Seite
enim dicā: rogat te ut ad ſe uenias: ſine dubio intelligis in eo quod di­xi rogat ſimul& ille qui ē nominatiuus: hæc eadē ratio naturalis:& in īterrogatiuis& infinitis nominibus quæ tertiæ ſunt ſine dubio per ſona:& maxime ſolent iungi ꝑſona abſenti: ut quis qualis quantus & in ſimilibus uocatiuū eſſe ꝓhibet: quia uocatiuus ad aliqua finitā ſit præſentē ꝑſonā ad quam oratio dirigitur: id eſt ad ſecundā In cōmo ditate uero uel incōſonantia: quam græci ἀσυμφωνιαν uocant: defici unt quædā. ut ſi uelimus ab eo quod ē curſor& riſor fœminina face­re ſecundū analogiā mutatione or in rix abſonū ſit& incōgruū natu ræ litterarū. Vnde Cicero uolens ab eo quod ē expulſor ꝓferre fœmi ninū mutauit s int:& expultrix dixit tuſculanaꝝ quīto. Q uita philo. ſophia dux: o uirtutis indagatrix: expultriqꝫ uitiorū. In eodē Regia uirgines ut tonſtricula tondebant barbā:& capillū patris: ab eo quod eſt conſor tonſtrix fecit fœmininū additat:& ex eo diminutiuū tōſtri cula: quomodo nutritor nutrix nutricula:& ea ꝑ naturā. Per fortunā quoqꝫ duobus modis quædā proferre ꝓhibemur: uel quod inuſitata ſunt: uel quod turpia& incōcinna:& aſpera prolatu uidentur eſſe. In uſitata ſunt quibus nō inueniuntur uſi auctores ꝗͣuis ꝓ portione po­teſtatē faciente dicendi: ut faux prex caus dictio. Poſitiuū faris debet eſſe for. Paſſiuū do debet eſſe dor: Ea enim quāuis ratiōe regula be­ne dicantur: tamen quia in uſu auctorū non inueniuntur recuſamus dicere: In concinna uero uel aſpera prolatu eſſe uident̉: ut metuturus uel metuiturus nutritrix. Quod quāuis ſecundū analogiā debuiſſet dici. In tor enim terminātia maſculina quæ ex uerbis naſcuntur: mu­tant tor in trix.& faciunt fœminina: ut doctor doctrix uictor uictrix. Cū igitur maſculinū ſit nutritor: ex eo ſecundū analogiam naſcebat nutritrix. Euphoniæ tamē cauſa cōciſio facta ē mediæ ſyllabæ: ſicut bobus ꝓ bouibus. necnō in cōtextu diuerſaꝝ dictionū hoc ſolet fieri: ut cū nobis turpe eſt: itaqꝫ nobiſcū præpoſtere ꝓfertur. Vnus ergo ex his plerunqꝫ quattuor modis inuenitur: qui facit tam uerba quā alias partes orationis eſſe defectiuas. De defectiuo per differentiam. Ifferentiæ quoqꝫ cauſa multa ſolent uel taceri: uel cōtra re­gulā ꝓferri. Vt fas genitiuū nō habet nam ſiue fatis ſiue fa ris: ſiue faſſis dicamus aliud ſignificare poteſt. Coniunx cō iungis ſecundū analogiā debuit ꝓferri: ſed ne uerbū eſſe pu­ctur abſqꝫ n ꝓfertur cōiugis. Similiter accentus ponere. ergo differen o iij