Seite
naſcitur inquit circa radices eius ypoquiſtis quā multi vocant abriton vel quintinos ſimilis roſe pſidie ideſt flori mali granati ſcilicet caduci. qua­balauſtiam vocamus cuius vna pars ruffa eſt ⁊ altera alba eſt hec tunditur ⁊ exprimitur ſicut aca tia. multi vero eandem ſiccant ⁊ infuſaꝫ coquūt et exprimunt eam et aquā ipſam iteruꝫ coquūt quādiu ſpiſſitudinem mellis accipiat ⁊ ſic ea vtū tur. talis fungus ſatis habundat in noſtris parti­bus ⁊ eſt figura eius ac ſi quis accipiat ſex vel ſe­ptem balauſtias ⁊ infigat vnam intra aliam ita ꝙ non ſolum illius forme exiſtit ſed eiuſdem groſſi tudinis ⁊ coloris ⁊ propter ea dixit Dyaſco. ꝙ a quibuſdam quintinos dicitur ꝙ eſt balauſtia pro­pter dictam ſimilitudinem. aliud preterea capi. inuenitur apud Dyaſc. in littera. y. quod incipit poquiſtidos ſuccus ē non diſſimilis acatie. nā in primo capitu. videtur ꝙ vocet ypoquiſtidos ipſum fungum. forma vero plante ad cuius radi cem naſcitur oſtendetur in roſa canina. Steph. ypofeſton ē taraticon Plini. vpociſtis orobo­tron a quibuſdam dictum malo granato imma­turo ſimilis naſcitur vt diximꝰ ſub ciſto vnde no­men ⁊ cet̓a. manifeſtum ē ꝙ ciſion eſt roſa cani­na cuius ſuperius duas eſſe ſpecies dixit. Una flore albo. Alia roſeo has ambas vidi. Tertiam cuius fructex maior folia lōgiora colore obſcuro longe odorem iactans habens neſcio quam tena cem humiditatem vt pollicaria. ex hac dicūt lau­danum colligi in creta miratus ſum non modicū verba Dya. dicentis in capi. de ciſeos. ꝙ ē ede­ra quam multi ciſteron vocant. ⁊ poſt proprieta tes eius que ſunt roſe canine addit naſcitur circa radices eius ypoquiſtidos ⁊ cetera. vt ſupra. et poſt ſermonem de ypoquiſtidos addit. ē autem alterum genus edere quam multi ancion vocāt ⁊ cetera. de qua dicit laudanum colligi. hunc er­rorem imitatus eſt Auicen. nam vide capitu. de cuſſus qd̓ ē edera. cauſa huius erroris aperitur ꝑ Plini. nam libro. xxiiij. poſt ſermonem de ede ra greci inquit vicino vocabulo ciſton appellant ⁊ cetera. deſcribens roſam caninam vt ſupra in ciſton. ob ſimilitudineꝫ ergo vocabuli fuit appo ſitus ſermo huius plante ſermoni de edera ſimi­liter ⁊ ſermo de laudano eo ꝙ ē ſpecies huiꝰ plan te roſe canine vt ſupra oſtenſum eſt. vbi āt apud Dya. de laudano ſcribitur ⁊ eſt talis. eſt autem alterum genus edere quam multi antion vocāt ⁊ cetera. forte in greco erat genus ciſton expoſi­tum fuit edere edera kiſſos kiſtos. Correctio igi­tur huius textus poteſt fieri in hunc modum. nā vbi ē ciſea ideſt edera ponatur ciſton ⁊ auferatur illa expoſitio.i. edera. deinde infra vbi habetur ē alterum genus edere dicatur ciſton ⁊ ſic concor­dabit cum Pli. ⁊ cum veritate. Ipporis Dyaſcori. aſpiratū ſcribit vt ſupra in hyp poris. Ippos grece equus. Ippoſces Ste. eſt ſpina tinctorum grecum eſt ſed non ē cardus. Ippoſelinon Stepha. ē queraſſum montanum.i. apium agreſte Byaſcori. ypoſelinum quod alij apium agreſte vocant aut ſmirnon ſiue vt latini olixatrum maius melius eſt ortiuo ⁊ albidius. ra­dix eſt illi groſſa ⁊ alta ⁊ mollis folia habet obro­tunda ⁊ viridia in capite plenum eſt flore. que ca pita concluſa ſunt in quibus ſemen eſt viride et oblongum ⁊ viſcidum aromatis habens odorem radix eius odorata ⁊ alba eſt ⁊ euſtōacha. naſcit̉ locis vmbroſis ⁊ in ortis ⁊ humidis ⁊cͣ. eſt mace­donicum ẜm ipſum ſonat ex vocabulo equinum apium ⁊ vt exponitur a Gal. libro de alimentis. quare melius per.i. ꝙͣ per. y. ſcribitur vt grecus. hoc tamen ẜm Gal. aliud eſt ab olixatro vt infra in ſmirnon. Ipſarcha ſpecies ydropiſis infra in ydropiſi. Ipoſeta compoſitum a greco ypos qd̓ ē equꝰ ⁊ ſe­ta. latinam ē cauda equina. Ipoſtaſis grece vbicunqꝫ in pſalterio nos habemꝰ ſubſtantia grecum habet ypaſtaſis. Item in li. d̓ doctrina greca ypoſtaſis ſbā per. y. debet ſcribi. et cetera. Ippopotamos grece ẜm ſidorum eſt piſcis flu­uialis equo ſimilis ſcilicet capite iubato ⁊ dorſo in nilo naſcens. ſed de eo ſupra in yppotanos. Ippuris grece incendula liber d̓ doctrina greca ip puris ſeu pirſuris lampuris eſt noctiluca que et foſſoros dicitur. Irbocha vel ierbocha arabice talpa. Ireos eſt ſpecies lilij ſecundum auctores ⁊ eſt iris infra. Irrigeron Stephanus expoſuit adrion vt ſupra in erigeron ⁊cͣ. Irrigeron Dyaſ. haſta ē ei cubito longa ⁊ ruffa et ſpinoſa folia habet tenera minora ab euzomio florem mellinum habet qui ſe citius apperit et ſicut capilli albi apparent ⁊ capitellum rotundū vnde ⁊ nomen accepit. verno floret. radix eiꝰ in­utilis eſt. naſcitur circa parietes et circa hedifi­cia ⁊ cetera. Irringus dicitur a quibuſdam cardopanis ⁊ ē apd̓ Serapionem vna ſpecies de centum capita et hoc aſſerit etiam Plini. Auicen. duo videtur facece capitula de ipſo. Unum atraciſus. Et ali ud halibium vt ſupra Dyaſcori. irringi aūt irrin gion aūt nux agreſtis herba ē ſpinoſa folia eius in initio comeduntur ⁊ in ſale componuntur que fo­lia lata ⁊ aſpera ſunt guſtum aromatis habentia que cum creuerint obruffuꝫ colorem habent cū multis virgis in quibus ſunt multa capitella ro­tunda ſpinoſa aſtam habet duram in giro ⁊ quā­doque albam aūt viridem aut iacintino colore ra dix e illi oblonga ⁊ lata nigra deforis deintus al­ba pollicis habens croſſitudinem aromate plena