Expoſitio lutem ⁊ ꝯformia ſunt diuine volūtati. Quibꝰ vero bn̄ vti nō poſſu mus vt q̄ ſine pctō haberi nō pn̄t. oīno petere nō licet. Cōuenit aūt orare om̄i rōnali creature: hōibꝰ ſcꝫ ⁊ angelis: nō dānatis. Non deo qꝛ ſuperiorē nō habet. Nō brutis qꝛ rōne carent ⁊ intellectu. Chriſto aūt ⁊ ſi creatura nō eſt: habet tn̄ creaturam ſcꝫ humanitatem ſibi vnitā rōne cuius ſibi ꝯuenit orare maxime ꝓ nob̓. hīc Ioh̓. Aduocatum habemꝰ ih̓m xp̄m ⁊ ip̄e interpellat ꝓ nobis.j. Ioh̓.2. Damnati vero qꝛ obſtinati decentia appetere nō pn̄t: ideo nō eis ꝯuenit ora re: licet poſſint petere ⁊ poſtulare. ☞ Pōt aūt or̄o fieri indifferent̉ mental̓r tm̄: aut ſil̓ mental̓r ⁊ vocal̓r. Sed nō vocal̓r tm̄: qꝛ ver ba q̄ vocal̓r tantū ꝓferunt̉: ſine deſiderio ⁊ apprehēſiōe eoꝝ q̄ petum tur: nō merent̉ dici or̄o: vt dictū eſt. Or̄ones aūt publicas ⁊ ad qͣs aliqͥs ex officio tenet̉ vocalit̉ fieri oportet: nō tm̄ mentaliter: quia ille ppl̓o ꝓ qͦ fiunt innoteſcere debent: vt ⁊ ip̄e mīſtris eccl̓ie ſe ꝯformet. Priuate ꝟo ⁊ ſingulares or̄ones: vtroqꝫ mōfieri pn̄t ſcꝫ corde tm̄: vel ſil̓ corde ⁊ ore. Nā ꝓpt̓ eū qͥ orat̉: deū ſcꝫ: ſufficit or̄o iterior: qm̄ ip̄e intuet̉ cor. Sed vocal̓ expreſſio eoꝝ q̄ corde deſiderāt̉ vtilis eſt ꝓpter orantem: vt animꝰ eius verbis vocalibꝰ in deū excitet̉: mens ꝑ v̓boꝝ ꝯtextū ad petēda inſtruat̉: mēoria iuuet̉: euagatio tollat̉ de bitū reddat̉: dū ſcꝫ aliqͥs ad vocal̓r orandū ex voto aut iniūcta penitentia officio vel alias obligat̉: vt redūdātia mentis in corpꝰ nō ꝓhi beat̉. iuxta illd̓. Cor meū ⁊ caro mea exultauerūt in te deo meo. Vt ꝓximus inſtruat̉: ⁊ ad orandū ꝓuocet̉: vnde cum or̄o vocalis ordine tur in mentalē: ſic moderari debet: quēadmodū plus deſeruit deuo tioni excitande ⁊ ꝯſeruande: vnde ſi illam ꝓmouet aſſumenda eſt: ſi impedit relinquenda. Qd̓ veꝝ eſt: niſi quis ad vocaliter orandū vel exprimendū obligaret̉: tunc em̄ mētaliter tm̄ orādo nō ſatis faceret. ☞ De loco or̄onis ⁊ tꝑe d̓r ꝙ licet in om̄i loco ⁊ tꝑe ꝯgruat orare ẜm illud Psͣ. In omni loco dn̄atōis eius benedic ata mea domino ⁊ illud ſaluator. Oportet ſꝑ orare ⁊ nō deficere. Multū tn̄ ꝯgruit. in eccleſijs ⁊ locis ꝯſecratis orare: ⁊ eſt qn̄qꝫ debitū: vt miniſtris ad hoc ab eccleſia inſtitutis ⁊ dum ppl̓s tenet̉ ad diuina in eccleſia conſecrata audienda. Eſt aūt vtile ꝓpter loci ſanctitatē: ꝓpter eccl̓ie or̄ones in eiꝰ ꝯfecratōe ꝓ orantibꝰ in eis factas ꝓpter pn̄tiā eucariſtie et ſanctoꝝ angeloꝝ ac reliquiaꝝ ſanctoꝝ: ꝓpter concurrentiū ppl̓orum ſe mutuo in or̄onibꝰ iuuantiū: ac ſuis exemplis ad deuotōem ꝓuo cantium. Quāuis nō nunqͣꝫ frequentia ppl̓i ſit impedimentū deuo tioni ⁊ tunc ſatius eſt orare in cubiculo clauſo ſuꝑ ſe oſtio patrē in abſcondito: Quāuis hoc etiā fieri poſſit in ppl̓ifrequētia: vt qͥs oret in cubiculo ſui cordis clauſo hoſtio euagantiū ſenſuum exteriorum Sic omni tꝑe licitum eſt orare: immo ab orōne nunqͣꝫ ceſſandum. Lec. 1.
