Seite
Nam etſi græcæ dictiones latina litteratura ſcribunt̉& ꝓferuntur: mutare illas quoqꝫ accentum conſtat ſe­cundum exigentiā noſtram: ut tragœdia: quæ ꝗa latina litteratura ꝓfert̉ hoc eſt ſono diphthongi noſtræ& non græcæ: accētum ꝗ apud græcos in penultima erat in antepenultima cōmutauit: quæ apud nos quoquē longa eſt:& diphthongum noſtrā. œ. detinet. Ouidius in. ii. de triſtibus: Omne genus ſcripti grauitate tra­gœdia uincit. Horatius in poetria. Effutire leues indigna tragœdia uerſus. ſimili modo comœdia. ut idem Horatius: Interdū tamen& uocem comœdia tollit. At uero ꝓſodia ꝗa litteraturam ſeu magis ſonum gra­cum cōſeruat: accentum ip̄m in penultima: ut ē apud græcos: ſic apud noſtros detinet. Vnde ait ip̄e Seruiꝰ in. iiii. ænei. Accentus ſane græcꝰ tūc eſſe pōt: cū declinatio græca ſeruat̉: ut olympos tyrānos: quæ ſic quoqꝫ more græco ꝑ os terminata habet accentū in prima: At ſi terminatiōe latina ꝓferimus acutum in media acce­tum detinet ut ſupra uidimus. Qua de re id quoqꝫ diligenter inſpiciendū ē: accentū apud græcos in antepe nultimam locari non poſſe: ultima.ſ. exeunte longa: īmo& ſi in uno caſu alicuius nominis accentus forte ī antepenultima eēt: ꝗa ut diximus ultimā breuem tūc eſſe neceſſe eſt: ſi in aliis caſibus eadeꝫ ultima lōga fiat mutabit̉ accentus:& de antepenultima in penultimā cōmigrabit̉: ut ἀνθρωποσ in nominatiuo breuem hꝫ ultimā:& accentū acutum detinet in antepenultima:& id idē in accuſatiuo cōtingit: ut ανθρωπον: etiaꝫ in uocatiuo ut ουορωπε. At in genitiuo& datiuo ꝗa ultimā longam detinēt: hoc ē diphthongū: mutat̉ acce tus ex antepenultima in penultimā: ut ανθρωποῦ& in datiuo ſimiliter: ut ανθρωπωι. ecōtrario etiā quā­doqꝫ cōtingit nomen aliquod longā ultimam habere in recto:& accētuꝫ in penultima:& ꝗa in aliquo caſu um ultima breuis ſit: mutat̉ accentus in antepenultima: ut ἀριστοπέλησ: cuius ultima ꝗa longa eſt habet accentū in penultima: nec in antepenultima habere pōt. At in pleno genitiuo: hoc eſt ī nō habēte ſynereſim ꝗa breuis eſt ultima: facit accentū in antepenultima: uidelicet αριστοτελεοσ. Similiter in uocatiuo αρι στοτελεσ. Simili modo διμοστενησ άντιστενησ:& mille alia. Itaqꝫ cuꝫ nos hæc nomina traducimꝰ ꝙ ultimam recti quæ apud illos eſt. η. in. e. noſtrum tranſferimus:& noſtra litteratura illa ꝓferimus: nuitamus etiā accentū ip̄m in antepenultimā ſecūdum quod in eadem litteratura apud illos accentꝰ ip̄e cōperit̉:& di­cimus Ariſtoteles Demoſthenes Antiſthenes cū accentu in antepenultima: tam in recto qͣꝫ in aliis caſibus. Nā cum in ſimili litteratura apud illos: hoc eſt cum. e. in ultima:& nō cū. η. ea nomina ꝓferunt̉: ut in eorum uo­catiuis apparet: quæ in es& non in. ησ. deſinunt: accentū detinent ī antepenultima& nō in penultima: ut cū dicunt ωραριστοπτελεσ: ω δημοστενεσ: ω ανθστενεσ in omnibus cū accentu ſuper antepenultimam. Nos ergo cum hac litteratura tam in recto qͣꝫ in aliis caſibus utamur eodem quoqꝫ accentū:& in recto& in aliis utimur caſibus& dicimus in recto Ariſtoteles:& in accuſatiuo Ariſtotelem cum accentu in antepenulti ma. Iuuenalis in. ii. ſatyra: Si quis Ariſtotelē ſimilem uel pittacon emit. Similiter Demoſthenis: ut idem ī ſa­tyra Omnibꝰ in terris: Eloquium ac famā Demoſthenis ac Ciceronis. Nam& hæc ac ſimilia nomina penul­timam corripiūt: niſi aliquādo ratione liquidæ poſt mutam ꝓducantur. Quare& ſecūdum regulam primo habitam accentum apud nos in antepenultima detinere habent. Sed diximus ratione liquidæ poſt mutam ꝓduci poſſe. ut Virgilius in bucolico: Sola ſophoceo tua carmina digna cōthurno. ubi. pho. ratōne muta & liquida ſubſequētium producit̉. At uero in aliis ſeruant correptam. ut Iuue. in. ii. ſatyra: Inter ſocraticos notiſſima foſſa cinædos. ubi. cra. corripit̉. Sane& in aliis pluribus dictionibꝰ græcis mutamus accentum. Nam τραγωλια: cuius ultima ſemper longa a græcis deponit̉ habet neceſſario accentū apud illos in penul tima. Similiter κωμωλια. Sed ꝗa a nobis in litteratura noſtra ultima ip̄a corripit̉: mutamus accentum in antepenultimā:& dicimus tragœdia: comœdia: cum acuto in antepenultīa. Vnde hæc quoqꝫ uerba ait Pri­ſcianus in. vi. Hoc quoqꝫ ſciēdum ꝙ omnis nominatiuus deſinens in. a. a noſtris corripit̉: quamuis ſit apud græcos ꝓductus: ut lydia: ſyria: phrygia: Italia hiſpania:& omnia alia nomina regionū. unde accentꝰ quoqꝫ cum tempore a nobis mutat̉: ꝗa. ſ. apud græcos habent accentū in penultima: eo ꝙ ultima longa ē:& apud nos antepenultima: ꝗa ultima breuis habet̉. In paucis tamen græcis inueniuntur noſtri poetæ ſeruaſſe mo­rem græcum. Statius in quarto thebaidos: Non tegea non ip̄a deo uacat alite fœlix Cyllene. Idem in ſexto Te plangeret argos: Te nemea: tibi lerna comas: lariſſaqꝫ ſupplex Poneret. ubi tegea& nemea quia produ ctam conſeruant a finalem accentum quoqꝫ græcum detinent: ideſt acutum in penultima. Et hæc hactenus. Nunc quaſdam particulares dictiones inſpiciamus ubi accentum habeant. A ffatim teſte Amiano primam acuit. Sicqꝫ ſe audiuiſſe legentem Probum grammaticum hos Plauti uerſus in ciſtellaria: Potine tu homo facinus facere ſtrenuum. Aliorum eſt affatim qui faciant. Idem confirmat Gel lius libro ſeptimo noctium atticarum. A ttentim teſte Gellio præfato libro. vii. primam acuit. A dmodum teſte eodem auctore primam acuit. A ffabre ſimiliter eodem teſte acutum habet in prima. A pprobe ſimili modo in prima acuitur. A pprobus teſte Gellio in præfato libro ſeptimo: cum ſignificat ualde probus primam acuit: quo uocabulo uſum fuiſſe dixit Cecilium in comœdia quæ inſcribitur triumphus: cum ait: Hierocles hoſpes eſt mihi ado leſcens approbus.