Seite
De nece ſanctorum ſancta rapina ſit eorum progreſſa cōten tio. dum pia inter ſe deuotione decertāt qui nā iuſtius eorum ſepulturam ac re­liquias poſſiderent. alijs ſcilicet de vici­nia cōmorationis ip̄orum. alijs de origi­nis propinquitate gloriantibus. nos ta men vel noſtrorum vel quorundam nō mediocriter ex hac parte ſcādalizantiū fratrū offenſione permoti. inquirētesqꝫ cur tanti meriti ac tantarū virtutū viri ita ſint a latrunculis interfecti. tantūqꝫ dn̄s paſſus fuerit erga ſuos famulos facinus perpetrari. vt viros cunctis mi­rabiles in manus traderet impiorū. me­ſti ad ſanctū theodorū ſingularem in cō uerſatione actuali perreximus virum. Hic namqꝫ morabatur in cellis. qui lo­cus inter nitriā ac ſcithiaꝫ ſitus. et a mo naſterijs quidem nitrię quinqꝫ milibus diſtans. octoginta miliuꝫ ſolitudine ab heremo ſcithi in qua cōmorabamur in­terueniente diſcernitur. Cui cū de predi ctoꝝ virorum nece querimoniā fudiſſe­mus. ammirātes tanta dei patientiaꝫ. ꝙ viros ſcꝫ illius meriti taliter perimi per­miſiſſet. vt qui alios quoqꝫ ſuę ſanctita tis pondere de huiuſmodi liberare tem­tatione debuerint. ne ſe ip̄os quideꝫ pre­ripuerint de manibꝰ impioꝝ. aut cur de us admitti in ſeruos nos tantuꝫ facinꝰ conſenſiſſet. Reſpōſio abbatis theodori ad ꝓpoſitam queſtionem Cap̄. ij. Eatus Theodorus reſpondit Hec q̄ſtio illoꝝ ſolet animos permouere. qui paruꝫ fidei vel ſcientie poſſidentes. merita ſanctoꝝ vel premia q̨̄ nō in preſenti redduntur. ſꝫ re­poſita ſunt in futuruꝫ arbitrātur in hu ius tēporalis vitę breuitate reſtitui. Ce­terū nos qui nō ſumus in hac vita tan­tuꝫ ſperantes in chriſto. ne ẜm apoſtolū miſerabiliores ſimus omnibus homini­bus. quia ſcꝫ in hoc mūdo nihil ꝓmiſſio nū recipiētes. etiam in futuro eas ꝓ hac incredulitate perdamꝰ. opinionibꝰ eorū nō debemus errare. ne ignorata vere dif­finitionis ſententia titubantes. ac trepi­di temptationibꝰ moueamur. cū eiſdem nos quoqꝫ traditos viderimus. vel iniu­ſticiā ſcꝫ vel incuriā humanarū reꝝ deo qd̓ dictu quoqꝫ nefas eſt aſcribentes. qꝛ ſanctos viros recteqꝫ viuētes in tempta­tione nō protegat. nec bonis ea quę bōa ſunt. nec mala malis retribuat in pręſen ti. et cuꝫ illis damnari mereamur. quos ſophonias ꝓpheta caſtigat. qui dicūt in qͥt in cordibꝰ ſuis nō faciet dn̄s bene. ſed neqꝫ faciet male. vel certe cum illis inue­niamur. qͥ huiuſmodi querimonijs deū blaſfemare dicuntur. om̄is qui facit ma lum bonus eſt in conſpectu domini. et ta les ei placent. aut certe. vbi ē deus iuſti­cie. illam quoqꝫ blaſfemiā quę in ſubſe­quentibꝰ deſcribitur ſimiliter adiungen tes. vanꝰ ē qͥ ſeruit deo. aut qd̓ emolumē tum quia cuſtodiuimus pręcepta eius. et quia ambulauimus triſtes coram do­mino. ergo nūc beatos dicimus arrogā­tes. ſiquidem ditati ſunt facientes impi­etatem. et temptauerunt deū et ſalui fa­cti ſunt. Ꝙͣobrem vt hanc ignorationē quę prauiſſimi huius erroris radix et cā eſt poſſimus euadere. primuꝫ noſſe debe­mus. quid vere ſit bonū. quid malum. et ita demū ſuper his nō falſam vulgi. ſed verā ſcripturaꝝ diffinitionē tenētes. mi nime infideliū hominū decipiem errore. De tribus que in hoc mūdo ſūt id eſt bonis et malis et medijs. Cap̄. iij. Ria ſunt enī quę in hoc mūdo ſunt. id eſt. bonū. malū. mediū. Debemus itaqꝫ noſſe qͥd pro­prie bonū. quid malum. quid ve ſit medi uꝫ. vt noſtra fides vera ſcientia commu­nita in cunctis temptationibus incōcuſ ſa perduret. Nihil igitur in rebus dum taxat humanis principale bonum eē cre­denduꝫ eſt. niſi virtus animi ſola. quę fi de ſincera nos ad diuina perducens illi immutabili bono facit iugit̓ inherere Et eqͣrio nihil malū eē dicēdū eſt. niſi pecca tū ſolum. qd̓ a bono deo nos ſeparans.