Proſa ſexta.non effugit p̄ſcientiam diuinam. quia deus illam mutationē prenoſcit.poſito em̄ ꝙ deus p̄uideret te cras itur ad forum. qͣꝫuis poſſis nō ire etꝓponas non ire. non tn̄ non ibis. quia deus ꝓuidet ſimul ⁊ ꝓpoſituꝫ ⁊ poteſtatem nō eundi. ⁊ mutationē ꝓpoſiti ⁊ actionē non eūdi. ⁊ ideo non potes aliquo modo effugere eius preſcientiam.¶ Quid igit̉ indes.Hic mouet dubitationem dicens. Tiforte inquis. Quidigitur ꝯtingat ex iſtaſolutione. mutabiturne ſcīa diuīa ex meadiſpoſitione id eſt exmea variatione. ſcilicet cum ego nūc velim hoc. nunc aliudvideatur ne preſcientia diuina ex hoc alternare id eſt mutare vices ſuas noſcēdi id ē cognoſcēdi. ipſe reſpōdet. minimeꝯtingit hoc ꝙ diuīaſcientia mutetur. qͥadiuinus intuitus p̄currit omne futuꝝ etretorquet illud ad p̄ſcientiam proprie cōgnitionis cognoſcendo omnia ſimul tanqͣꝫ preſētia. nec alternat id ē mutat vicesſuas prenoſcēdi.i. precognoſcendi. nunc hͦnunc illud.ſ. ſucceſſiue ſicut tu eſtimas.ſed manens liber aa mutatione vno ictu preuenit ⁊ complectitur tuas mutationes. quam p̄ſentiam comprehendendi omnia tanqͣꝫ preſentia deus non fortiter ex rebus futuris. Sed ex propria ſimplicitate ex quo reſoluitur id eſt declatur illud quod paulo ante poſuiſti id eſt indignum eſſe. Si futura noſtra dicantur preſtare cauſam ſcientie dei. Uis. id eſt virtus em̄ ſcientieconuertas. Quid igitur inqͥes. Exmea ne diſpoſitōne ſcientia diuenamutabitur vt cū ego nunc hoc. nūcaliud velim. illa quoqꝫ noſcendi vices alternare videatur. B Mīme.POmne nanqꝫ futuꝝ diuinꝰ p̄currit intuitus. ⁊ ad p̄ſentiam proprieꝯgnitōis retorquet ac reuocat. Necalternat(vt tu eſtīas) nunc hoc nūcillud p̄noſcēdo vices. ſed vno ictumutatōnes tuas manens preuenitatqꝫ ꝯplectit̉. Quā ꝯprehēdēdi oīaviſendiqꝫ p̄ſentiā. nō ex futurarumprouentu reꝝ. ſed ex propria deusſimplicitate ſortitus eſt. Ex quo illud quoqꝫ ſoluitur qd̓ paulo an̄ poſuiſti indignū eſſe ſi ſcientie dei cauſam futura noſtra p̄ſtare dicantur.Hec em̄ ſcientie vis p̄ſentaria notion cuncta ꝯplectens rebꝰ omnibꝰ
