Sigmundus Ulterius quero: vtrum ſuper ba culū pinguedine quadam vnctū. aūt ſuper lupum vel aliud ani­mal poſſint tales mulieres maledicte equitare Et an̄ dyabo lus poſſet eas deferre de loco ad locum vt bibant et conui­uia celebrent. ſeqꝫ mutuo cognoſcant atqꝫ delectentur Ulricus Audienda eſt tua opinio benigne arche dux Sigmundus Nouimus dyabolus ſpiritꝰ eſt incorporalis qui non habet manus neqꝫ pedes. nec etiaꝫ alas. qui etiam non cōmenſuratur loco. quomodo igitur ho minem qui corporeus eſt portare poſſet Cunradus forte ſpiritus ingrediuntur aliqua corpora et aſſumūt ſibi talia ad opus illud qd̓ facere volunt apta. atqꝫ tunc in illis corporibus efficiunt id quod volunt. Nam in ſacra ſcriptu­ra legimus Daniel̓. vltimo. angelus domini apprehēdit Abacucin vertice eius et portauit eum in capillo capitis ſui. et poſuit eum in babilonem Ecce quāuis angeli ſpiritꝰ ſint. et non habeant manus neqꝫ pedes. tamē concludendū eſt angelus corpus aſſumpſerit quo Abacūc capillis te nere et portare potuit Sic actuū apl̓oꝝ. viij. legitur. ſpi­ritus domini rapuit philippum. et inuentus eſt in azoto Sigmundus Hoc in ſpiritibꝰ et angelis bonis poſ ſet concedi in quibus maior eſt poteſtas Ulricꝰ lo­quamur ergo de malis et ſic de dyabolo Naꝫ in legenda ſan cti Iacobi legitur dyabolus hermoginem conſtrinxit et li gatis manibus et pedibus eundem ad ſanctum Iacobū de tulit Cunradus Referam autem ego temporibꝰ noſtris quibus adhuc iuuenes et mutuo in ſcientijs huma­nitatis conſtudētes fuimus accidit. ante enim lapſum mul­toꝝ annoꝝ vidi ego in iudicio prouinciali ciuitatis Conſtan tienſis duos mutuo ligantes vbi accuſator in forma iuris ſeni ſcribēs ꝯtra quendā ruſticū quē maleficū aſſeruit actōꝫ propoſuit. qūo idē ruſticus ſuꝑ lupū quendā eqͥtās obuiam accuſatori venerit. quo obuiāte ip̄e accuſator ſb̓ito ꝯtractꝰ mēbrꝭ lāguidꝭ factꝰ fuerit. itaqꝫ rogāte eo maleficū vt ſaītatē