![]()
Proſa ſeptima multo plura ip̄e ꝑpetrauit. nā dicit ph̓ia tertio huiꝰ qͥnta ꝓſa. Nero ſenecā familiarē ſuū p̄ceptorē coegit ad eligēde mortis arbitriū. ⁊ qꝛ nero fuit crudeliſſimꝰ hoīm. iō ſeneca ſcripſit q̄ndā libelluꝫ ad ip̄m qͥ intitulat̉ liber de clemētia in qͦ hortat̉ eū ad fugā crudelitatis ⁊ ad vſū clemētie qͥ liber ſic incipit. A i ſcribere de clem tia Nero ceſar inſtitui Um ego ſcis ī quā. Hic incipit ſeptīa ꝓſa huiꝰ ſe cundi in qua oſtēdi ph̓ia gl̓ia mununa nō ſit ml̓tū apperēda. Et prīo īducit boetiū ꝯfitētē ſe non deſideraſſe multū p̄ dicta.ſ. ptātes ⁊ dignitates niſi inqͣꝫtū ſūt materia reꝝ gerē daꝝ. ſcd̓o on̄dit ph̓ia ꝙ gl̓ia ſit ꝑexile bonū. ⁊ ſic nō multum appetenda ſcd̓a ibi. Et illa Dicit pͥmo. Tū ꝓ tūc. ego boeti us inquā.i. dixi. o ph̓ia tuipſa ſcis ambitionē.i. cupiditatē reꝝ tꝑaliū. de qͥbꝰ dixiſti minimū nobis fuiſſe dominatā. ſed bn̄ optauimꝰ materiā rebus gerēdis qͦ ne ꝓ vt nō cōſeneſceret in nobis ꝟtꝰ tacita.i. nō excitata. ¶ Nota ꝙ in ſapiēte nō dn̄at̉ cupiditas reꝝ tꝑaliū. qꝛ ph̓ia īducit mobi lis affluentie ꝯtēptū ex li. de plātꝭ. Et Socrates cū athenis ad ſtudiū ꝑ geret magnū pōdꝰ auri in mare ꝓiecit dicens. Mergā te ne mergar a te ¶ Nota ꝙ materia reꝝ gerēda ſunt iſta. ſine qͥbꝰ res ꝯueniēter geri non pn̄t ⁊ ſunt tria ſapīa. autoritas ⁊ potētia. Sine em̄ ſapīa nihil ꝯueniēter gerit̉ vt de ſe patꝫ Res etiā gerēda autoritate ornat̉ qꝛ hō autēticꝰ libētiꝰ audit̉ ⁊ faciliꝰ ei creditur. potētia ꝟo mali deprimunt̉ ⁊ boni extollūt̉ Hanc mate iā boetiꝰ deſiderās potētiā ⁊ dignitates queſiuit. ¶ Nota ꝙ boe materiꝰ dignitatꝭ ⁊ ptātis ido q̄ſiuit. ne ꝟtus ſua tacita ꝯſeneſceret. id ē nedū ip̄e ad ſenectutē ꝓueniret. Uirtꝰ ſua tacita eēt dū nullꝰ aliqͥd loq̄ ret̉ de laude ſue ꝟtutis vel ſcriberet. Tūc em̄ virtꝰ tacita ꝯſeneſcit qd̓ non agit aliqͥs vt alij loqͣnt̉. ⁊ dū nihil ſcribitur de ſuis bn̄ficijs. qꝛ ꝟtꝰ habē tē ꝑficit ⁊ opꝰ eius laudabile reddit. ¶ At illa atqͥ hoc vnū eſt. Hic ph̓ia oſtendit gloriam mūdanā non eſſe appetendā. ⁊ pͥmo p̄mittit ꝙ cupido glorie ml̓tos allicit. ſcd̓o ꝓbat eā eē exilē ⁊ vanā. ibi. Oēm terre ambitū. primo d̓t ſic. Exqͦ boetiꝰ quādoqꝫ Proſa ſeptima libri ſecundi Um ego ſcis inquā ipſa mini mū nobis ambitionē mortali um reꝝ fuiſſe dominatā. Sed materiam gerēdis rebꝰ optauimꝰ quo ne ꝟtus tacita ꝯſeneſceret. P. Et illa Atqͥ hoc vnū eſt qd̓ p̄ſtātes qͥdē natura mētes. ſed nodū ad extremam manū virtutū ꝑfectione perductas allicere poſſit. glorie ſcilicꝫ cupido Et optimorū in rempublicā fama 