canonis miſſe actū intellectꝰ: vel ecōuerſo: ẜm ſic vel ſic diffiniri. Quia tn̄ peti­tio eſt genꝰ or̄onis d̓t expreſſionē deſiderij. Uidet̉ or̄o magꝭ ꝓpͥe dicat in ſubſtrato actū intellectꝰ: ſcꝫ expreſſionē: in ꝯnotato deſide riū volūtatis. Neutrū tn̄ ſine alio eſt or̄o. Ex ptꝫ ꝓferre ꝟba ſi­ne intellectu: aut intellectu apprehēſiōe eoꝝ: ſed ſine deſiderio: eſt orare: ſed inutilit̉ fruſtra verboſitare. Et licet petitio fieri ſo leat ad deū qͣꝫ ad hoīeꝫ: tn̄ ẜm vſum ſctōꝝ illa ſolū fit ad deum tanqͣꝫ ad pͥncipalē per ſe ſufficientē preſtare petita ꝓprie d̓r or̄o. vn̄ pōt ſic deſcribi. Or̄o eſt petitio ad deū dirigit̉ mediate vel īmedi ate. Petitio ponit̉ gn̄e eſt locutio inclinatiua alteriꝰ ad preſtam bonū deſideratū: vel remouēdū malū nolitū. Et ſic petitio inclu­dit tria ſcꝫ locutōem ſiue expreſſionē deſiderij alicuiꝰ alteri vt preſtet decedētiā eiꝰ qd̓ deſiderat̉ ip̄m deſideriū. Et accipit̉ hic locutio ſiue expreſſio gn̄al̓r: vt extēdat ſe ad locutōem mentalē: vocalē: fit ſigna ext̓iora. Eſt aūt locutio mētalis cogitatio alicuiꝰ vl̓ ali­quoꝝ: vt ea alteri innoteſcāt cogitamꝰ vt deus cogitatio­nes nr̄as videat: loqͥmur deo angelꝰ aliqͣ cogitās vt aliꝰ angelꝰ vi deat. loquitur angelo cui vult innoteſcere ſuā cogitatōem: conſe quens deſideriū aūt rem cogitatā. Et etiā ptꝫ petit illicita a deo orat: ſꝫ blaſphemat. Et ideo alij expreſſiꝰ diffiniūt or̄oēm Eſt petitio decētium a deo mediate vel immediate. Dicitur a deo quia petitio facta ad alium non eſt ꝓprie oratio. Dicitur mediate vel­immediate: quia petitio que ſit ad ſanctos tanqͣꝫ ad interceſſores im mediate: fit etiam ad deū mediate dum quod petitur non a ſanctis tanqͣꝫ ab auctoribus pͥncipalibus: ſed a deo obtineri per ſanctos de­ſideratur: per hoc oratio dici meretur. Ex illo patet ad quem fieri poſſit oratio: quia ad ſolū deum tanqͣꝫ ad principalem: poteſtatem concedendi petita habentē. Ad ſanctos aūt tanqꝫ ad mediatores. Secundo ſequitur oratio eſt actus rōnis ſiue intellectus: quia eſt locutio quedā que ad intellectū pertinet: tamē ſine actu voluntatis qui eſt deſideriū. Tercio ſequitur oratio pertinet ad virtutē latrie. Nam orans ꝓteſtatur orando deū eſſe ſummum omniū principiū in ſua poteſtate plena habentē omnia que petit: et per hoc deū adorat: ip̄m tanqͣꝫ deū colit quod eſt latrie adorare. Huiꝰ tot ſunt ſpēs quot animi affectꝰ ac indulgētie humane in ad quirēdis bonis malis remouēdis. Patet etiā peti pn̄t: qꝛ oīa que licite deſiderant̉. Quoꝝ aliqͣ ſunt ſimpl̓r bona: quibꝰ ſcꝫ nemo mali vti pōt: formal̓r ſaltē: vt ſunt gloria ꝟtutes: gr̄a: pctōꝝ remiſ­ſio ⁊c̄. hec ſimpl̓r peti pn̄t. Aliq̄ ſunt qͥbꝰ bn̄ male vti poſſumus ſunt bona naturalia aīe corꝑis: atqꝫ ext̓iora hec non licet petere ſimpl̓r abſolute. ſed ſub ꝯditiōe ſaltē implicita: inqͣntū ꝓſunt ad ſa