Seite
Si ꝗs omiſ. cau. te. que legata prius defalcent̉. ſecūda ibi: ſed ſi varie. Itē prima ſubdiuidit̉: qꝛ primo ponit dictū. ſecūdo rōnem ſecunda ibi: qm̄ ⁊cͣ. primus caſus eſt clarus. Ad eui dentiam ꝟ. quoniā. debes ſcire ꝙ ſubſtitutio vulgaris cōprehendit duos caſus.ſ. ſi heres eſſe noluerit vel nō potuerit: ut. l. cū ꝓponas. C. de here. inſti. Itē ſciasᶜ ꝙ ſubſtitutio vulgaris cōfert̉ in caſum quandoqꝫ diſpli­cibilē teſtatori: vt ſi filius ſuus moritur: vt. l. quāuis. C. de impube. ⁊ ali. ſubſti. Nūc ad ꝓpoſitū ꝯtra ſupra dicta poſſet opponi ⁊ vr̄ ꝙ poterit omittere ex inſtituti on ⁊ amplecti ex ſubſtitutione ex preſumpta volunta­te defuncti. Rn̄. iuriſcō. ꝙ hoc nō eſt verum. nā filiꝰ ſub ſtituitur pr̄i in caſu: hoc eſt ꝙ ſi ꝯtigerit ꝙ pater eē no­luerit vel qd̓ nō potuerit nō ꝙ ſibi placeat ꝙ vellet vel ꝙ ꝑ teſtatorē detur ſibi hec ptās. h. d. Sequit̉. ꝟ. ſꝫ ſi varia hic ponit Dy. caſum ſic. teſtator habebat. xx. in bonis. primo loco aliquē.ſ. patreꝫ inſtituit ⁊ ab eo lega uit ticio. x. Item ſubſtituit filiam ⁊ ab ea legauit. x. ſem pronio: ita ꝙ legata in vniuerſo excedunt dodrantem querit̉ de quo legato ſit detrahenda falcidia. Rn̄. falci dia dꝫ detrahi prius de legato relicto a filia. Sequi­tur. ꝟ. deniqꝫ. iſta pars eſt clara cum declaratione glo­ Oppoᵇ. dando ſubſtitutū vulgarē facit de ſuo volū tarium: vt. l. ſi filius heres sͣ. de lib. ⁊ poſthu. ⁊. l. papi. .§. quarta. de inof. teſt. So. id verum qn̄ teſtator ſubſti­tuit filio ſuo de quo ẜm votuꝫ parentu nō videtur ītel­lexiſſe: ſi heres eſſe nō poſſet: vt ſic decedat anteꝙͣ teſta tor: ſecus ſi extraneo ſubſtituit: vt hic ī prin. ⁊ sͣ. l. ꝓxi. Op. sͣ. e. l. i.§. ſi proponat̉. So. ibi ſubſtituit eundē ſibiipſi: vnde nō poteſt intelligi in illū caſuꝫ ſi heres eē nō poſſet: qꝛ ſi nō poſſet eſſe ex inſtitutiōe nō poſſet eē ex ſubſtitutione: ⁊ ſic in eius liberā voluntatem cōferre videt̉. Op. sͣ. de acqui. here. l. ſi ſolus. vbi dādo ſub ſtitutū pro parte nō facit eū qui erat neceſſarius in illa parte voluntariū. Sol. ibi erat exͣneus inſtitutus: et ſic ꝑ ſubſtitutū nō vr̄ aliud īduci: vt hic. Uel al̓r hic ē ne­ceſſarius ꝓpter vnam partem quam agnoſcit que con­trahit ad ſe aliam: ſed nunꝙͣ teſtator videt̉ prohibere ne vna pars aliam ad ſe trahat niſi hoc manifeſte dixe­rit: vt. l. quotiens.§. ſi duo de here. inſti. ſed ſubſtituen do hic manifeſte non dicitur: īmo nullo modo dicit̉ er­go ⁊cͣ. Circa materiā huius. l. diſtinguaꝫ plene. jͣ. e. l. vl̓ tima. in tertio principali membro. Ultimo ex hac. l. no. duo. primum ꝙ dolus preſumit̉ eoipſo ꝙ ꝗs omi­ſit ex inſtitutione ⁊ capit ex ſubſtitutiōe alterius: vt ibi. nō enim caret dolo ⁊cͣ. Secūdo ꝙ habere ex inſtitutio ne eſt honor. ⁊ ex hoc colligit̉ ratio quare filio dꝫ relin­qui iure inſtitutionis: ſcꝫ qꝛ honorabilior ti. vt hic. Itē eſt alia ratio: qꝛ vtilior propter ius accreſ. vt. l. quotienſ .§. ſi duo. sͣ. de here. inſti. Item qꝛ ex ſeipſo poteſt ſub­ſiſtere nō expectata alterius aditione: vt. l. ſi in teſtamē to. sͣ. eo. Quero quid ſi ſubſtitutus eſſet quis alteri ſibi coniuncto cuius morteꝫ expectare eſſet durum: an idē preſumemꝰ qd̓ in patre ſubſtituto filio. Et vr̄ ꝙ ſic vt. l. cū tale. jͣ. de condi. ⁊ de. cōtra. puto: qꝛ hec. l. ſolum loꝗtur qn̄ votum parentū repugnat. Et aduerte: quia hec. l. generalis eſt ad oēs parentes ſiue hēant in ptā­te ſiue nō. hic non ſunt alia dicenda. Iter. Dubiū huius. l. erat qꝛ filij heredi taſ videbatur quodāmodo debita matri: ⁊ ideo ſi in ea grauat̉ videt̉ habere iuſtā cāꝫ repudiādi: vt. l. excuſat̉. sͣ. e. qd̓ dubiū tollit. h. d. In ſententia. Qui non implet conditio nem poteſtatiuaꝫ directā ⁊ adit ab inte. nō tenetur hoc edicto. h. d. In eum. Tertius poſſidens ab inteſta. tenet̉ ſi cum inſtituto participauit fraudē hoc dicit. I ſeruum. Qui habet precium vi det̉ hēre hereditatē io relicta a ſe preſtare tenetur. h. d. Inſtitutus. Fideicōmiſſa vniuerſalia ꝯſe­uantur ꝑ hoc edictū ſalua tre bellianica. h. d. Op. qꝛ iſte hꝫ aliqd̓ remediū.ſ. ꝯpul ſionis: vt. l. naꝫ ꝙ.§. ꝗ ꝯpulſus. ⁊. l. qui poterat. ad tre. ⁊. l. ſi quis omiſſa. sͣ. e. Sol. vnum iſtorū nō tollit aliud qꝛ diuerſi ſunt effectus. Item qꝛ ex vno detrahitur tre­bel. ex alio non. Ui omiſſa. Per hoc edictum con­ſeruātur libertates ſaluo iure patronatus. h. d. Ex. l. ſequenti. An quādo quis omittit ex teſtō ut poſſideat ab inte ſtato teneat̉: ibi. Circa primū. Et an quādo ꝗs omittit ex teſtō: ut alius poſſideat ab inteſtato: an ſil̓r teneat̉: ibi. Circa ſcd̓m. Et quid qn̄ omittit ex teſtō vt habeat ſubſtitutū: ibi. Circa tertium. Et quid ſi omittit con­tra tab. vt habeat: ibi. Circa quartū. Et ꝗd ſi omiſit ex inſtitutione vel ſubſtitutōe ut hēat ex iure accreſcendi: ibi. Quero ꝗd. Et quid ſi omiſit prīus legitimus ut ve niat ad ſequentē legitimū. Et quid ſi omittēs: ut filius vult venire ut legitimus. Et an filius p̄teritꝰ qui poteſt adire per ſecūdum tab. ſi adeat ab inteſtato incidat in hoc edicto. Et an tab. pu. conſeruent̉ per hoc edictuꝫ vide in fine. Ui omiſſa. Qui omiſit ex teſtō ⁊ poſſidet aliquo iuſto ti tulo inter viuos nō tenetur hoc edicto. h. d. Op. de .l. i.§. nunc querimus. ⁊. l. qui aūt.§. nō ſimpliciter. sͣ. e. Sol. intellige hic in ti. vero nō ficto vel per colluſioneꝫ habito: qꝛ talis titulus non procedit: vt in contrarijs. Quero quō ſciaꝫ vtruꝫ poſſum intentare acti. ex hoc edicto vel non. Rn̄. fient interrogationes ſicut in peti­tione hereditatis. Nam primo interrogabo eū ſi ē hr̄s ex teſtō. ſi dixerit ſic: planum eſt: qꝛ cōueniam euꝫ actio ne directa ex teſtō. ſi dixerit nō ſed ſe repudiaſſe: tūc q̄­ritur an aliquid de dicta hereditate poſſideat: ⁊ ſi dixe rit ꝙ nō: tūc querit̉ an repudiauit accepta pecunia vel non: ſi dixerit ꝙ nō accepit pecuniam nō eſt remediuꝫ cōtra eū niſi de mendacio ꝯuincatur: vt. l. fi. de rei ven. ut. l. ſi ꝗs pecuniā. sͣ. e. Si vero dixerit ſe non poſſidere aliꝗd: tunc querit̉ an ex aliqua cauſa: ſi allegauerit ali­quē iuſtum titulū: nō eſt remedium cōtra eum niſi con uincat̉ de fictione vel colluſione: vt hic. Si nullū titu­lum allegauerit ſed dixit ſe poſſidere pro hr̄de vel poſ­ſeſſore: tūc querit̉ ex qua cauſa repudiauit: ⁊ ſi iuſtam alle. nō eſt remediū contra eū: vt. l. qui aūt.§. nō ſimpli citer. sͣ. e. ſi nullam allegauerit tenetur ex hoc edicto. Ultimo Dy. reaſſumēdo iſtam materiā ponit vnaꝫ ſuaꝫ diſtinctioneꝫ quā Cy. recitat de verbo ad verbum C. e. in. l. i. que diſtinctio minus bn̄ ordinata eſt ⁊ ī mul tis membris defectuoſa. Vt āt iſta materia tibi clare li­q̄at diſtingue plene qͣttuor caſus. prīo qn̄ quis omittit ex teſtō: vt ipſe poſſideat ab inteſ. ſcd̓o qn̄ quis omittit ex teſtō: vt alius poſſideat ab inteſ. tertio qn̄ omittit ex teſtō: vt hēat ſubſtitutū. quarto qn̄ omittit cōtra tabu. Circa primū dic aut omittit nō īplendo conditionē aut repudiando. prīo caſu aut erat ꝯditio ptātiua ⁊ fa cilis ⁊ tenet̉: ſicut ſi eēt inſtitutus pure ⁊ repudiaret. sͣ. .e. l. i.§. qui ſub cōditione. aut erat grauis ⁊ oneroſa et nō tenet̉ quaſi ex iuſta cā omiſerit: vt. sͣ. e. l. mater.§. i. Secūdo caſu qn̄ omiſit repudiādo eā ex iuſta cā ⁊ non tenet̉ hoc edicto: vt. sͣ. e. l. qꝛ aūt. in prin.§. nō ſimplici­ter: ⁊ ibi iſtoſ caſus explicaui. aut ſine iuſta cā: ⁊ tūc aut poſſidet aliquo ti. inter viuos: aut pro herede aut nul­lo ti. ſi aliquo ti. inter viuos: ⁊ tūc aūt iſte titulus erat iu ſtus: ⁊ nō tenet̉: vt hac. l. ⁊ sͣ. e. l. i.§. nō querimꝰ. Aut titulus erat iniuſtus ⁊ fictus: ⁊ tenet̉ ac ſi titulū nō hr̄et vt. d.§. nō querimus. ⁊ ar. sͣ. e. l. qꝛ aūt.§. nō ſimpliciter .sͣ. de pe. here. l. nec vllā.§. i. ⁊. ij. cōiuncta. l. cum enim. sͣ. eo. Si ꝟo poſſidet titulo ꝓ herede: aut tanꝙͣ heres alterius ꝙͣ illius ex cuiꝰ teſtō repudiauit ⁊ nō tenet̉: qꝛ a i Ulianº. Itē ſciaſ Adde bart. ī .l. i. ī. ij. q. p̄n ci. de vulg. ⁊ pupil. b Oꝑ vidi bal. in rub. ⁊ in. l. i. in. i. or po. C. eo.