonam voluntatem vl­terius non haberet: bene vtens deus: tur non ꝑmitteret vt ab illo primus homo qui rectus: hoc eſt bone voluntatis creatus fuerat tēpta­ret̉? qn̄ quidem ſic erat inſtitutus. vt ſi de adiu­torio dei fideret bonus homo malum angeluꝫ vinceret: ſi autem creatorem atqꝫ adiutorem deum ſuꝑbe ſibi placendo deſereret vinceret̉: meritū bonū habens in adiuta diuinitus volū tate recta: malum vero in deſerente deū volun tate peruerſa: qꝛ ⁊ ip̄m fidere de adiutorio dei non quideꝫ poſſet ſine adiutorio dei: nec tamē ideo ab his diuine gratie beneficijs ſibi placen do recedere non habebat in poteſtate? Nam ſicut in hac carne viuere ſine adiumētis alimē­torum in poteſtate non eſt: non autem in ea vi­uere in poteſtate eſt: qd̓ faciūt qͥ ſeipſos necāt